Dat je er met schrijven alleen nog niet bent, is wel duidelijk geworden! Wat een (leuke) bevalling!

Een boek is meer dan alleen een mooie verzameling woorden. Ook hier wil het oog wel wat en beïnvloedt het lettertype, de indeling van de tekst en de verdeling het 'gevoel' dat een boek geeft. Ik heb keuzes moeten maken over dingen waar ik hiervoor zelden over had nagedacht.

Na een eerste briefing komt de hele inhoud terug van de vormgever.

Oh..?! maar ik vind het lettertype toch een beetje klein, de titel iets te groot, net iets te veel ruimte tussen de titel en de column en te weinig ruimte voor de inleiding. Paginanummers kunnen toch beter gecentreerd staan of juist niet..? Arme Michelle van Oranje Vormgever .... ;)

Bij het wijzigen van één onderdeel verschuift een heel ontwerp. Ik heb mijn favoriete boekhandels bezocht, kaften geaaid, papier gevoeld en gesnoven. Ik heb geprobeerd het geheim te onthullen van een fijn boek. Welk boek, in zo'n grote stapel top tien boeken, springt in het oog? Hoe kan ik dat gevoel nabootsen zonder mijn eigen gevoel tekort te doen? De (mij) bekende zoektocht tussen pragmatisme en integriteit.

Wanneer de tekst, opnieuw ontworpen, weer terugkomt, ga ik checken op komma's en spaties. Drie keer gaat het nog op en neer alvorens de definitieve versie klaar is voor de drukker. Ik ben nu met de laatste ronde bezig.

En dan de kaft...welke foto kies ik? Moet de foto vooral bij de inhoud passen of bij wat ik zelf mooi vind? De titel in een kader of los geplaatst? Moet het vooral goed leesbaar zijn of eerder opvallend?
Op de achterkant wilde ik reacties plaatsen die ik aan een aantal eerste lezers had gevraagd. Extreem spannend om op te wachten. Inmiddels sta ik al een paar weken te glunderen door de prachtige woorden die ik heb mogen ontvangen.

En zoals in alles..alles doet ertoe. Niets is vanzelf ontstaan, overal heb ik over nagedacht. Misschien wel een beetje te veel zelfs maar ja, je brengt ook niet iedere week een boek uit. 

Maar wat was het bijzonder, leerzaam en leuk! Zie onder het resultaat! (glunder!)

De foto op de voorkant is genomen door 'dochterlief' die ook regelmatig voorkomt in de columns. Zoonlief is verantwoordelijk voor de foto op de achterkant en tevens een onuitputtelijke inspiratiebron voor 'anders kijken'.

De volgende stap is het drukken.... ik plan de boekpresentatie in Mei. De exacte datum maak ik binnenkort bekend. Wil je er graag bij zijn (locatie: Bek Boeken in Veghel)? Laat even weten in de comments dan stuur ik je een uitnodiging.
​

'Ik loop al twee dagen te glunderen over de prachtige recensies die ik heb mogen ontvangen van 'Kunt u mij de weg naar eudaimonia vertellen?' Het was mijn intentie om een aantal mensen uit heel verschillende achtergronden en interesses naar hun mening te vragen. En toen was daar een journalist/schrijver Mathieu Bosch, ondernemer Petra Kuipers, hoogleraar en wethouder Arjo Klamer Business coach for creatives Martin Stellar, en mijn favoriete yoga docente Mirjam van Heesewijk die onmiddellijk enthousiast aan de slag gingen.

Lees hier hun mooie woorden!

Het vormgeven van de kaft en de binnenkant wordt nu afgerond, de laatste budgetten worden gemaakt en de datum voor de boekpresentatie wordt geprikt. Wil je er graag bij zijn? Laat dan hier even een berichtje achter.

Hou deze pagina in de gaten voor verdere ontwikkelingen!

Hij staat! 🥂 *Expanding Circles*

Helemaal in het teken van de naam en intenties, had ik een bijzonder mooi gesprek met de Kamer van Koophandel adviseur in Eindhoven.

Zijn Turkse opa had 50 jaar geleden op 16 jarige leeftijd een uitnodiging ontvangen om te emigreren naar Australië, Amerika of Nederland. De postbode adviseerde Nederland, de rest was volgens hem gevaarlijk ver weg.

Zijn opa kwam in 1967 aan in Brabant, middenin de Carnaval. Hij was overdonderd en aangenaam verrast tegelijkertijd. Dacht aanvankelijk dat ze wel van feesten wisten maar na een week was het voorbij.
​
'Ik wil zo graag ook zijn verhaal vertellen in een boek!' zei de adviseur toen hij die van mij had bekeken. We spraken over de waarde van het vastleggen van je eigen verhaal, zowel voor jezelf als voor je kinderen en familie. Maar we spraken ook over de angst om openhartig te zijn. En toch, diezelfde openhartigheid zorgde voor een bijzonder moment van verbinding. Een moment dat zich net zo makkelijk had laten beperken tot het onpersoonlijk invullen van een document en vervolgens pinnen bij de kassa.

​'Ik denk dat ik het voor mijn kinderen moet doen', zij het op het laatst. Hij beloofde het serieus te overwegen. Zijn ogen glinsterden bij het afscheid.
Expanding Circles, alles doet ertoe. Als ik mijn boek niet uit mijn tas had gehaald in dat kantoortje, had dit verhaal voor mij niet bestaan. Als die postbode z'n mond had gehouden had mijn adviseur nu misschien in Sydney gezeten.