Boekpresentatie in Monda, Zuid Spanje

Op 18 November 2017 is "Kunt u mij de weg naar eudaimonia vertellen?" gepresenteerd aan Nederlandse vrienden en kennissen in Monda, 20 minuten van de Zuid Spaanse kust. Het was een mooie avond op een prachtige plek. Mijn presentatie woordje is hieronder te lezen.

'Welkom allemaal op deze prachtige plek. Een plek waar je niet toevallig voorbij komt. Een plek waarvoor je een beetje moeite moet doen om er te komen maar je graag de weg ernaartoe aflegt omdat je weet dat het de reis meer dan waard zal zijn.

Jullie raden het al: een soort eudaimonia.

Toen ik hier een tijdje geleden de Nederlandse en de Spaanse vlag zag wapperen op de toren, klopte de plek helemaal. Nederland en Spanje zijn voor mij allebei thuis maar geen van beide 100% eigen.
Ik denk dat het altijd een beetje een outsider zijn mij wel gevormd heeft door het bijkomende gevoel van nooit ergens helemaal bij horen. Volgens Paul heeft dat meer te maken met mijn ongeneselijke eigen wijsheid maar daar ben ik het natuurlijk helemaal niet mee eens. Terwijl een outsider zijn een beetje eenzaam kan klinken, heb ik het nooit zo ervaren. Op een afstand ergens naar kijken vallen je namelijk sneller dingen op. Als je anders kijkt kan je vaak meer zien.

Bovendien ... in het kleine dagelijkse schuilt altijd het universele.

De filosoof Philipp Blom zei onlangs in een interview 'Ik ben een vrolijke pessimist'.
En in die tegenstrijdige levensvisie kan ik me heel goed vinden. Ik ben ook een vrolijke pessimist.
Een pessimist omdat ik moedeloos kan worden van de politieke, sociale en economische onzinnige discussies die er wereldwijd gevoerd worden. Gefrustreerd ook omdat we het veel te weinig hebben over waar het écht om zou moeten gaan: In wat voor wereld allen we leven?
Als we onszelf en elkaar de grote vragen niet stellen is er geen zinnige discussie mogelijk.

Maar ik ben ook vrolijk!

Toen ik afgelopen woensdag mijn Carbon footprint weer even lekker heb vergroot door voor de zoveelste keer hiernaartoe te vliegen zat ik voor het eerst in jaren weer aan het raam! Meestal kies ik voor de vrijheid van het gangpad maar nu moest ik doorschuiven. Vanuit een zwaar bewolkt Eindhoven klommen we omhoog en toen was daar ....de zon!! De blauwe hemel!!

Boven de wolken schijnt namelijk altijd de zon.

We vlogen over besneeuwde Pyreneeën. Het was echt adembenemend. En dan voel ik zo’n verwondering en geluk dat ik leef! Ik geneer me altijd een beetje als ik op de poëtische tour ga, maar ben me er tegelijkertijd van bewust dat het heel belangrijk is om vaker stil te staan met verwondering en dat ook met elkaar te delen.
Die verwondering is niet alleen in handen van schrijvers en kunstenaars want we zijn allemaal bezig met het ontcijferen van de kunst van het leven. 

Dat is namelijk eudaimonia:
Onderzoeken hoe we onze eigen talenten in kunnen zetten om de juiste vragen te stellen.

Kunt u mij de weg naar eudaimonia vertellen? Is geschreven door een vrolijke pessimist op zoek naar de zon boven de wolken.'