Tadaaaaaa! de titel van het boek is bekend!

Kunt u mij de weg naar eudaimonia vertellen?

Woorden zijn alles. Zij drukken niet alleen uit wat we voelen maar laten ons ook voelen wat we nog niet weten. Woorden zijn een uitdrukking van emoties en kunnen ook in verschillende talen andere emoties opwekken, net de juiste lading dekken, ons nieuwsgierig maken.

Terwijl, voor mijn gevoel, mijn columns allemaal overeenkomsten hebben vond ik de rode draad toch moeilijk te beschrijven in concrete woorden. Het heeft veel te maken met een zoektocht naar de ingrediënten voor een gelukkig leven maar is meer dan ontdekken wat je blij maakt. 

Omdat dit voor mij meer is dan een mode gril, probeerde ik alle hippe, spirituele new age termen te omzeilen: het ‘loslaten’, dingen ‘een plekje geven’ of ‘in je kracht staan’. Ik krijg van die woorden, en de vaak bijbehorende moeilijke blikken, altijd een beetje de kriebels.

Al snel bleek dat ik het meer in de filosofische hoek moest zoeken. Het verraste me dat ik daar niet alleen heel veel herkenning en inspiratie vond maar ook hét woord dat mijn rode draad bleek: Eudaimonia. Het woord maakte voor mij iets zichtbaar dat daarvoor onzichtbaar bleef, ik had het woord nodig om verder te gaan. En bovendien, met mijn taalovergevoeligheid bleek het een voordeel dat er aan het woord nog niets kriebeligs kleefde. 

Het werd als eerste gebruikt door Aristotles en is voornamelijk in de filosofische hoek blijven hangen. Letterlijk betekent het ‘goede geest’ en wordt het vaak gehanteerd als een specifieke omschrijving van geluk: het ontwikkelen en inzetten van onze talenten, vermogens en deugden in harmonie met het leven van andere mensen (Verduin, 2007).

Eudaimonia; het is een groots woord. Het gaat over de grote levensvragen maar ook het kleine, het dagelijkse, het intieme. Ieder moment is een gelegenheid om te streven naar welbevinden en persoonlijke groei. Iedere keuze of ontmoeting, iedere gedachte of woord. Alle kleine beetjes dragen bij aan het grote geheel, ook aan elkaars welbevinden. Het gaat óver grenzen heen, dwars door klassen, geloof, generaties en politieke overtuigingen want eudaimonia willen we tenslotte allemaal.
De columns zie ik als een zoektocht naar Eudaimonia, “Kunt u mij de weg naar Eudaimonia vertellen?” leek mij dan ook een passende titel. Want ja, ik weet het ook niet.

Als het ontwikkelen en inzetten van onze talenten inderdaad de sleutel zou zijn voor ons welzijn, wat moeten we dan allemaal anders gaan aanpakken? Hoe beïnvloedt dat onze levenskeuzes? Het werk dat we kiezen? De politiek die we steunen? Voldoende geld om rond te komen is daarbij noodzakelijk om het gevoel van veiligheid te waarborgen, maar meer geld brengt niet meer geluk, dat inzicht hebben we inmiddels allemaal. Welke vragen moeten we onszelf en elkaar gaan stellen om bij te dragen aan de veranderingen die de wereld zo broodnodig heeft? 

Verwacht niet dat ik het allemaal even voor jullie op een rijtje ga zetten en de oplossingen op een presenteerblaadje breng, verre van dat. In het beste geval stel ik een vraag die je misschien nieuwsgierig maakt. Waar je verder over na gaat denken, over praat en met jouw eigen wijsheid elders nieuwsgierigheid zaait.
Ik ga graag terug naar de basis, en dan vind ik de 4de eeuw voor Christus een mooi begin. ‘Alles komt terug’ roep ik regelmatig tegen mijn dochter van 18 als ik wijde broekspijpen of hoge laarzen in de etalages zie. 

​Ook eudaimonia ga ik in ere herstellen.