 Deze column is op 17 juni 2017 geplaatst in dagblad Trouw Iedere keer als ik iemand hoor zeggen dat de integratie is ‘mislukt’ krijg ik een verdrietig gevoel. Mislukt is ongeveer het ergste wat ons tegenwoordig kan overkomen en als het dan ook nog gaat over integratie, het verlengstuk van onze beroemde Nederlandse tolerantie, is dat op z’n zachtst gezegd geen goed nieuws. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven in een land gewoond waar ik niet ben geboren dus ik denk daar wel iets over te kunnen zeggen. Vooral over de misverstanden, over wat het betekent om er niet helemaal bij te horen en wat je daar zelf wel en niet aan kan doen. In Spanje worden westerse buitenlanders guiris genoemd. Velen wonen in de kustgebieden voor het mooie weer en het heerlijke leven. De meeste komen uit vrije keuze en zijn financieel onafhankelijk. Guiri-integratie komt neer op heel populair koffie bestellen in een krakkemikkige versie van de taal des lands en denken dat iedereen je hartstikke aardig vindt omdat ze 's-ochtends beleefd goedemorgen zeggen. Het woord buitenlander is in Nederland, valt mij vaak op, bijna een scheldwoord geworden. Het is vaak gericht op Marokkanen, Turken, Somaliërs en andere nationaliteiten waarvan de gemiddelde Nederlander vindt dat het uiterst sympathiek van ons land is om ze binnen te laten. Anderen -Duitsers, Fransen of Amerikanen - zijn gewoon Duitsers, Fransen of Amerikanen. We denken dat we ze begrijpen, we denken ook dat we hun taal spreken en dat die verschillen wel meevallen. Als ik probeer de integratiediscussie in Nederland te vermenselijken krijg ik vaak naar mijn hoofd gegooid dat ik makkelijk praten heb. Ik woon immers in een nette, rustige wijk en heb geen idee wat er allemaal mis gaat in de Schilderswijken van dit land. Natuurlijk klopt dat, natuurlijk is mijn verhaal elitair en noem het politiek correct maar er zijn veel mensen zoals ik. Mensen die proberen objectief en positief bij te dragen aan de discussie. Wat ik desondanks merk is dat het me toch raakt. Wanneer ik in de lift sta naast een meisje met een hoofddoek voel ik dat ik mijn best doe om neutraal te kijken zodat ik haar niet het gevoel geef dat ik haar hoofddoek niet zou accepteren. Bij de Turkse groentewinkel neig ik naar de overdreven aardige klant die blijft komen ondanks al het politieke geneuzel. Mijn natuurlijk menselijke omgangsvormen zijn onbedoeld een politiek statement geworden. Wat wij ooit ook van nieuwkomers hebben verwacht, hetgeen we nu van ze eisen is al helemaal niet te doen. Het gedrag van ieder Marokkaans meisje en iedere Somalische jongen is een gelegenheid geworden om te bewijzen hoe ‘ze’ het doen. Bedenk maar eens hoe representatief jouw eigen zoon of dochter is voor het Nederlandse volk als ze zich misdragen op vakantie in Lloret de Mar. Die verantwoordelijkheid kan je niemand aandoen en al helemaal niet als je weet dat er een schijnwerper op je gericht staat. Integratie betekent niet dat iedereen verplicht poffertjes eet, Andre Hazesliedjes uit zijn hoofd kent of zijn voortuin met een nagelschaartje bijpunt. Integratie is elkaar met respect en nieuwsgierigheid benaderen. Nieuwsgierigheid mensen, ik pleit voor meer nieuwsgierigheid. Ons eerste jaar in Nederland had ik meer gesprekstof met de Afghaanse telefoonreparateur dan met de buren. Dan hadden we het over Nederlanders en dat ze alleen maar werken, zelden lekker eten koken en weinig plezier maken. Ik begrijp wat hij bedoelt. Het is een buitenlandse manier om naar Nederlanders te kijken. Of het klopt? Ik zou zeggen; ga er samen over praten.
0 Reacties
|
