 In mijn zoektocht naar antwoorden heeft één inzicht een groot verschil gemaakt. In veel (vooral vrouwen-) bladen, zelfhulpboeken, mindfulness blogs en yogaworkshops kijkt men vaak door de bril van de psychologie. Teksten als: op zoek gaan naar jezelf, je hart volgen, uitzoeken wie je bent, wat je wilt en dan vooral: authenticiteit als hoogst haalbare doel. Daarin voel ik altijd iets onnatuurlijks. Iets geforceerds. En vooral een observatie; de zogenaamde authentieken zijn zelden blij.
Druppelsgewijs - en zoals dat vaak gaat in het leven – kwam onder andere via The School of Life, de filosofie voorbij. Alhoewel ik altijd van dat geouwehoer heb gehouden en we er thuis het liefst mee opstaan en naar bed gaan, realiseerde ik me nu pas dat die bril beter paste. Niet alleen thuis maar als iedere dag bril. Want natuurlijk bestaat ware authenticiteit niet, en natuurlijk ben je alleen jezelf bij de gratie van de ander. En natuurlijk weet niemand helemaal wat de zin van het leven is, maar moeten we toch ieder dag die vraag blijven stellen. Want vragen stellen, daar gaat het om. Er ging een wereld voor me open toen ik als 12-jarig meisje iemand hoorde zeggen dat er geen domme vragen zijn. Dat vragen stellen veel belangrijker is dan antwoorden bedenken. Onlangs zag ik Nienke Wijnants in het programma Brainwash Talks van Human. Een programma dat aanvankelijk alleen op de radio was maar sinds februari 2017 kun je het iedere zondag om 16:05 uur op NPO2 bekijken. Het is overigens een goed teken dat het (jammer van het rare tijdstip) nu ook op tv wordt uitgezonden. Ik zie het altijd online op een moment dat het mij uitkomt dus voel je vooral niet verplicht om precies om 16:00 uur op de bank te gaan zitten. Nienke is psychologe en heeft zich steeds meer geïnteresseerd in de filosofie. Zij is gefascineerd door het existentialisme en kwam in haar onderzoeken erachter dat de meeste levensfase-crises een verschijningsvorm zijn van existentialisme. Het gaat uiteindelijk altijd over de zin van het leven en onze vragen daaromtrent. Of je nou in de puberteit zit, de quarter life crisis, het dertigersdilemma, midlifecrisis of end life crisis uiteindelijk is die crisis gebaseerd op dezelfde vraag: wat is de zin van het leven en hoe ga ik die dan invullen. De hoe- en de ik- verwachtingen veranderen en variëren naar gelang de levensfase van de crisis. Want zoals Nienke zegt, “Als je op het hoogste niveau geen idee hebt waar je het allemaal voor doet, is het ook lastig om op een lager niveau keuzes te maken voor banen, partners en kinderen.” Denk ook maar aan hoe je omgaat met de overgang, of je je partner nog wel leuk genoeg vindt om er de oude dag mee te delen, wie je bent voor je kinderen als ze je niet meer zo nodig hebben, welk voorbeeld je wilt zijn voor de volgende generatie en hoe je jezelf blijft uitdagen om je eigen grenzen te verleggen. Maar het gaat natuurlijk vooral om de echte, grote vragen, wat is jouw diepste overtuiging waaruit je wilt handelen? Wat is gezondheid? Wat is welvaart? Wat is geluk? Ik had het nog nooit zo gezien maar het geeft wel heel veel hoop. Het zou namelijk kunnen betekenen dat iedereen die nu in een bepaalde overgangscrisis zit, tevens in de positie is om dingen anders te gaan doen. Om nieuwe keuzes te maken, opnieuw te overwegen en daarmee anderen te inspireren. En in deze tijden, laten we eerlijk zijn, kunnen we dat goed gebruiken. Tegelijkertijd vraag ik me dan af wat er zou gebeuren als de antidepressiva niet als warme broodjes bij de bakker over de toonbank gaan. Hoeveel van die klachten zijn niet toe te rekenen aan die periodieke en noodzakelijke crisisperiodes in ons leven? Wie heeft ons ooit beloofd dat het leven altijd leuk is? Misschien moeten we anders gaan kijken naar die crises, het gaan zien als heldere momenten waarin we alle aannames opnieuw afwegen. Een kans om opnieuw te beginnen. Als we de mensen die het moeilijk hebben niet benaderen als zielige hoopjes ellende, maar ze juist steunen op deze ontdekkingsreis, ze aanmoedigen als helden, als strijders in de nacht en ze ons vertrouwen geven dat het ergens goed voor is, zou dat ze niet inspireren en vertrouwen geven in het proces? Dat we de wijsheid van Aristoteles erbij pakken in plaats van de analyses van Freud? De weg gaat namelijk altijd ergens naartoe, vooral die stukjes die bijna onbegaanbaar lijken met gaten en afgronden aan weerszijden. En dan vind ik het zo bijzonder, dat in deze tijd waarin we denken dat alles maakbaar is, uiteindelijk toch gebeurt wat er moet gebeuren. Dat met al onze moderne stress en dito oplossingen onze existentiële stemmetjes met elkaar in gesprek gaan en op tijd aan elkaar vragen: Wacht eens even, waar ga jij nou helemaal naartoe? En waar we naartoe gaan, dat weet dus niemand, maar die vraag….. daar gaat het om. Misschien ook meteen een goeie tip in het kader van de verkiezingen.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
