Winter

De winter heeft dit jaar in het teken gestaan van familie. Niet alleen door jaarlijkse Sinterklaas en de Kerstviering dit keer maar door de laatste maanden van het leven van mijn vader.

Toen wij in Augustus naar Nederland verhuisde was mijn vader al gediagnostiseerd met longkanker. Het was al in een gevorderd stadium en hij koos voor niet behandelen. Hij had al zo'n hekel aan alles wat medisch was en om dan je laatste "goeie" maanden ziek door te brengen door een behandeling die geen zekerheid kan geven, daar zag hij het nut niet van in.

De 6 maanden die daarop volgden waren aanvankelijk niet veel anders maar uiteindelijk drong wel bij iedereen door wat er aan de hand was. Hij werd zwakker, wilde niet meer weg, kreeg pijn en was kortademig. De dagindeling draaide om medicatie, zuurstof slangetjes, rollators, korte slaapjes en steeds minder energie. Mijn vader wilde graag tot het einde thuis blijven en mijn moeder was de hele dag bezig met verzorgen. Gelukkig zijn hier instanties als de thuishulp en vrijwilligersorganisaties om aanspraak op te doen als het niet meer vol te houden is. De apotheek bezorgt de medicijnen, de huisarts komt aan huis. Wat een geweldige begeleiding was er.

Aangezien mijn broer in Zweden woont kwam hij om de maand op bezoek en ik probeerde vanuit Brabant, zo regelmatig mogelijk, onder schooltijd mijn ouders in Overijsel op te zoeken. Dan deden we wat boodschappen en had ik korte gesprekken met mijn vader als hij even op was. Het gevoel dat je niets onbesproken wil laten.

De vanzelfsprekendheid van thuiskomen bij mijn ouders waar altijd een luisterend oor was veranderde naar een verzorgende rol. Mijn moeder was ondanks haar ongelofelijke uithoudingsvermogen, natuurlijk uitgeput, en mijn vader worstelde met de gedachte aan afscheid. Ook daar is iedereen weer anders in. Mijn vader leek meer te lijden onder de gedachte van de onzekerheid: "wanneer gaat het gebeuren?" dan de invulling van de tijd die nog over was. 

En ons leven ging natuurlijk ook gewoon door, gesprekken op school, dansopvoeringen, aanpassingen, werk en sollicitaties.

En dan nu is het half februari en heb ik geen vader meer. 

De crematie hebben mijn moeder, broer en ik samen tot in de kleinste details geregeld en hoe raar het misschien ook klinkt; het was ontzettend fijn.
Veel was al besproken maar toch blijft er nog veel over terwijl je eigenlijk gewoon het liefst in een hoekje gaat zitten. Maar we wilde iets moois doen, iets wat bij mijn vader paste en dan kan het dus geen rommeltje worden zonder inhoud. We waren enorm opgelucht door de menselijke en professionele begeleiding van de begrafenisondernemer. Ik had er eerlijk gezegd niet aan moeten denken het geregeld te moeten hebben in Spanje waar zoveel minder ruimte is voor persoonlijke invulling.

Het onwerkelijke gevoel van afscheid wordt alleen maar onwerkelijker. Donkere avonden met uitzicht op de prachtige besneeuwde tuin bracht ik mijmerend door denkend aan hoe raar het is dat na een heel leven,  er gewoon op een dag niet meer bent.

Inmiddels is het Carnaval. Het einde van de winter en binnenkort het begin van de lente. Nieuwe plannen, uitdagingen en meer daglicht. Nieuwe blaadjes aan de bomen en fris groen gras. Wij gaan deze week beginnen met onze volkstuin dus zullen iedere dag de ontluikende zaden koesteren.

Wat dat betreft is het leven als de seizoenen; je waardeert de lente zó omdat het na de winter komt.