KNUFFELBUFFELS in het NIEUWS!
Fotoserie van Gert Janssen : Klik hier
- Telegraaf TV: klik hier
- Dumpert : klik hier
- Omroep Brabant : klik hier
- Hart van Nederland : klik hier 
- Het Jeugdjournaal : klik hier

Na de industriële revolutie zijn we van burgers gebombardeerd tot consumenten. 
Wat dit betekent? Een burger wil graag dat de boer zijn koeien aait maar de consument wil zo min mogelijk betalen voor zijn hamburger.
Vroeger besteedde we rond de 40% van ons besteedbare inkomen aan eten. Nu proberen we het als consument onder de 12% te houden. En voor dat geld heeft de boer geen tijd voor aaien. Geen ruimte voor zijn vee om vrij rond te lopen. Geen geld voor écht verantwoorde voeding.
Alleen volume maakt het zakelijk nog haalbaar om te overleven. Zeggen ze.

Het is dus niet vreemd dat biologische voeding duurder is. Het kost meer tijd, moeite en geld. Of we moeten om de beurt zelf de koeien gaan aaien. "In the end we will conserve only what we love...”.

“Hij gaat goeeeeed! 
Hij gaat beeeeter! 
Yeahhhhh!”



Mijn buurman in de kring probeert onopvallend iets minder uitbundig zijn armen in de lucht te gooien. Hij heeft enorme zweetvlekken op zijn overhemd. Ik leef met hem mee. 

Het is inderdaad vreselijk. 

We staan in een kringetje. Ik met mijn ziel onder mijn arm. De rest ogenschijnlijk op zijn gemak. Het doel van de oefening is om de lach een beetje bij ons los te maken. Jezelf voor gek zetten, rare bekken trekken en zelfspot. Het komt allemaal voorbij. 

Niet mijn sterkste kant, dit soort groepsactiviteiten. Het liefst wil ik hard wegrennen. 

Maar dat doe ik niet. 

Wel check ik even of er ergens een stiekeme camera staat. Dit wordt bananasplit materiaal, ik voel het.

Ik lach als een boer met kiespijn terwijl ik om allerlei dagelijkse dingen in een deuk kan liggen.
 
Eigenlijk voel ik me dus gewoon dood ongelukkig, en dat in een college over Geluk.

Het onderwerp fascineert mij al jaren. Tenslotte is er niets zo universeels als het streven naar geluk. 

Van Buddha tot seriemoordenaar we hebben allemaal maar één diep verlangen.

Eén van de onderwerpen die voorbij komen is de kracht van de lach. Mooi verteld door Marieke van de Loo. Haar beweeglijkheid en stralende persoonlijkheid zijn een heel goed voorbeeld van haar eigen argument. Ze vertelt onderhoudend hoe haar aanstekelijke schaterlach aanleiding werd voor pesterijen op school, waar ze zich gelukkig inmiddels uitgelachen heeft.

Nadat we door elkaar heen moeten rennen alsof we achter een op hol geslagen grasmaaier worden meegesleurd (dit was overigens wel écht grappig) mochten we gelukkig weer gaan zitten.

Uit een korte evaluatieronde blijkt dat iedereen ontzettend ontspannen en euforisch is na deze oefeningen. Ik wil het groepsgeluk niet verstoren dus hou mijn plots opgekomen hoofdpijn maar even voor mezelf.

Bij vertrek bedank ik Marieke nog even. Voel me toch een beetje schuldig dat ik niet op kon gaan in de exercitie. Ze bedankt mij terug en vraagt hoe ik heet, ze geeft me stralend een hand. Dit was voor mij al genoeg geweest om de kracht van de lach te begrijpen.

Dat we met een positieve houding en een glimlach de wereld een beetje mooier kunnen maken vind ik zo een heerlijke gedachte.
Bij vertrek uit het opleidingsinstituut is er op dit late tijdstip nog iemand aanwezig bij de receptie. Ik glimlach en wens hem nog een fijne avond.

Spread happiness. 

We hebben tenslotte genoeg om gelukkig over te zijn. Maak maar ´ns een lijstje.

Het is 2013 en het jaar is veelbelovend begonnen. Mijn besluit in mijn laatste blog om mij te verdiepen in de verschillende inspirerende projecten in mijn omgeving geeft weer stof tot nadenken en schrijven. De beeldspraak van de weg in het gedicht van Antonio Machado blijkt zeer passend om mijn zoektocht te verwoorden. 
De volgende stap is letterlijk; de eerste stap zetten.

Nou, en dan moet je dus gewoon gaan wandelen. Niet dat ik hiervoor ergens op een bankje zat ofzo, maar meer dat ik stukjes líep te lópen.

Bij gebrek aan een (sociaal) netwerk is Twitter voor mij van onschatbare waarde gebleken. Een oneindige bron aan inspiratie en informatie. 
Het zingende vogeltje op de wandeling zeg maar..!
Door Twitter ben ik o.a. in contact gekomen met het begrip "Sustainocratie", De Stad van Morgen en met Jean-Paul Close. Ik heb wel even getobd over de vorm en inhoud en hoe ik dit wil delen met de wereld en met jullie wil beginnen.... Ik ben mij er ook van bewust dat er lezers zullen zijn die besluiten niet verder mee te wandelen en nieuwe lezers zich zullen aansluiten. Wellicht komen we elkaar iets verderop nog tegen. Wellicht niet. In ieder geval kwam ik tot de volgende conclusie:

                                          "Just tell it how it is." 

Via Twitter kreeg ik een paar maanden geleden een leuke reactie op mijn blog van een onbekende volger. Aangezien ik voornamelijk vrienden en bekenden zo gek heb gekregen om mijn blog bij te houden was het leuk om te horen dat onbekenden het ook met plezier lezen. Na wat ge-google bleek mijn volger niet alleen ook lang in Spanje gewoond te hebben maar nu ook woonachtig in de buurt (Eindhoven) en met zeer interessante projecten bezig. Daar wilde ik wel wat meer over weten dus heb gemaild met de vraag of we eens kennis konden maken. In het gesprek met Jean Paul Close blijken onze gemeenschappelijke ervaringen als Nederlander in Spanje, daarna als remigrant in Nederland en de verschillende culturele verschillen een leuk aanknopingspunt te vormen. Jean Paul is al enige jaren langer terug in Nederland en heeft niet stil gezeten. Hij heeft de term "sustainocratie" bedacht als "de nieuwe democratie waarin de mens centraal staat" waardoor "duurzame menselijke vooruitgang" als hoger maatschappelijk doel wordt gesteld.

Wat mij als eerste bijzonder aanspreekt is de pioniersgeest. De visie, laten we kijken of dingen ook anders kunnen, beter. En als ik dan hoor dat er inmiddels in de omgeving van Eindhoven veel mensen bij betrokken zijn vanuit hun eigen visie van een nieuwe werkelijkheid ben ik erg nieuwsgierig. Ik heb veel gelezen over burgerinitiatieven en in een verzorgingsstaat als Nederland waar altijd een overheidsdeur was om op te kloppen belooft dat veel geroer in de huidige structuren. Jean Paul nodigt mij uit om enkele bijeenkomsten bij te wonen om een indruk te krijgen wat er speelt. Voor mij een gelegenheid om "onder de mensen" te komen en inspiratie op te doen. Ik bied aan, passende in de sustainocratische filosofie van wederkerigheid, erover te schrijven.

Jean-Paul Close is van mening dat verandering vaak ontstaat vanuit chaos. Wat dat betreft hebben we de tijd mee. Ons veilige vangnet, datgene waar onze generatie op heeft gerust, lijkt nu langzaam maar zeker af te brokkelen. En geloof me, ik kan er over meepraten. Ons huis in Spanje waar we altijd ons spaargeld in gestopt hebben is nu 60% minder waard. Ik bedoel, we zijn niet zielig, but it hurts. Daarentegen staan in Spanje verhalen in de krant over gepensioneerden die van hun balcon afspringen omdat ze al hun geld op hebben gemaakt  aan het afbetalen van de hypotheek van hun werkloze kinderen. Dit soort drama´s zetten onze tegenvallers wel in perspectief en zelfs de crisis in Nederland in een ander daglicht.

De macro vraag is of we in paniek de brokstukken bij elkaar moeten rapen en met een grote tube super glue de boel weer aan elkaar moeten knutselen. Of, zien we door het ontstaan van die enorme gaten nieuwe oplossingen als vanzelf ontstaan? Doordat ze een andere vorm hebben kijken we er misschien wel overheen. "Je ziet het pas als je het doorhebt" zou Cruijff zeggen. Ook buiten het voetbalveld, uit een vrij onverwachte hoek.

Ik denk hieraan terwijl ik aandachtig luister naar de verschillende aanwezigen op de eerste bijeenkomst van de Stichting Michaelson waar ik ben uitgenodigd. Het is een bijzonder gezelschap, verschillende achtergronden en redenen om erbij te zijn. De gemene deler is dat iedereen op eigen initiatief aanwezig is om iets bij te dragen. De locatie en de inrichting is een prachtig decor. Schilderijen met harten in felle kleuren, antiek en nieuw meubilair door elkaar heen. Een tafel met verzorgde versnaperingen en een vloer die onbedoeld prachtig is. Vlekkerig beton in afwachting van, net zoals de Stichting, een goede basis. Alle ingrediënten zijn verder aanwezig.

Het centrale thema is zelf-redzaamheid. Niet alleen op deze bijeenkomst maar ook als uitgangspunt van wat Jean Paul "sustainocratie" heeft genoemd en hij beschrijft als de enige manier voorwaarts voor de moderne mens. Het begrip en de gedachte erachter vereist wel enige pioniersvisie, verschuiving van paradigmas en dergelijke termen. Alhoewel ik voorstander ben van dingen vooral simpel te houden kan ik mij ook voorstellen dat deze nieuwe visie gewoon soms een andere naamgeving nodig heeft omdat de oude termen de lading niet meer dekt.

De gedachte die het meest los maakt bij mensen is dat het uitgangspunt is om de initiatieven vrij te houden van geldstromen. En als je wilt weten wat voor reactie je dan krijgt laat ik je achter met twee vragen: hoe zie je dat zelf? En hoe ziet jouw omgeving dat?  

(Als je de vraag wilt antwoorden op deze blog in de “comments”, heel graag!)

Je zou jezelf kunnen afvragen; ok, waar staan we nu dan? En het verassende antwoord is:              

                           We staan er midden in!

Na de bijeenkomst, nog helemaal warm van zoveel hartelijkheid en "buena onda" (vrije vertaling: fijne sfeer) zet ik in de auto de radio aan, John Lennon galmt door de speakers:


                 "You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one"













  

Ja, en dan ben je langzamerhand een beetje gewend aan de efficiëntie van de Nederlander en dan ....... ben je in Zweden. Broerlief woont sinds 4 jaar met zijn Zweedse vrouw en kinderen in Zweden en ik ben op bezoek.
"Marina kijk nou even dit is leuk voor een stukje!" ik kan nooit onopvallend naar iemand kijken en zeker niet als mijn moeder heel "onopvallend" wenkt. 

De hele dag hebben we heerlijk rondgereden en genoten van de oneindige bossen, meren en houten huizen. Iedere keer valt het me op hoe gedisciplineerd de Zweden zijn. Qua gedrag op de weg, in restaurants en nu dus met het uitladen van een winkelwagentje. Een mevrouw naast ons houdt ieder artikel wat ze uit haar wagentje haalt in haar hand, draait het een kwartslag en plaatst het vervolgens zorgvuldig op de band. Het kan zijn dat ze zeker wil weten dat ze het juiste merk heeft gepakt, de houdbaarheidsdatum controleert of in gedachte nagaat of ze het wel echt nodig heeft. Ik heb geen idee. Een meneer voor ons vertoont hetzelfde gedrag. Is het haar man? Is dit een wedstrijd? Ongewild glijdt mijn blik over mijn aardappel handschoenen op de band. Wat voor geheime code zou hierop verwerkt kunnen staan? En dan snap ik het. Ieder artikel wordt geplaatst met de barcode richting de kassa lezer. Wat zijn wij toch een stelletje ongeregeld in Nederland dat ik dat nog nooit iemand heb zien doen! Net zo goed als we onze kinderen gewoon laten fietsen zonder helm! Bij elkaar achterop springen of helemaal volledig onverantwoord iemand mee nemen voorop het stuur! Levensgevaarlijk.
Hier hebben moeders óf vaders een jaar zwangerschapsverlof, gaan de kinderen bijna gratis naar de naschoolse opvang terwijl je werkt, krijgen alle kinderen een warme lunch op school en zijn in de supermarkten ecologische alternatieven voor alle producten. De naschoolse opvang is overigens alleen bedoeld voor de tijden waarop je werkt. Het is dus niet de bedoeling dat je lekker een dagje gaat winkelen en dus gebeurt dat ook niet. Gewoon omdat dat niet de bedoeling is.
Jonge kinderen groeien op met respect voor de natuur en begrip voor de seizoenen. Het is prachtig om te zien hoe mijn nichtje en neefje in de zomer net zo vanzelfsprekend rondrennen in hun zwembroek door de tuin als de meters sneeuw wegscheppen in de winter. Ze hebben het nooit koud. Ze hebben het nooit warm. Ze plukken overal bessen en bramen en op natte nazomer dagen cantherellen. Ze bakken taarten en koekjes en trekken hun schoenen uit bij de voordeur. Alle kinderen doen mee aan traditionele feestdagen. Niks geen gezeur van ik heb geen zin.
Het daglicht maakt mij wakker en ik lig te denken hoe laat het zou zijn. Ik kan misschien alvast een rondje lopen? Ben ik er lekker vroeg bij. Het blijkt 4:30 te zijn, dan toch nog maar even omdraaien en denken aan thuis waar mijn eigen liefjes in Brabant ook nog lekker in bed liggen. Wanneer ik uiteindelijk ben opgestaan en zeer gedisciplineerd aan mijn 5de loop begin besluit ik even snel over te steken op een plek zonder zebra pad. Er komt een Volvo aanrijden met iemand die mij vreemd aankijkt. Sorry, ik ben een losbandige Nederlander. Ze zullen zeker meteen begrijpen dat ik familie ben van die ene Hollander in de Villavågen. Die ene die al twee keer is gepakt door de politie omdat hij 33 reed waar je maar 30 mag rijden. Het zit in de familie, dat zie je zo.
Broerlief legt mijn neefje uit wat belasting is. Stel je voor, dat ijsje wat jij nu aan het eten bent daarvan moet je mij 52% "betalen", "kijk" met een enorme lepel verdwijnt de helft van het ijsje in zijn mond. "papá, dat is toch helemaal niet eerlijk!" ja schat, je krijgt niets voor niets.
Ik luister in het vliegtuig naar Ilse de Lange terwijl ik een zakje pinda's krijg van de stewardess gekleed in Royal Blue. Lekker weer naar huis.

Ik droom van een wereld waarin we ons vooral afvragen hoe we gezond kunnen blijven voordat we iemand anders vragen ons beter te maken. Dit zeg ik overigens met alle voorzichtigheid en gevoel voor nuances, ik ben mij uiteraard bewust van dramatische oneerlijke ziektes. En gelukkig zijn er dan, in ons gedeelte van de wereld, geweldige artsen om ons zo goed mogelijk te behandelen. Ik wil dan ook “ons gedeelte van de wereld” benadrukken. De medische kennis, technologie, farmacologie, het comfort, de hele samenleving heeft er recht op. Dat is bijzonder en dat moeten we niet vergeten. Het zegt al genoeg om te vermelden dat patiënten in ons gedeelte van de wereld hoogst verontwaardigd zijn als er gedurende de verhuizing naar een nieuw verbouwd ziekenhuis de eerste twee dagen geen TV op de kamer is.

Ik denk hieraan op weg naar het Jeroen Bosch ziekenhuis voor een presentatie van de clustermanager Marketing & Communicatie, Celia Noordegraaf.

Communicatie is iets wonderlijks!

Waarom komen sommige boodschappen niet aan en andere wel? Celia Noordegraaf gaf ons een interessante kijk achter de schermen. Hoe geef je een gebouw van 380.000m3 met jaarlijks meer dan 500.000 polikliniekenbezoeken en ruim 60.000 ziekenhuisopnames een gezicht? Hoe zorg je dat mensen een positief gevoel krijgen, zowel werknemers als patiënten over een plek die ons vervolgens voldoende vertrouwen moet geven om “het” onze gezondheid toe te vertrouwen? Celia Noordegraaf is een charmante, bijna kwestbare vrouw om te zien met een overtuiging en subtiele “power” die aan de basis ligt van alles wat ze zegt. Tegelijkertijd ook een relativeringsvermogen en humor waaruit blijkt dat ze gewoon een mens is. Terwijl ze spreekt realiseer ik mij dat een man zo´n functie zo anders zou uitvoeren. In iedergeval zijn er niet veel mannen die toegeven dat ze er soms naast zitten. -Deze opmerking kan beïnvloed zijn door vele jaren in een Zuid Europees land met macho mannen te proberen door één deur te komen...- maar toch.

Haar communicatie “skills” worden gedurende de presentatie op de proef gesteld. Het zal niet de eerste keer zijn dat zij wordt aangesproken op de lange wachttijden bij de ziekenhuis apotheek of een afspraak bij de specialist die 8 keer is verzet. Maar daar kwamen we nu niet voor en ik word er plaatsvervangend ongeduldig van.

Celia is namelijk niet voor niets communicatie vrouw van het jaar 2011 geworden. Zij heeft bewezen nieuwe bronnen te kunnen aanboren in tijden waar iedereen klaagt over gebrek aan budget. Met een duidelijke visie en overtuiging heeft ze partijen weten te enthousiasmeren voor iets dat voorheen het “probleem” was van de overheid. Wat mooi om te zien dat het dus zo ook kan.

Op weg naar huis en dankzij een gemiste afslag, een lang gesprek met mijn mede reizigster. Zij gaf mij een tip om te kijken naar Simon Sinek en het verhaal over de “Golden Circle”. Mooi, hoe zo´n verhaal over de volgorde van het brengen van je visie altijd moet beginnen bij “waarom”. Wat inspireert je en “waarom” wil je dat delen met anderen? Voor Celia heeft het gewerkt en nog steeds. “Waarom” blijft een essentiële vraag. 

En ik? ik begrijp nu dat als je je dromen niet deelt je altijd een dromer blijft.