 Deze maand bestaat mijn blog 5 jaar. Een klein jubileum dus! Aangezien het schrijven begon met het verwoorden van onze remigratie 5 jaar geleden plaats ik vandaag een herinnering aan het vertrek. De dag waarop wij met onze twee kinderen van 11 & 12 en twee honden en een poes in twee autos stapten om 2500km richting het noorden te rijden op weg naar een nieuw leven. Spannend, een beetje eng zelfs maar inmiddels kunnen we met volle overtuiging zeggen dat we er geen dag spijt van hebben gehad. Onze kinderen, inmiddels tieners, hebben zich heel knap ontwikkeld, aangepast en zijn toch helemaal zichzelf gebleven. Mijn lief is naast zijn vak aan de slag gegaan als portret schilder en ik heb naast het schrijven en 'back office' bezigheden het licht gezien in yoga ;) Spanje blijft een onderdeel van ons leven, de olijfolie de basis van de keuken en flamenco chill mijn favoriete muziek. Maar ook bij Guus Meeuwis krijgen we het een beetje te kwaad als hij zingt over Brabant. Twee plekken die we thuis kunnen noemen. Wat een luxe. Dit is voor alle lieve mensen die wij ontmoet hebben in de afgelopen 5 jaar en ons hier zo thuis laten voelen en voor alle lieve mensen die wij achter hebben gelaten maar iedere dag in ons hart meedragen. Gracias! Het Vertrek (Málaga, Augustus 2011) Het Vertrek vanuit Malaga Aug. 2011 Ik ben uitgeput maar kan niet slapen. Om ons heen een verzameling reisspullen. Het onwerkelijke gevoel van een laatste nacht in ons “thuisland”. Terwijl ik echt wel genoeg heb om over te malen heeft de ontsnapping van de poes bij het vertrek naar ons logeeradres (ons bed is immers al in de verhuiswagen onderweg naar NL) een gevoel van lichte paniek veroorzaakt. Zoonlief had eerder op de avond ons al gewaarschuwd dat vertrekken zonder poes geen optie voor hem was. Hij zou dan wel achter blijven met de poes en in de tuin wonen.
Als mijn lief en ik de volgende ochtend bij zonsopgang even terug naar huis rijden doe ik een schietgebedje. Laat poes in godsnaam ergens bij de voordeur zitten te miauwen zoals hij dat iedere ochtend tot onze grote ergernis doet! We lopen nog even een laatste rondje door de tuin, ik breek een takje lavendel af voor in de auto. Op de terrastafel ligt poes niets vermoedend te slapen en voordat hij goed en wel zijn ogen open heeft zit hij in de poezen-tas. Zoonlief is blij en opgelucht. De reis kan beginnen. Onze vrienden staan in de uitzwaai opstelling. Nog even een laatste foto samen, instappen en we rijden ogenschijnlijk ontspannen weg. We proberen het afscheid ietwat luchtig te houden, als ik nu ga huilen wordt het niets de komende dagen. Tenslotte hebben we 2500 km voor de boeg met een volle auto, kinderen en huisdieren in de brandende zon. Have to keep it together. We zijn met twee auto's en beginnen met een meisjes- en een jongensauto. Ik heb dochterlief en de kleine hond en poes. De jongens rijden in de andere auto met onze grote hond Yip. Ook voor hen een avontuur, de honden kennen de auto alleen van een dierenarts bezoek en kijken ons ietwat bezorgd aan. Hun blik geleidelijk glaziger door de slaappillen. Ik zet de radio aan voor een vrolijk deuntje en terwijl we richting het noorden rijden en Málaga achter ons laten klinkt het gedicht van Antonio Machado: “Caminante, no hay camino, se hace camino al andar” (Reiziger, er is geen weg. De weg maak je terwijl je loopt”) ‘Wat is er mam, huil je?’ 'Nee hoor schat, er zit een stofje in mijn oog.' Onderweg stoppen we om in de schaduw van een parkeerplek even te lunchen. Cristi, onze hulp cq vriendin cq wekelijkse dosis humor heeft een heerlijke lunch voor ons gemaakt. Gazpacho zoals alleen zij die maakt en de beste tortilla Española van heel Spanje. De spanning is weggeëbd en het voelt nu een beetje als op vakantie zijn. We lachen om de poes en hond die door de slaappillen zich wankel voort bewegen. Genieten van het gevoel van eindelijk onderweg zijn na al die maanden voorbereiding. Het is fijn om s’avonds met z’n vieren onze verhalen te vertellen van de eerste dag van de reis. Een combinatie van verdriet van afscheid en leuke spanning voor wat ons te wachten staat. We zijn uitbundig en krijgen regelmatig de slappe lach. Gek gevoel zo in niemandsland. De eigenaar van het restaurant vraagt waar we vandaan komen. Hij bedoelt onze nationaliteit. We kijken elkaar even aan… Tja. Goeie vraag. We weten wel waar we naartoe gaan.
1 Comment
|
De kolibrie als inspiratie
Onderwerp
Alles
Archief
Oktober 2016
|
