Of ik in de buurt van een varkensstal woon??
Ja, in Brabant en dan zeker in oost Brabant leven zo´n 340,000 varkens. Je woont dus áltijd in de buurt van een varkensstal. In dit geval betrof het een routinevraag op het intakeformulier van het Jeroen Bosch ziekenhuis i.v.m. de MRSA bacterie. Ik had er nog nooit van gehoord voordat we hier in Nederland kwamen wonen. Tijdens mijn eerste bezoek destijds aan een ziekenhuis verbaasde ik mij over het bordje bij de receptie “Komt u regelmatig in contact met varkens? Graag vermelden bij de inschrijving.” “huh??!!” Natuurlijk ruik ik ze wel eens, die varkens. Maar ja, je ziet ze nooit hè. Want ze zitten lekker met z´n allen opgesloten, lekker dicht bij elkaar, lekker luieren, want ja, veel bewegen zit er ook niet in, én dan wordt je lekker vet. Ik reed een keer voorbij zo´n veevervoerwagen waar je dan net door de spijlen heen hun huid kan zien. Ik schrok van de gelijkenis met die van de mens. Maar ok, het is niet mijn bedoeling om hier een Wakker Dier Actie te houden. Wakker Mens, daar moeten we naartoe. Ik hou van logisch nadenken, werkt verhelderend. Voordeel is dat we het met een beetje goeie wil, allemáál kunnen. Dit zijn de feiten: In ziekenhuizen en varkenshouderijen kampen ze met een zelfde probleem. Ja ik geef toe, de link tussen een varkensstal en een ziekenhuis is niet direct visueel gelegd maar voor beiden is de MRSA bacterie een groot probleem. MRSA staat bekend als een ziekenhuisbacterie maar is sinds 2005 ook ontdekt bij varkens, de houders en hun gezinnen. De oorzaak is zowel bij ziekenhuizen als varkenshouderijen het antibioticagebruik. Nou is daar in een ziekenhuis veel bij voor te stellen maar bij varkens zit het in veevoeder om dierziekten te beperken en groei te bevorderen. Volgens informatie op wikipedia is inmiddels 40% van de varkens besmet met de MRSA. “Aangezien resistentie-eigenschappen gemakkelijk kunnen worden overgedragen op andere bacterie-soorten...vormt de wijdverbreide aanwezigheid van MRSA bij slachtvee een aanzienlijk risico voor de volksgezondheid.” Groeiende cijfers zijn inmiddels ook bekend bij vleeskuikenbedrijven en slachtbedrijven. Laatst bij de schoonheidsspecialiste (ja, sorry even een sprongetje zonder bruggetje) vertelde Linda mij dat haar oom, Eric van den Heuvel, een belgisch probiotica product heeft ontdekt dat niet alleen de MRSA bestrijdt maar er tegelijkertijd voor zorgt dat er minder antiobiotica gebruikt hoeft te worden om ziektes te bestrijden, in zijn geval, in de varkensstal. “Ik ben overgestapt van het afdoden naar het beheersen van bacteriën door 3 probiotica producten te gebruiken. Probiotica in het water, voor het inwerken van de stallen tijdens het reinigen en als spray voor de varkens. Door het gebruik van probiotica komen er veel gewenste bacterieen in de stal. De laatste dertig jaar hebben we echter door het afdoden van bacterieën juist de sterktste soorten geselecteerd” “Door het gebruik van probiotica is het antibioticaverbruik met 95% gedaald” volgens Eric van den Heuvel. Ook in het woonhuis wordt probiotica toegepast. Bij zijn gezinsleden heeft hij de besmetting van 4 van de 5 gezinsleden teruggebracht naar 1 binnen een half jaar probiotica gebruik. In huis wordt nu geen staphyloccocus meer gemeten. Even voor de duidelijkheid; ik zie ook liever blije varkens in de modder baggeren maar aangezien ze in Nederland eerder zullen vliegen moeten we de situatie nu bij de hoorns pakken. Ik ben geen microbioloog maar een dergelijk hoog MRSA % is gewoon bad news, hoe je het ook bekijkt. Er van uitgaande dat het antibioticaverbruik beperkt moet worden zullen er alternatieven moeten komen. Zou probiotica hier een bijdrage aan kunnen leveren? Eric van den Heuvel is er inmiddels al 5 jaar mee bezig om zijn ondervindingen met collega´s te delen. Het probleem: er is nog geen wetenschappelijk onderzoek gedaan in stallen, wel in ziekenhuizen overigens, waarvan de resultaten positief waren. Waarom wordt daar dan niet mee begonnen? Eric van den Heuvel zegt het onderzoek waarschijnlijk zelf te moeten bekostigen omdat hij de onderzoekers en wetenschappers niet aan de gang krijgt. En ondertussen gaat het antibioticagebruik gewoon door en worden varkenshouders die opgenomen moeten worden in het ziekenhuis in quarantaine gelegd i.v.m. mogelijke MRSA. Lijkt me niet logisch. Terwijl ik daar zo lekker lig met mijn maskertje bedenk ik hier meer over te willen weten. Over een paar weken heb ik een afspraak met Erik van den Heuvel, de enige varkenshouder in Bernheze (oost Brabant) die probiotica gebruikt in zijn stallen. Ik ben benieuwd naar zijn verhaal en vooral waarom de informatie die ik nu lees bijna 2 jaar oud is en ik er nog nooit van heb gehoord. Waar een maskertje soms niet allemaal goed voor kan zijn. Wordt vervolgd.
1 Comment
Het is 2013 en het jaar is veelbelovend begonnen. Mijn besluit in mijn laatste blog om mij te verdiepen in de verschillende inspirerende projecten in mijn omgeving geeft weer stof tot nadenken en schrijven. De beeldspraak van de weg in het gedicht van Antonio Machado blijkt zeer passend om mijn zoektocht te verwoorden.
De volgende stap is letterlijk; de eerste stap zetten. Nou, en dan moet je dus gewoon gaan wandelen. Niet dat ik hiervoor ergens op een bankje zat ofzo, maar meer dat ik stukjes líep te lópen. Bij gebrek aan een (sociaal) netwerk is Twitter voor mij van onschatbare waarde gebleken. Een oneindige bron aan inspiratie en informatie. Het zingende vogeltje op de wandeling zeg maar..! Door Twitter ben ik o.a. in contact gekomen met het begrip "Sustainocratie", De Stad van Morgen en met Jean-Paul Close. Ik heb wel even getobd over de vorm en inhoud en hoe ik dit wil delen met de wereld en met jullie wil beginnen.... Ik ben mij er ook van bewust dat er lezers zullen zijn die besluiten niet verder mee te wandelen en nieuwe lezers zich zullen aansluiten. Wellicht komen we elkaar iets verderop nog tegen. Wellicht niet. In ieder geval kwam ik tot de volgende conclusie: "Just tell it how it is." Via Twitter kreeg ik een paar maanden geleden een leuke reactie op mijn blog van een onbekende volger. Aangezien ik voornamelijk vrienden en bekenden zo gek heb gekregen om mijn blog bij te houden was het leuk om te horen dat onbekenden het ook met plezier lezen. Na wat ge-google bleek mijn volger niet alleen ook lang in Spanje gewoond te hebben maar nu ook woonachtig in de buurt (Eindhoven) en met zeer interessante projecten bezig. Daar wilde ik wel wat meer over weten dus heb gemaild met de vraag of we eens kennis konden maken. In het gesprek met Jean Paul Close blijken onze gemeenschappelijke ervaringen als Nederlander in Spanje, daarna als remigrant in Nederland en de verschillende culturele verschillen een leuk aanknopingspunt te vormen. Jean Paul is al enige jaren langer terug in Nederland en heeft niet stil gezeten. Hij heeft de term "sustainocratie" bedacht als "de nieuwe democratie waarin de mens centraal staat" waardoor "duurzame menselijke vooruitgang" als hoger maatschappelijk doel wordt gesteld. Wat mij als eerste bijzonder aanspreekt is de pioniersgeest. De visie, laten we kijken of dingen ook anders kunnen, beter. En als ik dan hoor dat er inmiddels in de omgeving van Eindhoven veel mensen bij betrokken zijn vanuit hun eigen visie van een nieuwe werkelijkheid ben ik erg nieuwsgierig. Ik heb veel gelezen over burgerinitiatieven en in een verzorgingsstaat als Nederland waar altijd een overheidsdeur was om op te kloppen belooft dat veel geroer in de huidige structuren. Jean Paul nodigt mij uit om enkele bijeenkomsten bij te wonen om een indruk te krijgen wat er speelt. Voor mij een gelegenheid om "onder de mensen" te komen en inspiratie op te doen. Ik bied aan, passende in de sustainocratische filosofie van wederkerigheid, erover te schrijven. Jean-Paul Close is van mening dat verandering vaak ontstaat vanuit chaos. Wat dat betreft hebben we de tijd mee. Ons veilige vangnet, datgene waar onze generatie op heeft gerust, lijkt nu langzaam maar zeker af te brokkelen. En geloof me, ik kan er over meepraten. Ons huis in Spanje waar we altijd ons spaargeld in gestopt hebben is nu 60% minder waard. Ik bedoel, we zijn niet zielig, but it hurts. Daarentegen staan in Spanje verhalen in de krant over gepensioneerden die van hun balcon afspringen omdat ze al hun geld op hebben gemaakt aan het afbetalen van de hypotheek van hun werkloze kinderen. Dit soort drama´s zetten onze tegenvallers wel in perspectief en zelfs de crisis in Nederland in een ander daglicht. De macro vraag is of we in paniek de brokstukken bij elkaar moeten rapen en met een grote tube super glue de boel weer aan elkaar moeten knutselen. Of, zien we door het ontstaan van die enorme gaten nieuwe oplossingen als vanzelf ontstaan? Doordat ze een andere vorm hebben kijken we er misschien wel overheen. "Je ziet het pas als je het doorhebt" zou Cruijff zeggen. Ook buiten het voetbalveld, uit een vrij onverwachte hoek. Ik denk hieraan terwijl ik aandachtig luister naar de verschillende aanwezigen op de eerste bijeenkomst van de Stichting Michaelson waar ik ben uitgenodigd. Het is een bijzonder gezelschap, verschillende achtergronden en redenen om erbij te zijn. De gemene deler is dat iedereen op eigen initiatief aanwezig is om iets bij te dragen. De locatie en de inrichting is een prachtig decor. Schilderijen met harten in felle kleuren, antiek en nieuw meubilair door elkaar heen. Een tafel met verzorgde versnaperingen en een vloer die onbedoeld prachtig is. Vlekkerig beton in afwachting van, net zoals de Stichting, een goede basis. Alle ingrediënten zijn verder aanwezig. Het centrale thema is zelf-redzaamheid. Niet alleen op deze bijeenkomst maar ook als uitgangspunt van wat Jean Paul "sustainocratie" heeft genoemd en hij beschrijft als de enige manier voorwaarts voor de moderne mens. Het begrip en de gedachte erachter vereist wel enige pioniersvisie, verschuiving van paradigmas en dergelijke termen. Alhoewel ik voorstander ben van dingen vooral simpel te houden kan ik mij ook voorstellen dat deze nieuwe visie gewoon soms een andere naamgeving nodig heeft omdat de oude termen de lading niet meer dekt. De gedachte die het meest los maakt bij mensen is dat het uitgangspunt is om de initiatieven vrij te houden van geldstromen. En als je wilt weten wat voor reactie je dan krijgt laat ik je achter met twee vragen: hoe zie je dat zelf? En hoe ziet jouw omgeving dat? (Als je de vraag wilt antwoorden op deze blog in de “comments”, heel graag!) Je zou jezelf kunnen afvragen; ok, waar staan we nu dan? En het verassende antwoord is: We staan er midden in! Na de bijeenkomst, nog helemaal warm van zoveel hartelijkheid en "buena onda" (vrije vertaling: fijne sfeer) zet ik in de auto de radio aan, John Lennon galmt door de speakers: "You may say I'm a dreamer, but I'm not the only one" |
De kolibrie als inspiratie
Onderwerp
Alles
Archief
Oktober 2016
|