"Volgens mij is het slim als je een lange broek aan trekt, vorig jaar baalde je zo van de brandnetels weet je nog?" terwijl ik het zeg realiseer ik me dat ik voor het eerst sinds we in Nederland zijn kan refereren aan vorig jaar. We wonen deze week nu 1 jaar hier en het is dus een mooi moment om te recapituleren. Hoe voelen we ons vergeleken met vorig jaar? Zijn we thuis? Hoe veel verder zijn we met ons leven? Is het zo gelopen als we hadden gehoopt?

Net als vorig jaar is onze zoon op kamp in het dorp. Het verschil is dat hij nu vrolijk Brabants mee praat en dat zijn vriendjes niet meer raar opkijken als hij iets niet begrijpt, dan leggen ze het gewoon even uit. "Zo grappig hè, dat jullie samen engels spreken" zeggen ze nog wel eens met een gemeende glimlach, maar dat het een beetje anders gaat bij Sebas thuis dat is eigenlijk gewoon normaal.

"Nou doei hè, ik ben benieuwd hoe we de jongens morgen thuis krijgen!" de moeders weten dat ik het "houdoe" nog niet helemaal aandurf en komen mij gelukkig tegemoet. 
In het korte stukje naar huis kom ik wandelend met hond en vrouw de opticien tegen, joggend de kantoorboekhandel meneer en fietsend de conciërge van de basisschool. Ik zwaai ook nog even naar de buurman op de hoek, hij is niet zo'n enthousiast type maar ja, als nieuwe bewoner moet je toch een beetje extra je best doen. Natuurlijk kom ik ook nog steeds iedere dag mensen tegen die je echt ongegeneerd aankijken omdat ze je gewoonweg niet kunnen plaatsen, en dat vinden ze wel een beetje vreemd.

De honden doen het een stuk beter, ze houden het op tot de uitlaatstrook. Sociaal is er nog wel ruimte voor verbetering. Er wonen twee baasjes met viervoeters in de straat waar toch echt een gedragstherapeut aan te pas moet komen. Ik laat even in het midden voor wie die dan moet komen natuurlijk. De dierenambulance kent de honden "uit Spanje" al inmiddels en de hele buurt is al een keer aan de deur geweest om ze terug te brengen na een escapade. Reacties varieërden van afkeurende blikken, vriendelijke tips en regelrechte beschuldigingen. Ik begrijp dat mensen vinden dat we er iets aan moeten doen maar ik begrijp de honden nog veel beter. Dat frisse groene gras is zo verleidelijk!

Wat ook erg fijn is, is dat ik nu gewoon de KPN kan bellen voor een abonnements wijziging zonder dat ze mij ervan verdenken dat ik 30 jaar opgesloten heb gezeten in de kelder. Ook de bankzaken en verzekeringen heb ik volledig under control. Maar ik juich nog steeds iedere dag voor de postbode.

Dochterlief geniet van haar laatste vakantie weken gevuld met logeerpartijtjes, bioscoop bezoekjes en winkelen met haar vriendinnen. Vandaag zelfs alleen met de bus, mét overstap. OV kaart bij zich, inchecken, uitchecken geen vuiltje aan de lucht. Vorig jaar hadden we niet geweten welke bus, waar naartoe, wanneer uitstappen, hoe in te checken en met wat. Nu stuurt ze me een whatsappje dat ze goed is aangekomen. Haar boeken met rollen kaftpapier liggen al klaar voor de 2de.

Zoonlief begint de middelbare school. "Maak je borst maar nat" zeggen we steeds. We weten uit ervaring dat een beetje opwarmen geen kwaad kan in zijn geval. Alhoewel, eigenlijk heeft hij zichzelf al dubbel en dwars bewezen.

En "thuis"? Ja, zo voelde het wel na de vakantie. Iedereen kan (bijna) alles vinden. We genieten van de mooie plek, de kerkklok op zondag ochtend, de grasmaaiers en snoeischaren op zaterdag. Zelfs de kletterende vrachtwagens om 4 uur s'ochtends horen inmiddels bij de gerustellende thuis geluiden.
De gezelligheid van een dorp heeft mij geraakt. Het geborgen gevoel, de veiligheid en de vanzelfsprekendheid van alles. Niet dat we daar al in meedoen; dát nog niet. Het wordt denk ik nog wel een jaartje observeren. Is niet erg, tegen die tijd zeg ik ook gewoon volmondig houdoe.

"Schat, je móet even komen kijken...!" mijn lief betrekt mij in de finale rekstok. Waar wíj waren toen Epke Zonderland Goud won? In oranje gehuld, ons eerste jaar Nederland aan het vieren.

“Kijk, dít is onkruid en dít is een plant”. Ik houd wijselijk mijn mond. Het gaat nu even niet over de botanische correctheid óf over het onrechtmatig bestempelen van alles wat spontaan groeit als “onkruid”. Eigenlijk “groeit” hier namelijk juist iets heel moois. 

Mijn taalmaatje (S.) en ik besluiten ons vandaag over haar voortuintje te ontfermen. Zij heeft mij al een paar keer gezegd dat ze het gevoel heeft er iets aan te moeten doen. Tenslotte is de voortuin en het belang ervan een essentieel onderdeel van de inburgering. Vooral netjes, herkenbaar en duidelijk afgeschermd. We lachen vaak om het woord “netjes” en hoe vaak het wordt gebruikt in Nederland.

Terwijl ik nog enigzins twijfelachtig om me heen kijk met een grote heggeschaar naar al dat levendige groen is S. resoluut. Álles moet weg, daar komt het eigenlijk op neer. Ik begin voorzichtig met een paar  zijtakjes maar ze neemt het van mij over en genadeloos valt de hele uit de kluiten gegroeide heg tegen de grond. Ok, er is geen weg meer terug.

De buurvrouw is ook zichtbaar opgelucht. Eindelijk na bijna 2 jaar een beetje overzicht. Het verbaast mij dat ze hier zo in op gaat, haar eigen tuintje is niet het toonbeeld van “huis en tuin” maar ja de heg is altijd hoger bij de buren zullen we maar zeggen.

Het raakt me wel dat ze zo spontaan meehelpt. Haar zoontje haalt zijn bezempje erbij en een hark en terwijl ik er een beetje bij hang zijn mijn taalmaatje en haar buurvrouw het helemaal eens “kijk dít...weg! - zo, dat is lekker netjes!”. De groenbak puilt al helemaal uit, en we zijn nog lang niet klaar met ontwortelen. Volgende week zal de rest eruit moeten. Zelfs de prachtige stekelplant moet eraan geloven.

Mijn taalmaatje krijgt helemaal de smaak te pakken en wil aan de gang met water en boenbezem om het groene mos weg te krijgen “ach, daar moet je een gewoon vergif opgooien” ik besluit de tip van de buurvrouw niet nader toe te lichten. Dit was wel weer genoeg inburgering voor één dag.

Onder het wieden en terwijl S. op zoek gaat naar een bezem vraagt de buurvrouw hoe het nou precies zit. Wie er eigenlijk in dat huis woont en waar ze vandaan komt. Ik vertel dat ze nog 5 kinderen in Somalië heeft en alleen naar Nederland is gekomen in verwachting van haar inmiddels geboren dochtertje. Ik vertel haar ook dat haar verleden ervoor heeft gezorgd dat zij niet in de positie is om haar voortuintje een prioriteit te maken in haar leven...de blik van de buurvrouw is geschrokken en vol begrip. Liefde voor je kinderen is tenslotte iets universeels. Dat snapt iedere moeder.

Terwijl ik naar huis fiets heb ik zo´n fijn gevoel! wat zou het mooi zijn als zo´n middagje tuinieren heeft gezorgd voor contact tussen mijn taalmaatje en haar buurvrouw. In haar geval is een goeie buur het verschil tussen volledige eenzaamheid en het begin van je een beetje thuis voelen. Tenslotte zijn we gewoon allemaal mensen met menselijke behoeftes. Als we ons dat realiseren komt eigenlijk alles vanzelf wel goed.

Ik ben wel blij dat S. míjn achtertuintje niet onder handen neemt. Die staat namelijk barstensvol “onkruid”, dacht ik dus... tot ik de Van Dale erop na heb geslagen. De definitie van “onkruid” is namelijk; “planten die groeien waar ze ongewenst zijn”. Het zit dus gewoon tussen onze oren. Het zijn allemaal planten.

"Oh ik hoor het al, jullie zitten nog in het euforische stadium!" Het is altijd prettig, als iemand een paar stappen voor ligt om je voor te spiegelen waar je op af gaat. Net zo prettig als de lichtjes volgen van een auto die voor je rijdt in het donker over een kronkelweggetje in de bergen. In dit geval een vriendin, die een jaar eerder naar Nederland is gekomen uit Spanje, en bij het luisteren naar mijn enthousiaste verhalen over onze eerste weken in Nederland onze roze wolk onmiddelijk herkent.
En inderdaad, ruim een maand later begrijp ik wat ze bedoelt. Ik denk dat het begon toen ik merkte dat mijn " to do" bakje ook hier gewoon lekker vol stroomt met ontelbare dingetjes en paperassen. Dat ook hier de wasmand vol en de koelkast leeg raakt. Dat ik bij de Jumbo nog steeds niet alle kassiëres ken. Dat de boodschappen meestal nét niet in je fietstas passen. Dat onze dochter haar tranen probeert in te houden als ik haar bij het welterusten zeggen vraag hoe het met haar gaat. Dat onze zoon hier als een ongeleid projectiel door het dorp fietst.  Dat onze honden moeite hebben met socialiseren (lees: iedere hond/poes en konijn willen aanvallen). Dat je niet íedere keer dat je alwéér een domme vraag stelt kan vertellen dat je al zo lang weg bent uit Nederland maar ondertussen je wel een super sukkel voelt. Dat je het vertrouwde gevoel van "thuiskomen" mist.
"mam weet je, het was hetzelfde maar tóch anders..." Tessa heeft net een proefles ballet gedaan. Haar "eigen" dansschool in Spanje had een heel speciaal plekje in haar hart. Niet alleen een geweldige en leuke danslerares maar ook nog eens een heerlijk groepje vriendinnen. Als ze bij elkaar waren sprongen de vonken eraf. Ik kijk Tessa goed aan en zie dat ze er al een hele tijd moe en wit uitziet en al lang niet meer heeft gestraald. Ze heeft heimwee.
En eerlijk gezegd had ik dat vandaag ook een beetje. Het is vandaag een maand geleden dat we de verhuiswagen hebben leeg gehaald. De eerste euforie is over en nu moeten we ons leven vorm gaan geven. Gebrek aan houvast, drijfzand onder je voeten en critici op de loer. Volgens mij is dat heimwee. Het gemis van het bekende en vertrouwde. Zeker als je normaal gesproken niet op je mondje bent gevallen en overal raad mee weet knaagt het aan je zelfvertrouwen als je de simpele dageljkse dingen nog niet helemaal door hebt. Er is nog geen structuur, ondanks de family planner in de keuken, het nieuwe telefoonboekje en de gesynchroniseerde mac kalender.
Volgens mij is dit de niemandsland-fase tussen het bescheiden gevoel van op visite zijn en het gevoel hebben dat je gewoon mee mag doen. Op je eigen manier, gewoon zoals je bent. Ik ga er morgen mee beginnen. Het gaat bovenop de "to do" stapel.

Brief aan de kinderen. Augustus 2011
Lieve schatten,
Alhoewel momenteel het Middellandse Zeegebied voornamelijk geassocieerd wordt met staatsschuld en crisis komt er natuurlijk wel weer een tijd dat jullie volgens de text van Serrat met trots kunnen zeggen; "Nací en el Mediterraneo".
Het is gewoon een goed verhaal op je eerste date. Geboren in Malaga, in een prachtig ziekenhuisje met uitzicht op de kathedraal, om de hoek van het Picasso Museum. Ja, én middenin de gezelligste kroegenwijk!

Er is een Mediterrane basis gelegd in de eerste 11/12 jaar van jullie leven.

Altijd een blosje op je wangen van het buiten zijn. Zand tussen je verbrande tenen in de zomer. Geschuurde buiken van het body boarden in Tarifa. De geur van sardientjes gemengd met zonnebrand creme (in je geheugen is alles altijd nóg lekkerder!). Gazpacho. Tien verschillende nationaliteiten in de klas. Eindeloze plens buien in de winter. Zelf aardbeien plukken in de tuin. Engelse touristen. Oorverdovende concerten van kikkers en grillos. Even lekker zwemmen voor het slapen gaan. Uitzicht op de Marokkaanse bergen. Zweetpareltjes op je neus. Lekker dopen in de olijfolie. Het prachtige licht. Avonden bij kaarslicht als er weer eens geen elektriciteit is. De vrijheid. De ruimte. De weg naar school langs de dagelijks wisselende zee. Een ijsje op vrijdag.

We gaan naar Brabant, dus qua gezelligheid zitten we wel goed. Laten we de zon in ons hart meenemen. De rest komt dan dik in orde.
Mamá

Juni 2011 Malaga, Spanje

Ik kijk naar buiten. Mijn lief heeft al, volgens traditie, de slingers opgehangen. Ze hangen deze keer allemaal buiten in voorbereiding op een "meidenavond" ter ere van mijn 44ste verjaardag de volgende avond.
Het zal tevens -voorlopig?- mijn laatste verjaardag zijn in dit huis.
Op deze plek.
In dit land.
Wat ziet het er prachtig uit. Het is een stoffen slinger van wel 10 meter bestaande uit driehoekjes stof. Inmiddels al jaren in gebruik, met als meerwaarde dat er echt feest energie in de slingers hangt. Bij het ophangen komen we iedere keer de krabbels text tegen over de gelegenheid, datum, en naam van alle feestvarkens. Ook de plek staat erop vermeld, aangezien we niet zo honkvast zijn, belangrijke informatie om de gelegenheid levend te houden. En nu dus "Marina, 44, 2011, La Tierra" als nieuwste vermelding in het groene driehoekje.  Het staat zo feestelijk en vrolijk dat het feestje bij voorbaat is geslaagd.
Wat is het toch een heerlijk huis! Wat wil een mens nog meer...over ruim een maand zitten we in Heeswijk-Dinther...
Wat zal ik nog vaak denken aan deze plek, het gevoel van ultieme vrijheid en vrede. De krekels beginnen al aardig op gang te komen. Ik hoor het geritsel van de wilde varkens in de bosjes aan de overkant van de rivier. In de verte het gehinnik van de paarden. De kikkers in de vijver. Onze siamees mauwt er onrustig op los. Vanmiddag hebben we zijn broertje bij een lieve collega achtergelaten. Twee honden en één poes is al emigratie "bagage" genoeg. We hebben nu al  bijna slapeloze nachten over de reis die ons volgende maand te wachten staat. Drie dagen onderweg met kinderen, een volle achterbak, een hele dierentuin op de achterbank en vier harten vol emoties. 
Ik kijk uit naar morgenavond. Allemaal leuke meiden. Hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde van vrouwen en vriendinnen voel. De vrouwen "power".  Ze kennen elkaar niet allemaal en ik probeer mij de klik voor te stellen. Leuk. Ik heb er zin in. Jeetje, 44! Het is wel een mooi evenwichtig cijfer. Kan ook makkelijk gedeeld worden (wat deed ik toen ik 22 was?) en verdubbeld (wat doe ik als ik 88 ben??)
En toch kan mijn moeder mijn geboorte nog in alle details navertellen alsof het gister was. En doet ze dat ook nog ieder jaar. Aanvankelijk, als jong meisje, tot mijn ergernis. Inmiddels, tot ergernis van dochterlief, doe ik precies hetzelfde. Ik snak zelfs steeds meer naar alle details. Ik was namelijk nogal een bevalling. De verhalen over mijn vader die stampei loopt te maken in het ziekenhuis toen ik, na drie dagen weeën, nog in geen velden of wegen te bekennen was. Hoe ik uiteindelijk op zondag met de keizersnede ben geboren. Hoe ik het misschien zelf heb uitgesteld omdat ik toen al wist dat ik een zondagskind was. De verhalen worden steeds mooier. De emoties van het leven steeds waardevoller. Het respect voor mijn eigen "power" moeder steeds groter. De drang om alles door te geven steeds krachtiger.

Misschien is het zo dat zolang je moeder de bevalling nog kan navertellen, het nog te relativeren valt. Dan ben je nog een kind eigenlijk. Dankjewel mam.

"Mam!? Kom je zo nog even beneden?" Ik doe de lichten uit en doof de kaarsen. Morgen ben ik jarig met als grootste kado de kans om met z´n vieren op avontuur te gaan naar het onbekende.
​De slingers? Die gaan mee, want die moet je tenslotte zelf ophangen, waar je ook bent. Driehoekjes genoeg.

Mei 2011
"Heeswijk wát??" "Heeswijk Dinther staat hier", nou schat sorry, nooit van gehoord, zeker niet op fietsafstand van Den Bosch. Sebastian kijkt een beetje beteuterd, "maar mam,kijk nou hoe mooi het is!"
Het leukste gedeelte van de eerste fase van voorbereidingen is huizen kijken. Ik heb alle huizen in een straal van 5/10 km van Den Bosch uitgeplozen. Teksten zoals, "zeer ruime famile woning van 150m2" deed ons fronsen maar ok we zijn verwend en dat weten we. Dat zo'n huis dan 1 badkamer heeft kunnen we ons ook moeilijk voorstellen. De kinderen hebben er zelfs nog nooit van gehoord. Ja, maar dan is er toch wel een zwembad he mam? Lieverd nog geen pierebadje, sorry maar in Nederland zijn weer andere dingen die het ook héél leuk maken!
Aangezien we familie in de buurt hebben wonen en we daar ook vaak op vakantie gaan leek het ons de meest voor de hand liggende keuze. Ok, we twijfelden een beetje in hoeverre we ons relatieve anonieme bestaan konden voortzetten in een buurt waar het leek dat iedereen alles van elkaar wist maar daar moesten we dan maar aan wennen.
Het plan is dat ik 5 dagen op onderzoek uit ga, gesprekken op scholen etc en dan beslagen ten ijs kom voor de rest van de uitvoering.
Zo gezegd zo gedaan. Ik heb een volle agenda en ik geniet. Eerst de scholengemeenschap. Prachtig oud gebouw. Wel erg veel kinderen. Probeer me voor te stellen dat onze kinderen hiertussen lopen en realiseer mij dat ze niet eens uit de toon zullen vallen. S'middags afspraak bij de makelaar. Ik heb een voorkeurslijstje doorgemaild. Bij aankomst blijkt dat er weinig over is van mijn lijstje. Van de 4 huizen is er een al weg, 1 te dicht bij de snelweg, 1 met in de achtertuin het spoor en van de 4de zijn de eigenaren op vakantie. Inmiddels heeft mijn volwassenheid ervoor gezorgd dat ik erg goed omga met dit soort teleurstellingen.  Ik overtuig mijzelf dat er vast een rede is voor deze ontwikkeling, een soort dubbele bodem. Koen, de makelaar, stelt voor om een huis in Heeswijk-Dinther te gaan bekijken. "Heeswijk wát?" ik herken de fotos van de speurtocht thuis op internet. Groot huis, wél oud, in een dorp...mooie groene omgeving. Ik voel me een beetje bezwaard, zometeen sta ik daar met Koen in dat gehucht en vind ik het niks en heeft hij al die moeite voor niets gedaan. Ik deel mijn twijfels en hij stelt mij gerust, nee hoor toch niets belangrijks vanochtend geen probleem als het niets blijkt te zijn. Nou, maar doen dan. Ik stap in de auto en volg. De kilometer teller tikt door en ik probeer bij te houden waar de acceptabele fietsgrens ligt.
We verlaten Den Bosch en rijden langs het kanaal, en we rijden nog verder langs het kanaal en dan nóg een stukje langs het kanaal tot ik eindelijk een bordje Heeswijk -Dinther zie. Een kerk, nog een kerk en dan, hé, nog een kerk en daarnaast het huis van de website. Een vierkant huis zoals je als kleuter leert te tekenen met de deur in het midden en ramen aan weerszijde.
Het is prachtig. Eenmaal binnen bekruipt mij het gevoel dat dit het wel eens zou kunnen zijn. Niet onder de noemer "niets mis mee" en juist daarom zo enorm aantrekkelijk.
Ik besluit de omgeving te gaan verkennen en begin bij de Etos. Nou is natuurlijk de Etos overal hetzelfde maar tóch. Gezellig babbeltje bij de kassa waar ze in Amsterdam al jaren geen tijd meer voor hebben. Ik zie op het plein een VVV kantoor. Besluit te gaan kijken terwijl ik helemaal niet weet wat ik eigelijk zoek. Ik probeer van de verschillende foldertjes een indruk te krijgen wat mensen hiernaartoe brengt. Mijn onduidelijke onderzoekende blik wekt enige nieuwschierigheid. De VVV mevrouw vraagt of ze mij kan helpen, ik vraag hoever het fietsen is naar Den Bosch? Afgaande op haar vragende blik (zo van: waarom zou je in godsnaam naar Den Bosch willen fietsen???) voeg ik snel toe dat ik mij aan het oriënteren ben op scholen enz en de school van de kinderen in Den Bosch is. "Ja maar wij hebben hier het Gymnasium Bernrode, kinderen uit de buurt hoeven niet naar Den Bosch". Nou ja, ik kan allicht even gaan kijken, ik ben hier nu toch.
Rechtdoor, dan naar links, langs het laantje met boerderijen en dan tegenover de Abdij ... Mmmm.
Ik parkeer de auto. Neem een van de ingangen van een modern gebouw en volg de stemmen. Iemand helpt een jongen een band te plakken, het valt meteen op wat een prettige sfeer er hangt.
Wat een prachtig gebouw! binnen staan nog gedeeltes van het originele gebouw zeer smaakvol gecombineerd met ultra moderne uitbouw. Knap staaltje architectuur. Door de ouderwetse ramen zie ik de overkant van de weg, de tuinen van een .....Abdij?? Is het mijn romantiek of voel je nou echt op dit soort historische plekken de energie van alle zielen die hier ooit hebben geleefd, gelopen en geloofd? - "de conrector is vandaag de hele dag in bespreking en morgen is de laatste schooldag voor de vakantie....." ,  "maar ik ga morgenmiddag weer naar Spanje en ik zou écht heel graag even kennis maken. U zou mij echt een enorm plezier doen..." Ik zie dat ik een snaar heb geraakt en de charmante directie secretaresse glimlacht. Soms moet je gewoon écht even doorzetten als het écht belangrijk is. Hier wil ik dat onze kinderen naar school gaan. "Kunt u morgen om 8:30 hier zijn?", "natuurlijk, ik zal er zijn!" Yes!!