 Het artikel dat zaterdag 26 september 2015 geplaatst is in het Brabants Dagblad, rubriek "Geachte..." (opinie). Zie tekst onder. Geachte medemens op de vlucht,Wij hebben geen idee hoe het voelt om vluchteling te zijn, vergeef ons dus bij voorbaat ons onbegrip en onze onhandigheid. Wij zijn namelijk al zo lang verwend dat wij ons vaak druk maken over onbelangrijke zaken. Over een vuilnisbak die niet recht staat, over eventjes wachten bij de huisarts, over geen kopje koffie krijgen bij de NS als er alweer 4 minuten vertraging is. We hebben altijd haast, moeten altijd ergens naartoe en gaan op vakantie naar een andere plek om te genieten van het leven. Sommige van ons werken met plezier, maar een grote groep werkt alleen om te betalen voor het huis en de onkosten. Niet in de mijnen hoor, en ook meestal niet meer dan 40 uur per week. De meeste achter een bureau met een computer en een koffie machine op loopafstand. Velen kijken uit naar hun pensioenleeftijd waarop ze eindelijk kunnen gaan genieten en tijd krijgen voor hobby's en de kleinkinderen. Misschien is het voor jullie moeilijk te bevatten dat we in al deze luxe en vrijheid toch nog zo vaak ongelukkig kunnen zijn. Veel mensen moeilijk om kunnen gaan met de hoge verwachtingen die een geoliede machine met zich meebrengt. Mochten jullie ooit bij mijn landgenoten thuis komen, verwacht dan geen grote, gevulde, gedekte tafel en stomende pannen met eigen gemaakte soep. Wij zijn namelijk een beetje “kat uit de boom kijkerig” en daarmee bedoelen we dat we niet voor zomaar iemand veel moeite gaan doen. Maar wees gerust, dit maken we allemaal heel duidelijk. Ja is ja en nee is nee. Gelukkig zijn we ook open en vriendelijk, een mooie bijkomstigheid die wij ons kunnen permitteren in een vrij en veilig land. We houden van organisatie en structuur en zijn dit inmiddels zo gewend dat we misschien even moeten wennen aan mensen die dat niet meteen onder de knie hebben. Vertel ons dan wat verdriet en onzekerheid doet met je organisatietalent, vertel ons hoe het voelt om afhankelijk te zijn van mensen die je niet kent, in een land waar de taal en de gewoontes onbekend zijn. Vertel ons hoe het voelt om te kiezen om alles achter te laten voor de toekomst van je kinderen en na een maand reizen, nauwelijks slapen of eten te ….twijfelen, s’nachts op je camping bed in een sporthal. Na een reis die oneindig leek begint de reis nu pas echt. Wij hebben geen idee hoe het voelt om vluchteling te zijn. Geef ons tijd, heb geduld. Want we zijn ook leergierig en solidair. Als het moet. En nu moet het. Marina de Boer "De oorlog in Syrië en de vluchtelingencrisis - in 6 minuten en 16 seconden. Het Duitse animatiebureau Kurzgesagt maakte dit geweldige filmpje. In no-time wordt duidelijk hoe groot de ramp is, waarom Europa te weinig doet en, belangrijker nog, waarom we deze uitdaging wél aankunnen." uit De Correspondent Lees ook "15 vragen en antwoorden..."
1 Comment
 Velen die met yoga beginnen en verwachten er een “gewone” work out te ervaren komen van de koude kermis thuis. Het is namelijk, los van de intensiteit en het soort yoga dat je doet, vooral een work out voor je geest. Die spieren zijn vaak nog wat slapjes....Lees hier verder mijn blog op mijn Yoga site. Ik kom uit de kast met een dubbele agenda ;)
Wat leuk! 2 jaar na dit bezoekje & deze post is de Waterbuffel-boer trending topic op de nationale TV en radio! Ach ja, I told you :) Dus voor alle nieuwe KNUFFELBUFFEL fans, mijn blog over een dagje OP BEZOEK BIJ BOER ARJAN EN ZIJN KNUFFELBUFFELS  KNUFFELBUFFELS in het NIEUWS! Fotoserie van Gert Janssen : Klik hier - Telegraaf TV: klik hier - Dumpert : klik hier - Omroep Brabant : klik hier - Hart van Nederland : klik hier - Het Jeugdjournaal : klik hier "In the end we will conserve only what we love..." Na de industriële revolutie zijn we van burgers gebombardeerd tot consumenten. Wat dit betekent? Een burger wil graag dat de boer zijn koeien aait maar de consument wil zo min mogelijk betalen voor zijn hamburger. Vroeger besteedde we rond de 40% van ons besteedbare inkomen aan eten. Nu proberen we het als consument onder de 12% te houden. En voor dat geld heeft de boer geen tijd voor aaien. Geen ruimte voor zijn vee om vrij rond te lopen. Geen geld voor écht verantwoorde voeding. Alleen volume maakt het zakelijk nog haalbaar om te overleven. Zeggen ze. Het is dus niet vreemd dat biologische voeding duurder is. Het kost meer tijd, moeite en geld. Of we moeten om de beurt zelf de koeien gaan aaien. "In the end we will conserve only what we love...”. Misschien kiezen we dan heel bewust voor een maaltijd, zelfs af en toe zonder vlees, en gaat de boer zich omscholen. Óf je gooit het roer om en begint een Stoerderij. Voor het beginnen van een “gewoon” melkveebedrijf bestaat een quotum dus koos Arjan Swinkels voor waterbuffels. In zijn Stoerderij in Breugel houdt hij waterbuffels en verkoopt hij rauwe buffelmelk, buffelijs en buffelvlees. Op zijn 7 hectare lopen 18 waterbuffels. De kalfjes blijven bij de moeder. De stieren lopen apart in een verder veldje waar ze zich alleen druk hoeven te maken over waar het lekkerste gras groeit en welke boom de fijnste schaduw geeft. Ze hoeven niet veel te buffelen zeg maar. De rust die Arjan uitstraalt werkt aanstekelijk. We kuieren een beetje achter hem aan door het kniehoge gras. De zon straalt, it could be worse. “Wachten jullie hier even? is geen straf toch?” en inderdaad, laat ons maar lekker staan. Onze zoons bedenken een leuk spelletje, wie plukt de langste grasspriet en testen welk draad er onder stroom staat. Geen mobiel bij de hand leidt vaak tot mooie dingen. Ondertussen badderen de buffels ongestoord door hun poeltje. Een van de buffels heeft zin in actie en spurt erop los. We zitten allemaal onder de modderspatten en kijken elkaar proestend aan. De rauwe melk is vooral geliefd bij zijn Turkse klanten. Ze komen uit België speciaal bij hem de melk halen en maken er romige yogurt van, een Turkse delicatesse. De dagelijkse hoeveelheid melk is nog niet genoeg om aan een groothandel te verkopen. Eigenlijk zou een vergelijkbare kleinschalige kaasmaker zijn melk moeten afnemen. Wat mij steeds weer opvalt bij dit soort pioniers is dat zij in het reguliere circuit niet terecht kunnen. De kleinschaligheid vereist een andere logistiek. En bovendien functioneert het het beste om met mensen te werken met vergelijkbare ideologieën. Dan hoef je elkaar niet alles uit te leggen. Gewoon duidelijke afspraken (2 kratten bier voor de site) hebben gezorgd voor een mooie weergave van zijn droom. Arjan runt zijn Stoerderij naast zijn vaste baan. Zijn crowdfunding loopt wel boven verwachting en zijn producten worden enthousiast afgenomen op de verschillende markten zoals de populaire Feel Good Market op Strijp-S (Eindhoven). Uiteraard sluiten wij, samen met onze vrienden, ons bezoekje af met een crowdfunding toezegging. Dit soort initiatieven moeten gesteund worden. Bij het inleggen van €100 krijgen we over een jaar vlees t.w.v. €125. Probeer dat maar eens te evenaren bij de bank! Arjan´s bedrijfsvoering en zijn visie zijn een voorbeeld van onze nieuwe economie met hernieuwde waarde voor onze voeding en omgeving. Nog even een laatste aai over een modderig buffel hoofd en met 3 potten ijs, hernieuwd positivisme en 1kg gehakt vertrekken we huiswaarts.
|
De kolibrie als inspiratie
Onderwerp
Alles
Archief
Oktober 2016
|
