Een pen in de hand, schrijvend, voor me uit kijkend.

Ik weet dat ik op mijn vader lijk maar dit is wel héél herkenbaar.

Vandaag is zijn geboortedag. Hij zou vandaag 75 geworden zijn. Ik heb zijn map met verhaaltjes mee naar huis genomen.

Verhalen van ons leven in Spanje, grappige observaties. Zo mooi geschreven. Zijn humor zo herkenbaar.

Hij wilde er nooit wat mee doen, met die verhaaltjes. Gek eigenlijk, want hij had enthousiaste lezers en was er wel heel trots op. Ik ergerde mij soms als hij zelf het hardst lachte om zijn eigen grappen. 

Een beetje zoals ik dat doe. 

Zijn neus krulde dan, zijn ogen traande en proestend las hij voor. 

Hij was altijd erg gevoelig voor complimentjes, op zoek zelfs een beetje. Maar ik lijk op hem en was niet scheutig in het strelen van andermans ego. Natuurlijk vond ik het leuke verhalen en waren ze best grappig (ik was een puber ;) maar wat je ouders doen is nooit zo verassend. In het beste geval leuk meegenomen en het ergste geval uiterst gênant.

Van onze kinderen krijg ik een koekje van eigen deeg.

Zijn verhalen zijn allemaal uitgetypt, je weet wel, op zo´n apparaat dat meteen print. Kleine correcties met de hand bijgevoegd. 

Wat zou hij genieten als hij mij nu zou zien met uitgelopen mascara ogen van de tranen van herkenning. Wat jammer dat we dit nooit op deze manier hebben gedeeld. MIjn eerste blogs heeft hij wel gelezen. Hij was trots. Nu op mij. En streelde mijn ego. Naar gelang hij zieker werd kwamen er minder reacties. MIjn moeder nam het over, vertelde dan dat hij er zo van had genoten. Hij had geen energie meer voor tips of een kritische noot. 

Als internet had bestaan in de tijd dat mijn vader schreef had hij zeker een eigen blog gehad. 

Het is nooit te laat zeggen ze. 

Sorry pap, dat we destijds niet samen proestend jouw verhalen hebben gelezen. 

Ik weet niet hoe de Wifi is daarboven, maar bij deze, in jouw herinnering, één van je leukste stukjes. 

Voor de lezers; het leest het leukst met gekrulde neus.

Proost pap. Toch best fijn dat ik op je lijk.

Ik heb niets te verbergen. 

Dat is maar goed ook want op onze nieuwe woonplek hebben we zo'n raam aan de straatkant dat zicht geeft door het hele huis. 'S-avonds doen we dan wel de gordijnen dicht maar overdag, of ik nou zit te werken, thee te drinken met een vriendin of sta te stofzuigen I'm in the picture. 


Toch heeft dat ook wel iets gezelligs dat contact met voorbijgangers, en dat vinden zij kennelijk ook want ze kijken allemaal even naar binnen.

Ik ben vorige week aangereden in de file. 


Voor het eerst in mijn leven. Ik was dan ook behoorlijk beduusd en kreeg het nauwelijks voor elkaar om helder genoeg te zijn om het schadeformulier in te vullen. 


De tegenpartij, jaar of dertig, had dit in de gaten en zei nog net niet "mevrouwtje" tegen me, maar het scheelde weinig. Gelukkig bleek bij thuiskomst dat de gapende gaten in het formulier alsnog probleemloos ingevuld konden worden. 


Twee minuten googlen en de tegenpartij was gevonden op linked in, twitter en facebook. 

You can run but you can't hide. 

Hij belt mij diezelfde ochtend dat hij de rest heeft doorgemaild "hé, maar je hebt toch geen mail adres?" "nou", zei hij, "dat was niet zo moeilijk, je hebt twee web sites en je staat op twitter, facebook en linked in". Oh ja. 

I can run but I can't hide. 

En toch moet dat het gedrag van individuen in een samenleving beïnvloeden, het feit dat iedereen traceerbaar is. Overal waar ik kom en iets koop of een afspraak maak is mijn postcode en huisnummer voldoende om mijn adres, gezinssamenstelling en energieleverancier in te zien. 
Het is vaak erg handig maar soms ook wel vreemd. 

Het doet me denken aan een lollige mail van een kennis uit Spanje de eerste weken van onze inburgering waarin de Nederlandse regelstaat volledig belachelijk wordt gemaakt. Er wordt een gesprek nagebootst van een telefonische bestelling bij de Pizzahut. Aan de hand van de postcode krijgt de besteller dieet advies voor zijn pizza keuze met behulp van het medisch dossier dmv het BSN nummer. Nou ja, het scheelt weinig.

Wat dan weer wel leuk is, is dat nog niet iedereen weet dat we zijn verhuisd. Dus als ik slechts mijn geboortedatum doorgeef woon ik elders. 
Beetje pesten soms kan geen kwaad. 

Ons huis heeft nog geen huisnummer, de bel doet het niet en onze namen staan nog niet op de deur. 

Derde wereld praktijken zeg maar. 

Toch geeft het op een kinderachtige manier een beetje plezier dat we misschien voor wat verwarring zorgen tussen al dat geregel.

Want het zijn er wel veel, die regels. Of het nou over school gaat, hoe je je boekhouding moet bijhouden of wanneer het oud papier naar buiten moet en hoe het gepresenteerd moet worden. Manlief kan de behandelingen waar hij in excelleert niet doen want er is geen behandelcode voor en zoonlief kan geen extra bijles krijgen want hij heeft geen verklaring. 

Soms als ik neig naar zeuren (hoort bij de inburgering ;) lees ik mijn verhalen van de eerste maanden nog even terug. 

Die vol verwondering en enthousiasme. Ik realiseer me dan weer dat de keerzijde evenmin wenselijk is. 

Dat is de keerzijde overigens zelden. 

Wat mij het meest opvalt en waar ik mij voor probeer te behoeden is de macht van het almachtige Gemak. In de supermarkt bij de kant en klaar maaltijden, voorgesneden groenten, een zakje bij elkaar gesorteerde pompoenen voor decoratie. De bladblazers en electrische heggesnoeiers. Alles wordt ons makkelijk gemaakt zodat wij meer tijd over houden om....ja, om wát eigenlijk?  
De nederlandse samenleving is natuurlijk enorm luxe. Het is ook een luxe om in een land te wonen waar vrijheid en veiligheid zo vanzelfsprekend is. Mijn argentijnse vriendin Nora, merkte het heel treffend op. Wat geeft het een ruimte in je hoofd om in zo'n opgeruimd land te leven! En ze bedoelde niet alleen de netheid en de keurige tuintjes. In het dorp waar we wonen zegt iedereen elkaar gedag op straat. Er is geen wantrouwen dat degene die je tegemoet komt je zou kunnen bedreigen met een pistool voor de inhoud van je portemonnaie. Die mogelijkheid maakt mensen voorzichtig en neemt een groot gedeelte van de spontaniteit weg. Wij kunnen het ons veroorloven om gewoon onbezorgd vriendelijk te zijn zonder angst voor onze veiligheid of die van onze kinderen.  
 De vraag is natuurlijk wat we doen met die ruimte in ons hoofd en die tijd die we vrij maken  door alle tijdrovende zaken uit te besteden. Ik heb niet de indruk dat men nu duimen draaiend filosoferend door het leven gaat. We lopen allemaal te rennen. 

We woonden in Spanje in wat voor ons een paradijs was. Ieder vrij moment besteedden we aan het ontwikkelen en verfraaien. Niet alleen esthetisch maar ook inhoudelijk. Hoe kunnen we op onze eigen plek zo onafhankelijk mogelijk functioneren zonder schade te brengen aan de omgeving? Hoe passen we de kringloop toe in onze eigen leefomgeving? Eigen water, een helofytenfilter voor ons afval water, zonnenergie, verwarming met ons eigen gebouwde tegel kachel die brandt op eigen hout. Een grote moestuin, fruitbomen en regelmatig inspirerende vrijwilligers op bezoek via helpx om hun steentje bij de dragen in ruil voor onderdak en een lekkere maaltijd. Gelukkig delen mijn lief en ik deze passie en ging ook veel van onze gezins- en relationele energie in dit soort dingen. Onder het koken praten over de perfecte zuurstofplant voor in de zwemvijver en recepten uitproberen met vergeten groente uit de moestuin.

Nu bijna de laatste dozen zijn uitgepakt van onze inmiddels tweede en tevens voorlopig laatste verhuizing in Nederland komt er weer ruimte voor inhoudelijke plannen. Hoe gaan wij onze vrije tijd invullen op deze nieuwe plek? Een prachtige plek maar geen gelegenheid voor de ambitieuze plannen van voorheen. Waar maken we tijd voor en wat maken we prioriteit? Gezond en gezellig samen eten en dus moestuin en koken blijft onze hoofdzaak. Daarnaast een zaadje planten voor positieve en inspirerende projecten. Er gebeurt zoveel. Er zijn zoveel originele geesten en ondernemende mensen. Als al die energie samen komt zouden er onmogelijke zaken mogelijk worden.

Een kort bezoekje van een dierbare vriendin uit Spanje heeft mij weer even wakker geschud. Ik was bijna vergeten dat ons leven daar ons altijd weer één belangrijke les leerde; er zijn velen wegen die leiden naar jouw bestemming - "Caminante no hay camino, se hace camino al andar" - Antonio Machado. ("Wandelaar er is geen weg, de weg ontstaat al gaande") 

Mijn voornemen voor 2013? Lekker mijn eigen paadje op en de snelwegen omzeilen.

Lieve mensen, volgens mij wordt 2013 gewoon een heel bijzonder jaar voor ons allemaal. Moeten we in plaats van rijstroken toevoegen op de bestaande weg niet meer kleine paadjes bewandelen als een alternatieve route?
Het wordt een mooie wandeling...

Ja, en dan ben je langzamerhand een beetje gewend aan de efficiëntie van de Nederlander en dan ....... ben je in Zweden. Broerlief woont sinds 4 jaar met zijn Zweedse vrouw en kinderen in Zweden en ik ben op bezoek.
"Marina kijk nou even dit is leuk voor een stukje!" ik kan nooit onopvallend naar iemand kijken en zeker niet als mijn moeder heel "onopvallend" wenkt. 

De hele dag hebben we heerlijk rondgereden en genoten van de oneindige bossen, meren en houten huizen. Iedere keer valt het me op hoe gedisciplineerd de Zweden zijn. Qua gedrag op de weg, in restaurants en nu dus met het uitladen van een winkelwagentje. Een mevrouw naast ons houdt ieder artikel wat ze uit haar wagentje haalt in haar hand, draait het een kwartslag en plaatst het vervolgens zorgvuldig op de band. Het kan zijn dat ze zeker wil weten dat ze het juiste merk heeft gepakt, de houdbaarheidsdatum controleert of in gedachte nagaat of ze het wel echt nodig heeft. Ik heb geen idee. Een meneer voor ons vertoont hetzelfde gedrag. Is het haar man? Is dit een wedstrijd? Ongewild glijdt mijn blik over mijn aardappel handschoenen op de band. Wat voor geheime code zou hierop verwerkt kunnen staan? En dan snap ik het. Ieder artikel wordt geplaatst met de barcode richting de kassa lezer. Wat zijn wij toch een stelletje ongeregeld in Nederland dat ik dat nog nooit iemand heb zien doen! Net zo goed als we onze kinderen gewoon laten fietsen zonder helm! Bij elkaar achterop springen of helemaal volledig onverantwoord iemand mee nemen voorop het stuur! Levensgevaarlijk.
Hier hebben moeders óf vaders een jaar zwangerschapsverlof, gaan de kinderen bijna gratis naar de naschoolse opvang terwijl je werkt, krijgen alle kinderen een warme lunch op school en zijn in de supermarkten ecologische alternatieven voor alle producten. De naschoolse opvang is overigens alleen bedoeld voor de tijden waarop je werkt. Het is dus niet de bedoeling dat je lekker een dagje gaat winkelen en dus gebeurt dat ook niet. Gewoon omdat dat niet de bedoeling is.
Jonge kinderen groeien op met respect voor de natuur en begrip voor de seizoenen. Het is prachtig om te zien hoe mijn nichtje en neefje in de zomer net zo vanzelfsprekend rondrennen in hun zwembroek door de tuin als de meters sneeuw wegscheppen in de winter. Ze hebben het nooit koud. Ze hebben het nooit warm. Ze plukken overal bessen en bramen en op natte nazomer dagen cantherellen. Ze bakken taarten en koekjes en trekken hun schoenen uit bij de voordeur. Alle kinderen doen mee aan traditionele feestdagen. Niks geen gezeur van ik heb geen zin.
Het daglicht maakt mij wakker en ik lig te denken hoe laat het zou zijn. Ik kan misschien alvast een rondje lopen? Ben ik er lekker vroeg bij. Het blijkt 4:30 te zijn, dan toch nog maar even omdraaien en denken aan thuis waar mijn eigen liefjes in Brabant ook nog lekker in bed liggen. Wanneer ik uiteindelijk ben opgestaan en zeer gedisciplineerd aan mijn 5de loop begin besluit ik even snel over te steken op een plek zonder zebra pad. Er komt een Volvo aanrijden met iemand die mij vreemd aankijkt. Sorry, ik ben een losbandige Nederlander. Ze zullen zeker meteen begrijpen dat ik familie ben van die ene Hollander in de Villavågen. Die ene die al twee keer is gepakt door de politie omdat hij 33 reed waar je maar 30 mag rijden. Het zit in de familie, dat zie je zo.
Broerlief legt mijn neefje uit wat belasting is. Stel je voor, dat ijsje wat jij nu aan het eten bent daarvan moet je mij 52% "betalen", "kijk" met een enorme lepel verdwijnt de helft van het ijsje in zijn mond. "papá, dat is toch helemaal niet eerlijk!" ja schat, je krijgt niets voor niets.
Ik luister in het vliegtuig naar Ilse de Lange terwijl ik een zakje pinda's krijg van de stewardess gekleed in Royal Blue. Lekker weer naar huis.

Ik droom van een wereld waarin we ons vooral afvragen hoe we gezond kunnen blijven voordat we iemand anders vragen ons beter te maken. Dit zeg ik overigens met alle voorzichtigheid en gevoel voor nuances, ik ben mij uiteraard bewust van dramatische oneerlijke ziektes. En gelukkig zijn er dan, in ons gedeelte van de wereld, geweldige artsen om ons zo goed mogelijk te behandelen. Ik wil dan ook “ons gedeelte van de wereld” benadrukken. De medische kennis, technologie, farmacologie, het comfort, de hele samenleving heeft er recht op. Dat is bijzonder en dat moeten we niet vergeten. Het zegt al genoeg om te vermelden dat patiënten in ons gedeelte van de wereld hoogst verontwaardigd zijn als er gedurende de verhuizing naar een nieuw verbouwd ziekenhuis de eerste twee dagen geen TV op de kamer is.

Ik denk hieraan op weg naar het Jeroen Bosch ziekenhuis voor een presentatie van de clustermanager Marketing & Communicatie, Celia Noordegraaf.

Communicatie is iets wonderlijks!

Waarom komen sommige boodschappen niet aan en andere wel? Celia Noordegraaf gaf ons een interessante kijk achter de schermen. Hoe geef je een gebouw van 380.000m3 met jaarlijks meer dan 500.000 polikliniekenbezoeken en ruim 60.000 ziekenhuisopnames een gezicht? Hoe zorg je dat mensen een positief gevoel krijgen, zowel werknemers als patiënten over een plek die ons vervolgens voldoende vertrouwen moet geven om “het” onze gezondheid toe te vertrouwen? Celia Noordegraaf is een charmante, bijna kwestbare vrouw om te zien met een overtuiging en subtiele “power” die aan de basis ligt van alles wat ze zegt. Tegelijkertijd ook een relativeringsvermogen en humor waaruit blijkt dat ze gewoon een mens is. Terwijl ze spreekt realiseer ik mij dat een man zo´n functie zo anders zou uitvoeren. In iedergeval zijn er niet veel mannen die toegeven dat ze er soms naast zitten. -Deze opmerking kan beïnvloed zijn door vele jaren in een Zuid Europees land met macho mannen te proberen door één deur te komen...- maar toch.

Haar communicatie “skills” worden gedurende de presentatie op de proef gesteld. Het zal niet de eerste keer zijn dat zij wordt aangesproken op de lange wachttijden bij de ziekenhuis apotheek of een afspraak bij de specialist die 8 keer is verzet. Maar daar kwamen we nu niet voor en ik word er plaatsvervangend ongeduldig van.

Celia is namelijk niet voor niets communicatie vrouw van het jaar 2011 geworden. Zij heeft bewezen nieuwe bronnen te kunnen aanboren in tijden waar iedereen klaagt over gebrek aan budget. Met een duidelijke visie en overtuiging heeft ze partijen weten te enthousiasmeren voor iets dat voorheen het “probleem” was van de overheid. Wat mooi om te zien dat het dus zo ook kan.

Op weg naar huis en dankzij een gemiste afslag, een lang gesprek met mijn mede reizigster. Zij gaf mij een tip om te kijken naar Simon Sinek en het verhaal over de “Golden Circle”. Mooi, hoe zo´n verhaal over de volgorde van het brengen van je visie altijd moet beginnen bij “waarom”. Wat inspireert je en “waarom” wil je dat delen met anderen? Voor Celia heeft het gewerkt en nog steeds. “Waarom” blijft een essentiële vraag. 

En ik? ik begrijp nu dat als je je dromen niet deelt je altijd een dromer blijft.

"Én.....? Hoe gaat het? Ben je nog thuis lekker een beetje aan het rommelen of ben je al aan het werk?" mijn buurvrouw bedoelt het natuurlijk goed maar het gevoel dat ik krijg is herkenbaar.

Het deed me denken aan mijn eerste echte baan waar ik binnen zes maanden de taken zo voor mezelf had uitgebreid dat ik eigenlijk twee functies had maar door mij nooit bezig te houden met profileren en mezelf verkopen kreeg ik er ook geen erkening voor óf salaris. Ook geen officiele promotie want dat had ik inhoudelijk zelf al gedaan en dat was natuurlijk veel goedkoper. Eigen schuld, dikke bult eigenlijk maar ik heb er nog altijd niet veel van geleerd. De laatste tijd begint er toch iets duidelijk te worden. Als ik blogs lees van anderen die zichzelf wel een naam geven en met een overtuiging precies doen wat ik doe ben ik daar altijd van onder de indruk. Tot het kwartje valt en ik me realiseer dat het enige verschil zit in de naam "what's in a name?" zeggen jullie dan verstandig. Maar toch klopt dat niet helemaal.

"Avant la lettre" vind ik daarom zo'n prachtige uitdrukking. Meestal komt diegene die deze beschrijving toekomt er zelf nooit achter dat zij of hij de aanzet was om er een begrip voor te bedenken. Shakespeare was een psycholoog "avant la lettre" en de "suffragettes" waren feministes "avant la lettre".

Gister had ik weer zo'n inzichtelijk moment. Alles wat ik lees, lees ik eigenlijk omdat ik verslaafd ben aan het gevoel iets te lezen wat mijn visie danwel op een bijzondere manier bevestigt of anders even graag volledig omver gooit. Ik krijg dan zo'n kippenvel gevoel. Gister dus ook. Ik las de "Opzij" van vorig jaar in de trein. Van vorig jaar omdat ik het bij de bibliotheek had gehaald sinds ik besloten heb dat het echt klinklare onzin is om geld uit te geven aan zoiets vluchtigs als een tijdschrift. Maar goed, dan wel weer enorm "toevallig" dat het artikel over "radical homemakers" eigenlijk op diezelfde dag waarop ik het artikel las weer heel aktueel werd omdat een van de bekendere bloggers net een boek heeft uitgebracht in New York over haar nieuwe leven in het landelijke Virginia waar ze bijna geheel self supporting zijn. Nou is dat feit natuurlijk alles behalve nieuw maar de stap voor een dergelijke schrijfster van modebladen als de Elle en de Cosmo verwacht je niet meteen gezellig- al jam makend en kippen voerend- blij in een overall door het leven te zien gaan en er bovendien met trots én humor over schrijvend. Het schijnt een "trend" te zijn. Zoveel mogelijk een huiselijke economie opzetten waarbij je zo min mogelijk afhankelijk bent van bronnen die je zelf niet kan beïnvloeden. Moestuin, houtkachels van je eigen omgezaagde takken, kleine vee stapel, zelf composteren en daarnaast, voor de nodige intellectuele uitdaging, innoverende projecten die je vervolgens gebruikt om over te schrijven en/of les in te geven. Het leven en de inkomsten divers houden door altijd alternatieven te hebben lijkt mij wel iets waar we allemaal over na zouden moeten denken. Voor diegene die dat onzeker vinden; geeft voor een baas werken tegenwoordig nog zekerheid? .

Toen wij nog in onze mooie finca woonden en als doel hadden zoveel mogelijk self supporting te zijn, zeiden we gewoon "we like to keep things simple".

Ik begrijp natuurlijk best wel dat de enige die last heeft van het feit dat mijn missie geen naam heeft ik zelf ben, en ik ook tevens de enige ben die er iets aan kan doen. 

Maar ja, met een missie zonder naam kan ik tenslotte nog alle kanten op...

"Oh ik hoor het al, jullie zitten nog in het euforische stadium!" Het is altijd prettig, als iemand een paar stappen voor ligt om je voor te spiegelen waar je op af gaat. Net zo prettig als de lichtjes volgen van een auto die voor je rijdt in het donker over een kronkelweggetje in de bergen. In dit geval een vriendin, die een jaar eerder naar Nederland is gekomen uit Spanje, en bij het luisteren naar mijn enthousiaste verhalen over onze eerste weken in Nederland onze roze wolk onmiddelijk herkent.
En inderdaad, ruim een maand later begrijp ik wat ze bedoelt. Ik denk dat het begon toen ik merkte dat mijn " to do" bakje ook hier gewoon lekker vol stroomt met ontelbare dingetjes en paperassen. Dat ook hier de wasmand vol en de koelkast leeg raakt. Dat ik bij de Jumbo nog steeds niet alle kassiëres ken. Dat de boodschappen meestal nét niet in je fietstas passen. Dat onze dochter haar tranen probeert in te houden als ik haar bij het welterusten zeggen vraag hoe het met haar gaat. Dat onze zoon hier als een ongeleid projectiel door het dorp fietst.  Dat onze honden moeite hebben met socialiseren (lees: iedere hond/poes en konijn willen aanvallen). Dat je niet íedere keer dat je alwéér een domme vraag stelt kan vertellen dat je al zo lang weg bent uit Nederland maar ondertussen je wel een super sukkel voelt. Dat je het vertrouwde gevoel van "thuiskomen" mist.
"mam weet je, het was hetzelfde maar tóch anders..." Tessa heeft net een proefles ballet gedaan. Haar "eigen" dansschool in Spanje had een heel speciaal plekje in haar hart. Niet alleen een geweldige en leuke danslerares maar ook nog eens een heerlijk groepje vriendinnen. Als ze bij elkaar waren sprongen de vonken eraf. Ik kijk Tessa goed aan en zie dat ze er al een hele tijd moe en wit uitziet en al lang niet meer heeft gestraald. Ze heeft heimwee.
En eerlijk gezegd had ik dat vandaag ook een beetje. Het is vandaag een maand geleden dat we de verhuiswagen hebben leeg gehaald. De eerste euforie is over en nu moeten we ons leven vorm gaan geven. Gebrek aan houvast, drijfzand onder je voeten en critici op de loer. Volgens mij is dat heimwee. Het gemis van het bekende en vertrouwde. Zeker als je normaal gesproken niet op je mondje bent gevallen en overal raad mee weet knaagt het aan je zelfvertrouwen als je de simpele dageljkse dingen nog niet helemaal door hebt. Er is nog geen structuur, ondanks de family planner in de keuken, het nieuwe telefoonboekje en de gesynchroniseerde mac kalender.
Volgens mij is dit de niemandsland-fase tussen het bescheiden gevoel van op visite zijn en het gevoel hebben dat je gewoon mee mag doen. Op je eigen manier, gewoon zoals je bent. Ik ga er morgen mee beginnen. Het gaat bovenop de "to do" stapel.

Brief aan de kinderen. Augustus 2011
Lieve schatten,
Alhoewel momenteel het Middellandse Zeegebied voornamelijk geassocieerd wordt met staatsschuld en crisis komt er natuurlijk wel weer een tijd dat jullie volgens de text van Serrat met trots kunnen zeggen; "Nací en el Mediterraneo".
Het is gewoon een goed verhaal op je eerste date. Geboren in Malaga, in een prachtig ziekenhuisje met uitzicht op de kathedraal, om de hoek van het Picasso Museum. Ja, én middenin de gezelligste kroegenwijk!

Er is een Mediterrane basis gelegd in de eerste 11/12 jaar van jullie leven.

Altijd een blosje op je wangen van het buiten zijn. Zand tussen je verbrande tenen in de zomer. Geschuurde buiken van het body boarden in Tarifa. De geur van sardientjes gemengd met zonnebrand creme (in je geheugen is alles altijd nóg lekkerder!). Gazpacho. Tien verschillende nationaliteiten in de klas. Eindeloze plens buien in de winter. Zelf aardbeien plukken in de tuin. Engelse touristen. Oorverdovende concerten van kikkers en grillos. Even lekker zwemmen voor het slapen gaan. Uitzicht op de Marokkaanse bergen. Zweetpareltjes op je neus. Lekker dopen in de olijfolie. Het prachtige licht. Avonden bij kaarslicht als er weer eens geen elektriciteit is. De vrijheid. De ruimte. De weg naar school langs de dagelijks wisselende zee. Een ijsje op vrijdag.

We gaan naar Brabant, dus qua gezelligheid zitten we wel goed. Laten we de zon in ons hart meenemen. De rest komt dan dik in orde.
Mamá

Juni 2011 Malaga, Spanje

Ik kijk naar buiten. Mijn lief heeft al, volgens traditie, de slingers opgehangen. Ze hangen deze keer allemaal buiten in voorbereiding op een "meidenavond" ter ere van mijn 44ste verjaardag de volgende avond.
Het zal tevens -voorlopig?- mijn laatste verjaardag zijn in dit huis.
Op deze plek.
In dit land.
Wat ziet het er prachtig uit. Het is een stoffen slinger van wel 10 meter bestaande uit driehoekjes stof. Inmiddels al jaren in gebruik, met als meerwaarde dat er echt feest energie in de slingers hangt. Bij het ophangen komen we iedere keer de krabbels text tegen over de gelegenheid, datum, en naam van alle feestvarkens. Ook de plek staat erop vermeld, aangezien we niet zo honkvast zijn, belangrijke informatie om de gelegenheid levend te houden. En nu dus "Marina, 44, 2011, La Tierra" als nieuwste vermelding in het groene driehoekje.  Het staat zo feestelijk en vrolijk dat het feestje bij voorbaat is geslaagd.
Wat is het toch een heerlijk huis! Wat wil een mens nog meer...over ruim een maand zitten we in Heeswijk-Dinther...
Wat zal ik nog vaak denken aan deze plek, het gevoel van ultieme vrijheid en vrede. De krekels beginnen al aardig op gang te komen. Ik hoor het geritsel van de wilde varkens in de bosjes aan de overkant van de rivier. In de verte het gehinnik van de paarden. De kikkers in de vijver. Onze siamees mauwt er onrustig op los. Vanmiddag hebben we zijn broertje bij een lieve collega achtergelaten. Twee honden en één poes is al emigratie "bagage" genoeg. We hebben nu al  bijna slapeloze nachten over de reis die ons volgende maand te wachten staat. Drie dagen onderweg met kinderen, een volle achterbak, een hele dierentuin op de achterbank en vier harten vol emoties. 
Ik kijk uit naar morgenavond. Allemaal leuke meiden. Hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde van vrouwen en vriendinnen voel. De vrouwen "power".  Ze kennen elkaar niet allemaal en ik probeer mij de klik voor te stellen. Leuk. Ik heb er zin in. Jeetje, 44! Het is wel een mooi evenwichtig cijfer. Kan ook makkelijk gedeeld worden (wat deed ik toen ik 22 was?) en verdubbeld (wat doe ik als ik 88 ben??)
En toch kan mijn moeder mijn geboorte nog in alle details navertellen alsof het gister was. En doet ze dat ook nog ieder jaar. Aanvankelijk, als jong meisje, tot mijn ergernis. Inmiddels, tot ergernis van dochterlief, doe ik precies hetzelfde. Ik snak zelfs steeds meer naar alle details. Ik was namelijk nogal een bevalling. De verhalen over mijn vader die stampei loopt te maken in het ziekenhuis toen ik, na drie dagen weeën, nog in geen velden of wegen te bekennen was. Hoe ik uiteindelijk op zondag met de keizersnede ben geboren. Hoe ik het misschien zelf heb uitgesteld omdat ik toen al wist dat ik een zondagskind was. De verhalen worden steeds mooier. De emoties van het leven steeds waardevoller. Het respect voor mijn eigen "power" moeder steeds groter. De drang om alles door te geven steeds krachtiger.

Misschien is het zo dat zolang je moeder de bevalling nog kan navertellen, het nog te relativeren valt. Dan ben je nog een kind eigenlijk. Dankjewel mam.

"Mam!? Kom je zo nog even beneden?" Ik doe de lichten uit en doof de kaarsen. Morgen ben ik jarig met als grootste kado de kans om met z´n vieren op avontuur te gaan naar het onbekende.
​De slingers? Die gaan mee, want die moet je tenslotte zelf ophangen, waar je ook bent. Driehoekjes genoeg.