Ik heb niets te verbergen

Ik heb niets te verbergen. 

Dat is maar goed ook want op onze nieuwe woonplek hebben we zo'n raam aan de straatkant dat zicht geeft door het hele huis. 'S-avonds doen we dan wel de gordijnen dicht maar overdag, of ik nou zit te werken, thee te drinken met een vriendin of sta te stofzuigen I'm in the picture. 


Toch heeft dat ook wel iets gezelligs dat contact met voorbijgangers, en dat vinden zij kennelijk ook want ze kijken allemaal even naar binnen.

Ik ben vorige week aangereden in de file. 


Voor het eerst in mijn leven. Ik was dan ook behoorlijk beduusd en kreeg het nauwelijks voor elkaar om helder genoeg te zijn om het schadeformulier in te vullen. 


De tegenpartij, jaar of dertig, had dit in de gaten en zei nog net niet "mevrouwtje" tegen me, maar het scheelde weinig. Gelukkig bleek bij thuiskomst dat de gapende gaten in het formulier alsnog probleemloos ingevuld konden worden. 


Twee minuten googlen en de tegenpartij was gevonden op linked in, twitter en facebook. 

You can run but you can't hide. 

Hij belt mij diezelfde ochtend dat hij de rest heeft doorgemaild "hé, maar je hebt toch geen mail adres?" "nou", zei hij, "dat was niet zo moeilijk, je hebt twee web sites en je staat op twitter, facebook en linked in". Oh ja. 

I can run but I can't hide. 

En toch moet dat het gedrag van individuen in een samenleving beïnvloeden, het feit dat iedereen traceerbaar is. Overal waar ik kom en iets koop of een afspraak maak is mijn postcode en huisnummer voldoende om mijn adres, gezinssamenstelling en energieleverancier in te zien. 
Het is vaak erg handig maar soms ook wel vreemd. 

Het doet me denken aan een lollige mail van een kennis uit Spanje de eerste weken van onze inburgering waarin de Nederlandse regelstaat volledig belachelijk wordt gemaakt. Er wordt een gesprek nagebootst van een telefonische bestelling bij de Pizzahut. Aan de hand van de postcode krijgt de besteller dieet advies voor zijn pizza keuze met behulp van het medisch dossier dmv het BSN nummer. Nou ja, het scheelt weinig.

Wat dan weer wel leuk is, is dat nog niet iedereen weet dat we zijn verhuisd. Dus als ik slechts mijn geboortedatum doorgeef woon ik elders. 
Beetje pesten soms kan geen kwaad. 

Ons huis heeft nog geen huisnummer, de bel doet het niet en onze namen staan nog niet op de deur. 

Derde wereld praktijken zeg maar. 

Toch geeft het op een kinderachtige manier een beetje plezier dat we misschien voor wat verwarring zorgen tussen al dat geregel.

Want het zijn er wel veel, die regels. Of het nou over school gaat, hoe je je boekhouding moet bijhouden of wanneer het oud papier naar buiten moet en hoe het gepresenteerd moet worden. Manlief kan de behandelingen waar hij in excelleert niet doen want er is geen behandelcode voor en zoonlief kan geen extra bijles krijgen want hij heeft geen verklaring. 

Soms als ik neig naar zeuren (hoort bij de inburgering ;) lees ik mijn verhalen van de eerste maanden nog even terug. 

Die vol verwondering en enthousiasme. Ik realiseer me dan weer dat de keerzijde evenmin wenselijk is. 

Dat is de keerzijde overigens zelden.