Zelf val ik in de eerste groep, gelukkig. Hoe ouder je wordt hoe meer je dingen beter begrijpt. Soms moet het even bezinken. Bijvoorbeeld toen ze zei, “Hey dat is een leuke jongen!” en dat ik dan 3 jaar later met die jongen in het huwelijk stapte. Of toen ze zei, “Hey, dat is een leuk huis!” en dat we 6 maanden later dat huis kochten. Of de dagelijkse bepalende dingen, zoals iedere dag koken en de tafel dekken met liefde. Of geschenkjes zoals dit beeldje.

​Begin dit jaar had ik een yoga “teacher training” van Shiva Rea waarin dansen en bewegen centraal stonden. Dansen niet alleen fysiek, maar ook je gedachtes laten dansen, je ideeën, problemen, uitdagingen. Gewoon wat vaker denken: “I need to dance with that!” En het dan van alle kanten bekijken, eromheen bewegen, draaien, het tegemoet komen en dan kijken of het “probleem” misschien wel met je mee wil dansen… in plaats van daar gewoon een beetje stom te blijven staan. 

Ok, kom maar op, let’s dance!

Nou ben ik altijd nogal een dansertje geweest ;) Eerst jazz ballet als kind waar ik het bewegen heerlijk vond maar de choreografie, hoe eenvoudig ook, onmogelijk kon onthouden. In Amsterdam in de dans cafés op het Leidseplein is mijn huppeltje vrij bekend geworden. Ik deed die het liefst in mijn eentje want ik vond niemand zo gek om met mij mee te huppelen en bovendien vond ik het ook best lekker, mijn eigen ding doen. Bij de yoga teacher training bleek dat wanneer je allemaal met hetzelfde doel beweegt, je niet alleen jezelf maar ook elkaar enorm versterkt. Die filosofie is nu de basis van al mijn yoga lessen. Samen bewegen, elkaar versterken. De dynamiek van een groep met goede intenties kan bergen verzetten. 

Ik denk aan de moeders die met hun kinderen moeten vluchten, aan de moeders die in oorlogsgebieden nog een maaltijd op tafel proberen te toveren met een glimlach. Aan de moeders die met verdriet terug denken aan hun moeders en inzien dat ze door omstandigheden hun eigen jeugd nooit zullen kunnen evenaren. Aan de vrouwen die zo graag moeder hadden willen worden. Aan de moeders die, ondanks alle dagelijkse inspanningen, het contact met hun kind verliezen en ze zien afdrijven naar onbereikbare eilandjes. Of het meest verdrietige wat je als moeder kan overkomen, voor altijd afscheid nemen van je eigen kind. 

Voor alle andere moeders die het geluk hebben moeder te zijn van gezonde kinderen in een situatie van mogelijkheden, laten we samen allemaal even stilstaan en vervolgens samen dansen om hen te steunen. Hoe “steunen” er voor jou uitziet dat laat ik aan jou over. “Take a minute” om erover na te denken terwijl je hier op danst, beweegt zoals jij dat graag doet.

Iedereen heeft zijn eigen dans, het is de flow die we delen.

Ik wens iedereen een gelukkig 2016. 

​Laten we meer dansen.



​

​“Bekijk het gewoon allemaal vanaf de keukentafel!?”

Marja heeft mijn manuscript in een hand en in de andere een mok cappuccino. Ik knik enthousiast.









Als je dan toch neerkomt op aarde dan is de keukentafel toch wel “the place to be”.
Het wordt gekscherend vaak gebruikt als symbool voor nuchterheid en eenvoud maar is natuurijk veel meer dan dat. Het is het hart van thuis, zo’n plek die je eigenlijk nooit fotografeert maar waar wel de mooiste herinneringen worden gemaakt. De momenten die stiekem de basis zijn van dagelijks geluk zonder dat je er altijd bij stil staat.


De gezelligheid van eten klaar maken, kopjes thee zetten, rommelen, huiswerk, briefjes voor school. Gesprekken tussendoor onder het afwassen die later vaak bepalend blijken. De familie kalender pontificaal op de koelkast met verjaardagen, afspraken en “to do’s”.
Ritueel, ritme en routine komen hier als vanzelf bij elkaar.


Feestjes waarvoor je het hele huis gezellig maakt en dat dan vervolgens iedereen op elkaars lip, heel onhandig, maar "oh zo gezellig!" om de keukentafel staat.


Ik zit met Marja in een hip cafe in Utrecht en we hebben een redactie-advies gesprek over mijn boek. Voor het eerst ga ik met een onbekende mijn manuscript bespreken, ik kom literair uit de kast zeg maar. Om maar meteen met de deur in huis te vallen probeer ik zo duidelijk mogelijk mijn ideeën toe te lichten. We komen al snel tot de conclusie dat ik waarschijnlijk 5 boeken moet schrijven en Marja stelt wijselijk voor om dan maar eerst met het eerste boek te beginnen. Ze is to the point, begrijpt waar ik naartoe wil en houdt de teugels van de vorm strak zonder dat ik het gevoel heb dat ik wil steigeren. Het is heerlijk om mijn hersenspinsels handen en voeten te geven. Dat het boek er gaat komen is inmiddels voor mij al een feit, de aanpak, en dan met name vormgeving en marketing worden nog een hele kluif. 


Het idee van Marja om mijn boek “vanaf de keukentafel” te schrijven zal mensen die mij enigszins kennen, niet verrassen. Dichtbij huis, het hart van thuis, waar alle kleine dagelijkse beslissingen ons leven vorm geven. De revolutie begint eigenlijk in de keuken. Het is het perfecte symbool voor het grote plaatje.


Stiekem was het natuurlijk ook een goeie tip voor iemand die neigt het grote plaatje wel erg groot te maken waardoor je een app nodig hebt met locatievoorziening om te ontdekken waar je in godsnaam bent gebleven. 

De keukentafel als symbool, daar kan ik goed mee leven.

Ja beste mensen, het boek komt eraan en dat de beste tip datgene is wat je eigenlijk al weet dat werd ook met Marja weer bevestigd. 

Wil je op de hoogte blijven? Alvast een exemplaar bestellen? Geef je dan hier op voor de mailinglijst! Geen spam hoor, maximaal 1x per maand een update!_