Halverwege de busrit realiseer ik me dat ik de bus-wifi niet heb ingeschakeld en dus al meteen 80% van mijn bundel heb verbruikt. De aanleiding voor het grootverbruik was een bericht op twitter. Over dat “vrouwen niet met hun tieten schrijven”. De centrale vraag: geeft het blijk van integriteit als je je niet overgeeft aan hoe de media je het liefst profileert óf ben je gewoon een ontzettend dom wicht om dat niet te doen en vast te bijven houden aan ‘vrij schrijven’? @LSHArteveld antwoordt dat “een vrije schrijver een schrijfster is”.

Tja. Dan is twitter wel even heel erg de moeite waard. 

Ik herken mezelf. Mijn twijfels hierover. De dunne lijn tussen pragmatisme en opkomen voor jezelf. Durven vragen wat je waard bent. Denkt te zijn. 
Bewust van mijn ‘dom wicht’ zijn, schuilend achter de liefde voor het schrijven, mijn ziel blootgeven en al die andere softe onzin, probeer ik te formuleren hoe het voor mij werkt.

Nog even een laatste tweet. 
Ik spring op het nippertje uit bij Utrecht CS. Tenminste, voor mijn gevoel dan. Hoe ouder je wordt hoe eerder je zenuwachtig bij de deur gaat staan om de ‘deur open’ knop te bestuderen. Deze keer was ik echt puberaal last minute en best roekeloos. 

Op dit station heb ik altijd even een oriëntatie momentje nodig. Overal borden met uitgangen. Ik hoor uitcheck piepjes maar kan die verdomde palen nergens vinden.

Enige wat ik weet is dat het 15 minuten lopen is. 

De workshop. 
Over sociale media. 
En ik ben waarschijnlijk te laat omdat ik op twitter zat in plaats van verstandig de route uit te pluizen onderweg.

Google maps to the rescue.

Ik begin aan wat voor mij voelt als een rechte lijn naar mijn bestemming. Ik zou beter moeten weten, ben namelijk het equivalent van dyslectisch op oriëntatie gebied. Nooit officieel gediagnosticeerd overigens en dus ook geen verklaring waar je mee aan kan komen als je te laat bent.

Nadat ik voor de vierde keer langs dezelfde winkel loop (of is het een keten?!) raadpleeg ik mijn telefoon opnieuw. Wat dat betreft “blend” ik best wel met de studentes op de grachten. Ik moet alleen wel even stilstaan om te lezen want die lettertjes lijken  alleen maar kleiner te worden. 

Ik kom erachter dat voor iemand met een oriëntatie beperking het adres wel erg incompleet is.
Maar goed, ik ben er. Excuserend wordt ik lief opgevangen door de aanwezigen. 'Hier is een stoel', 'Wil je thee?'

Aangezien ik in mijn midlife periode zit en heb besloten alle emoties daaromtrent bewust te ervaren en in dit geval zelfs op te schrijven, zie ik meteen dat de meerderheid van de aanwezigen rond de 25 is. Met enige trots open ik mijn gloednieuwe Macbook. Ja, oma heeft haar typemachine meegenomen.

Het gaat over SEO. Keywords, Google analytics, algoritmes, Facebook live en tracking pixels. Allemaal met eenzelfde doel, “duimstoppende” content.

Hoe zorg je ervoor dat Facebook je beste vriend is en blijft, hoe meet je dat en welke criteria bepalen de perfecte post?

Van die dingen waarvan je weet dat het ongeveer zo werkt maar dat opmerkingen als 'Google vindt het fijn als…' mij onmiddellijk in stand verzet doet schieten. (Zie: onzakelijk wicht enzo)

Vervolgens een leuke bijdrage van Marlies Dinjens over haar ervaringen als journalist en tips voor het interviewen. Al vrij snel belanden we in de integriteit zone. Kan je het maken om iemand op te warmen voor een fijn persoonlijk gesprek om vervolgens de meest ongelukkige uitspraak te gebruiken als titel van je artikel?

Google vindt dat fijn. 

Ik niet.
Iemand die schrijft voor het verhaal, ook niet.
Iets met integriteit dat gaat schuren. 

Want het verlangen dat iemand jou kiest om in een interview eindelijk te vertellen hoe het zit, draait dan meer om je eigen ego dan het verhaal.
Het gaat dan meer om het willen doorvertellen. En dat is toch anders. Het is dus niet zo gek dat de meeste interviews op elkaar lijken. Met je domste uitspraak op de voorpagina komen wil je niet als je slim bent.

Als laatste mogen we zelf aan de slag. Een schrijfopdracht. Schrijf een bio over de persoon die tegenover je zit. In 5 minuten je verhaal vertellen (dat kan nét als je 25 bent) en in 10 minuten schrijven. Met kopjes boven de alinea's, een pakkende titel. Dat vindt Google fijn.
Ik niet.

Gehaast bedenk ik een tekst waar ik ondanks de genoemde beperkingen inhoudelijk tevreden over ben.

'Ik wordt?! dat moet word zijn'. Mijn overbuurvrouw zegt het aardig maar ik voel toch enige minachting in haar stem. Die -dt doet mij genadeloos wegzakken in het moeras van de middelmatigheid.
In die 5 minuten bio kon ik slechts de laatste 5 jaar van mijn nieuwe leven kwijt. Die andere 45 waar ik grotendeels bezig was met het stampen van "-I after -E except after -C", was ik nog niet aan toegekomen. Mijn ego wil dit toch even rechtzetten.

'Zal ik het je mailen?' vraag ik haar wanneer ze haar tekst aan mij geeft.
'Ja is goed'. Meer om mij tegemoet te komen, denk ik te horen.

Ik vertrek en slenter nog een uurtje door de stad. Vrij, doelloos en observerend. Heerlijk in de zon. Ik probeer niet te knijpen met m’n ogen en teken een denkbeeldige glimlach tussen mijn wenkbrauwen, het yoga antwoord op botox, maar helaas wel reversibel.

Bij de uitgang van de trein naar huis sta ik naast een aardige oudere dame. Ik voel dat ze naar mij kijkt terwijl ze zich wellicht afvraagt wat ze zou geven om weer eventjes slechts 48 te zijn.

​Wat is alles toch verdomd relatief. En wat zou ik graag een uurtje praten om een bio over haar te schrijven. Zonder kopjes of pakkende Google titel. Geschreven door een vrije schrijfster, gelezen door een (nog) klein groepje fans. 

Ingewikkeld hoor, integriteit.

De rode draad in mijn leven is het gevoel dat ik altijd een beetje terughoudend ben geweest in mezelf bloot geven. Verder niet zielig ofzo, gewoon een observatie. Heel lang heb ik gedacht dat het aan mij lag. Dan deed ik toch maar iets meer mijn best om mee te doen. Inmiddels accepteer ik dat er veel mensen zijn die niets van mij begrijpen en dat terughoudend zijn dan soms wel lekker veilig is. Ook weet ik dat om je gelukkig te voelen en het gevoel te hebben dat je leven ertoe doet je je beter kan focussen op de mensen waar je mee klikt. Mensen met wie je samen kan stralen. Met wie je mooie dingen kan maken, delen, ondernemen en bereiken. Dat je kan en mag vertrouwen op jezelf en wie je bent en dat je niet bang hoeft te zijn om HELEMAAL te zijn wie je bent want dan geef je indirect iedereen om je heen toestemming om dat ook te doen. Heel eng, ik weet het, en zo bloot.

En ja, weten wie je bent, daar kan je volgens mij een heel leven over doen. Bovendien zijn we ook nooit maar één ding:

"We are never one thing; we are a conversation—everything we have been, everything we are now and every possibility we could be in the future. " David Whyte

Ik ben een boek aan het schrijven waarin harmonie in het ritme van het leven een belangrijke rol speelt. Dat betekent niet alleen harmonie “for the sake of it” maar het feit dat er een ritme zit in het leven waarin de harmonie uiteindelijk wel weer terug komt als ie even weg is. Het vertrouwen wat we kunnen ontwikkelen om niet bang te worden als het even allemaal uit elkaar lijkt te vallen. Het ritme van het leven zorgt er uiteindelijk voor dat de stukjes weer op hun plaats vallen. Alles is tijdelijk, niets is voor altijd. Het mooie en het kwade. Het vrolijke en het verdrietige. Alles is continu in beweging. Aan het vernieuwen, aan het afsterven en opnieuw aan het vernieuwen. De natuur is hiervoor een prachtig levend voorbeeld.

Om dit voor mezelf te begrijpen zijn er heel veel inzichten bij elkaar gekomen. Zowel natuurkundig, ecologisch, filosofisch, spiritueel als magisch en pure Hollandse nuchterheid. En natuurlijk heb ik ook periodes dat dingen makkelijker gaan dan andere. Dat ik meer of  minder vertrouwen heb in het natuurlijk verloop. 

De maanstand en de seizoenen hebben allemaal invloed op hoe wij ons voelen. Bij de een is dit meer dan bij de ander. Gevoelige mensen en mensen die dagelijks betrokken zijn bij de natuur staan hier meer voor open. Doordat we in deze tijd ons erg hebben afgezonderd van het natuurijk ritme door allerlei invloeden van buitenaf en doordat we relatief erg veel binnen zijn, zijn we steeds minder gevoelig voor natuurlijke ritmes.

Alhoewel dit in de eerste instantie een voordeel lijkt (we laten ons niet meeslepen door dingen waar toch geen invloed op hebben) is het mijn mening dat het ons afschermen van deze ritmes uiteindelijk leidt tot geen antenne meer hebben voor de dingen die ons beschadigen.

Hoe veel mensen kennen we niet die overspannen zijn geraakt, voor ons gevoel van de ene op de andere dag. Vrolijke, fitte mannen en vrouwen die op een dag hun bed niet meer uit kunnen komen… Ik ben ervan overtuigd dat niemand heeft gelet op de waarschuwingen, de alarmlichtjes die het lichaam regelmatig afgeeft. De geest die onderdrukt wordt door dingen die we allemaal moeten doen. Lijstjes die nooit afkomen. Mensen die ons allemaal denken nodig te hebben, op het werk en thuis. Telefoons die ons overal weten te vinden. Pingeltes van emails met opdrachten en verantwoordelijkheden. Lijstjes die we misschien wel niet willen afmaken want dan moeten we luisteren naar onze eigen stem.

Het boek schrijf ik voor mensen die intuïtief weten hoe het zit, wat ze willen en hoe ze dat willen bereiken. Mensen die bereidt zijn om anders te kijken om meer te zien.  Omdat “Changing the Conversation” begint met een inzicht in je eigen innerlijke “conversation”. Het stemmetje in je hoofd dat je tegenhoudt of juist, voor jou, verkeerde keuzes steunt.

Ik wil iedere dag leven met dankbaarheid en vrolijkheid om hier op aarde te zijn zolang als het mag. Ik wil iedere dag genieten samen met de mensen van wie ik hou en alle andere mensen die dat ook willen. En dat zijn er volgens mij heel veel.

We zeggen dat op water lopen een wonder is. Voor mij is het echte wonder om in vrede en liefdevol op deze aarde, onze weg te vinden. Te vinden wat onze eigen verantwoordelijkheid is in het bijdragen van onze kleur aan het pallet van het leven. 

Vroeger dacht ik dat wanneer ik groot was ik dat wel zou weten. Nu weet ik dat het leven juist de ontdekkingsreis is en de puntjes nu pas neerdwarrelen op de “i” tjes. 

Bovendien zijn er heel veel kleuren. Gelukkig.

​En bloot? dat voelt steeds lekkerder.

​

Met straten vol van wapperende vlaggen en schooltassen kan het niemand ontgaan dat een hele groep jongeren begint aan de volgende fase van hun leven. Zo ook zoonlief, voor hem gelukkig zo snel mogelijk, op z'n zestiende.
Bij zo'n prachtig liedje als dat van Jeanine Zondag (hieronder) biggelen dan toch de tranen over mijn emotionele wangen. Wat er ook gebeurt in je leven, je kijkt er uiteindelijk altijd met een heel ander perspectief op terug. Het deed me denken aan dit artikel "One benefit of the past is that it is a dramatically foreshortened edited version of the present." En inderdaad, al die mooie momenten waar je nu op terug kijkt, of het nou een gemiddelde schooldag was op je 11de of een zomerdag 5 jaar geleden, je onthoudt het moment zonder de wellicht bezorgde gevoelens die je  had op dat moment over de toekomst of het verleden. 
Zoonlief gaat volgende week een week op "survival" met mijn broer en neefje in Zweden. Is hij bijzonder goed in geworden, overleven onder, voor hem, barre omstandigheden.

​Mijn dank gaat uit naar alle scholen en leraren die de vrijheid nemen om kinderen geen snelweg te bieden maar een reeks bospaadjes zonder navigatie. Nu maar hopen dat ook dochterlief, die voor de langere weg heeft gekozen, die bospaadjes mag gaan ontdekken op een school waar weinig tijd overblijft voor wandelingen.