Mei 2011
"Heeswijk wát??" "Heeswijk Dinther staat hier", nou schat sorry, nooit van gehoord, zeker niet op fietsafstand van Den Bosch. Sebastian kijkt een beetje beteuterd, "maar mam,kijk nou hoe mooi het is!"
Het leukste gedeelte van de eerste fase van voorbereidingen is huizen kijken. Ik heb alle huizen in een straal van 5/10 km van Den Bosch uitgeplozen. Teksten zoals, "zeer ruime famile woning van 150m2" deed ons fronsen maar ok we zijn verwend en dat weten we. Dat zo'n huis dan 1 badkamer heeft kunnen we ons ook moeilijk voorstellen. De kinderen hebben er zelfs nog nooit van gehoord. Ja, maar dan is er toch wel een zwembad he mam? Lieverd nog geen pierebadje, sorry maar in Nederland zijn weer andere dingen die het ook héél leuk maken!
Aangezien we familie in de buurt hebben wonen en we daar ook vaak op vakantie gaan leek het ons de meest voor de hand liggende keuze. Ok, we twijfelden een beetje in hoeverre we ons relatieve anonieme bestaan konden voortzetten in een buurt waar het leek dat iedereen alles van elkaar wist maar daar moesten we dan maar aan wennen.
Het plan is dat ik 5 dagen op onderzoek uit ga, gesprekken op scholen etc en dan beslagen ten ijs kom voor de rest van de uitvoering.
Zo gezegd zo gedaan. Ik heb een volle agenda en ik geniet. Eerst de scholengemeenschap. Prachtig oud gebouw. Wel erg veel kinderen. Probeer me voor te stellen dat onze kinderen hiertussen lopen en realiseer mij dat ze niet eens uit de toon zullen vallen. S'middags afspraak bij de makelaar. Ik heb een voorkeurslijstje doorgemaild. Bij aankomst blijkt dat er weinig over is van mijn lijstje. Van de 4 huizen is er een al weg, 1 te dicht bij de snelweg, 1 met in de achtertuin het spoor en van de 4de zijn de eigenaren op vakantie. Inmiddels heeft mijn volwassenheid ervoor gezorgd dat ik erg goed omga met dit soort teleurstellingen.  Ik overtuig mijzelf dat er vast een rede is voor deze ontwikkeling, een soort dubbele bodem. Koen, de makelaar, stelt voor om een huis in Heeswijk-Dinther te gaan bekijken. "Heeswijk wát?" ik herken de fotos van de speurtocht thuis op internet. Groot huis, wél oud, in een dorp...mooie groene omgeving. Ik voel me een beetje bezwaard, zometeen sta ik daar met Koen in dat gehucht en vind ik het niks en heeft hij al die moeite voor niets gedaan. Ik deel mijn twijfels en hij stelt mij gerust, nee hoor toch niets belangrijks vanochtend geen probleem als het niets blijkt te zijn. Nou, maar doen dan. Ik stap in de auto en volg. De kilometer teller tikt door en ik probeer bij te houden waar de acceptabele fietsgrens ligt.
We verlaten Den Bosch en rijden langs het kanaal, en we rijden nog verder langs het kanaal en dan nóg een stukje langs het kanaal tot ik eindelijk een bordje Heeswijk -Dinther zie. Een kerk, nog een kerk en dan, hé, nog een kerk en daarnaast het huis van de website. Een vierkant huis zoals je als kleuter leert te tekenen met de deur in het midden en ramen aan weerszijde.
Het is prachtig. Eenmaal binnen bekruipt mij het gevoel dat dit het wel eens zou kunnen zijn. Niet onder de noemer "niets mis mee" en juist daarom zo enorm aantrekkelijk.
Ik besluit de omgeving te gaan verkennen en begin bij de Etos. Nou is natuurlijk de Etos overal hetzelfde maar tóch. Gezellig babbeltje bij de kassa waar ze in Amsterdam al jaren geen tijd meer voor hebben. Ik zie op het plein een VVV kantoor. Besluit te gaan kijken terwijl ik helemaal niet weet wat ik eigelijk zoek. Ik probeer van de verschillende foldertjes een indruk te krijgen wat mensen hiernaartoe brengt. Mijn onduidelijke onderzoekende blik wekt enige nieuwschierigheid. De VVV mevrouw vraagt of ze mij kan helpen, ik vraag hoever het fietsen is naar Den Bosch? Afgaande op haar vragende blik (zo van: waarom zou je in godsnaam naar Den Bosch willen fietsen???) voeg ik snel toe dat ik mij aan het oriënteren ben op scholen enz en de school van de kinderen in Den Bosch is. "Ja maar wij hebben hier het Gymnasium Bernrode, kinderen uit de buurt hoeven niet naar Den Bosch". Nou ja, ik kan allicht even gaan kijken, ik ben hier nu toch.
Rechtdoor, dan naar links, langs het laantje met boerderijen en dan tegenover de Abdij ... Mmmm.
Ik parkeer de auto. Neem een van de ingangen van een modern gebouw en volg de stemmen. Iemand helpt een jongen een band te plakken, het valt meteen op wat een prettige sfeer er hangt.
Wat een prachtig gebouw! binnen staan nog gedeeltes van het originele gebouw zeer smaakvol gecombineerd met ultra moderne uitbouw. Knap staaltje architectuur. Door de ouderwetse ramen zie ik de overkant van de weg, de tuinen van een .....Abdij?? Is het mijn romantiek of voel je nou echt op dit soort historische plekken de energie van alle zielen die hier ooit hebben geleefd, gelopen en geloofd? - "de conrector is vandaag de hele dag in bespreking en morgen is de laatste schooldag voor de vakantie....." ,  "maar ik ga morgenmiddag weer naar Spanje en ik zou écht heel graag even kennis maken. U zou mij echt een enorm plezier doen..." Ik zie dat ik een snaar heb geraakt en de charmante directie secretaresse glimlacht. Soms moet je gewoon écht even doorzetten als het écht belangrijk is. Hier wil ik dat onze kinderen naar school gaan. "Kunt u morgen om 8:30 hier zijn?", "natuurlijk, ik zal er zijn!" Yes!!

Mei 2011
Het gonst nog even na in mijn hoofd....welkom in Nederland...jeetje. Het gaat echt gebeuren. Voor de tweede keer in een half uur prikken mijn ogen...

"Nou, kom er anders gezellig bij staan?!" het is de burgemeester van Bernheze. Hij wordt gefotografeerd op de trap van het gemeentehuis en ik wenk of ik door het beeld mag lopen. Het roept meteen een vergelijkbare situatie op in Spanje en hoe Enrique Moya of whoever eigenlijk daar met veel égards zou staan zich afvragend of hij wel goed genoeg geporttreerd wordt - ja want mijn neef is de beste fotograaf van heel Andalusie en als hij mij fotografeert zie ik er altijd 10 jaar jonger uit! - Ja zoiets zou het wel zijn denk ik. 

Terwijl ik het gemeentehuis binnen loop denk ik aan Tessa die ik net heb achtergelaten op de kennismakingsdag van de middelbare school in onze nieuwe woonplaats. Alle kinderen waren alleen en het leek mij voor haar image niet slim als ik bleef hangen, ik keek nog even stiekem naar binnen terwijl de conrector mij begroette. Ze staat alleen bij een groepje meisjes. Hoop zo dat het goed gaat. Ze heeft dit echt nodig om een beetje vertrouwen te krijgen in deze stap en haar nieuwe toekomst. Op weg naar de auto maak ik nog even snel een foto, je ziet haar grijze vestje, ze zit op een bank naast 2 meisjes. Eerste prik. Hier komt ze de komende 6 jaar iedere dag. Hier krijgt ze een beste vriendin en ontmoet ze haar eerste vriendje.

"Welkom in Nederland!" De mevrouw aan de balie lacht zo vriendelijk dat ze het volgens mij echt meent. Op het zeer overzichtelijke informatie scherm met loket opties vind ik geen inschrijving uit het buitenland, ik leg uit waar ik voor kom. Ik krijg een nummertje. Speciaal loket voor uitgebreidere informatie, dit leidt ik af aan de stoeltjes die erbij staan. Wat rustig, netjes en fris allemaal. Ik kijk naar buiten; een moeder met twee kleine kinderen in dezelfde regen jasjes. Een jongen op een fiets die allemaal stoere trucs doet, gewoon lekker voor de deur van het gemeentehuis. Sterker nog, voor de neus van de burgemeester.

Een vriendin stelde voor dat ik een dagboek ging bijhouden over onze remigratie en over NL "met een frisse blik bekeken". Terwijl ik daar zit te wachten op mijn beurt besluit ik het te doen. In het ergste geval is het iets wat tijd kost en wat we in onze vólgende verhuizing tegenkomen en nog één keer smalend lezen. In het beste geval krijg ik mijn eigen column. Ik kan met beide scenarios leven.

"Mevrouw u zit al zo lang te wachten (5 minuten hooguit...!) kan ik u misschien helpen? Er blijkt een organisatorisch kinkje in de kabel, de mevrouw van de buitenland inschrijvingen komt pas om 5 uur maar iemand anders komt even alles haarfijn uitleggen en het blijkt dat we e.e.a. gewoon moeten doen als de hele familie in Nederland is. 10 minuten later sta ik weer buiten met keurige envelop met alle formulieren. Wat prettig zo'n oplossing gerichte houding. In de "ayuntamiento" heb ik altijd het idee dat ze gewoon zitten te wachten totdat ze je kunnen betrappen op iets wat niet klopt en waarvoor je vervolgens weer terug moet komen en minstens een uur in de rij moet staan en dan (lekker puh!) een collega lastig mag vallen. Nou ja, ik ben natuurlijk ook best wel eens heel goed geholpen door een hele aardige ambtenaar. Op die dag kocht ik meestal een ticket van de "loteria".

Waar ik nog wel serieus aan moet werken is voorrang geven van rechts, op een viersprong breekt het zweet me uit.

Bij de Hema nog even een zakje drop. "Dag mevrouw, dankuwel en een fijne dag nog!"

Welkom in Nederland.