Welkom in Nederland

Mei 2011
Het gonst nog even na in mijn hoofd....welkom in Nederland...jeetje. Het gaat echt gebeuren. Voor de tweede keer in een half uur prikken mijn ogen...

"Nou, kom er anders gezellig bij staan?!" het is de burgemeester van Bernheze. Hij wordt gefotografeerd op de trap van het gemeentehuis en ik wenk of ik door het beeld mag lopen. Het roept meteen een vergelijkbare situatie op in Spanje en hoe Enrique Moya of whoever eigenlijk daar met veel égards zou staan zich afvragend of hij wel goed genoeg geporttreerd wordt - ja want mijn neef is de beste fotograaf van heel Andalusie en als hij mij fotografeert zie ik er altijd 10 jaar jonger uit! - Ja zoiets zou het wel zijn denk ik. 

Terwijl ik het gemeentehuis binnen loop denk ik aan Tessa die ik net heb achtergelaten op de kennismakingsdag van de middelbare school in onze nieuwe woonplaats. Alle kinderen waren alleen en het leek mij voor haar image niet slim als ik bleef hangen, ik keek nog even stiekem naar binnen terwijl de conrector mij begroette. Ze staat alleen bij een groepje meisjes. Hoop zo dat het goed gaat. Ze heeft dit echt nodig om een beetje vertrouwen te krijgen in deze stap en haar nieuwe toekomst. Op weg naar de auto maak ik nog even snel een foto, je ziet haar grijze vestje, ze zit op een bank naast 2 meisjes. Eerste prik. Hier komt ze de komende 6 jaar iedere dag. Hier krijgt ze een beste vriendin en ontmoet ze haar eerste vriendje.

"Welkom in Nederland!" De mevrouw aan de balie lacht zo vriendelijk dat ze het volgens mij echt meent. Op het zeer overzichtelijke informatie scherm met loket opties vind ik geen inschrijving uit het buitenland, ik leg uit waar ik voor kom. Ik krijg een nummertje. Speciaal loket voor uitgebreidere informatie, dit leidt ik af aan de stoeltjes die erbij staan. Wat rustig, netjes en fris allemaal. Ik kijk naar buiten; een moeder met twee kleine kinderen in dezelfde regen jasjes. Een jongen op een fiets die allemaal stoere trucs doet, gewoon lekker voor de deur van het gemeentehuis. Sterker nog, voor de neus van de burgemeester.

Een vriendin stelde voor dat ik een dagboek ging bijhouden over onze remigratie en over NL "met een frisse blik bekeken". Terwijl ik daar zit te wachten op mijn beurt besluit ik het te doen. In het ergste geval is het iets wat tijd kost en wat we in onze vólgende verhuizing tegenkomen en nog één keer smalend lezen. In het beste geval krijg ik mijn eigen column. Ik kan met beide scenarios leven.

"Mevrouw u zit al zo lang te wachten (5 minuten hooguit...!) kan ik u misschien helpen? Er blijkt een organisatorisch kinkje in de kabel, de mevrouw van de buitenland inschrijvingen komt pas om 5 uur maar iemand anders komt even alles haarfijn uitleggen en het blijkt dat we e.e.a. gewoon moeten doen als de hele familie in Nederland is. 10 minuten later sta ik weer buiten met keurige envelop met alle formulieren. Wat prettig zo'n oplossing gerichte houding. In de "ayuntamiento" heb ik altijd het idee dat ze gewoon zitten te wachten totdat ze je kunnen betrappen op iets wat niet klopt en waarvoor je vervolgens weer terug moet komen en minstens een uur in de rij moet staan en dan (lekker puh!) een collega lastig mag vallen. Nou ja, ik ben natuurlijk ook best wel eens heel goed geholpen door een hele aardige ambtenaar. Op die dag kocht ik meestal een ticket van de "loteria".

Waar ik nog wel serieus aan moet werken is voorrang geven van rechts, op een viersprong breekt het zweet me uit.

Bij de Hema nog even een zakje drop. "Dag mevrouw, dankuwel en een fijne dag nog!"

Welkom in Nederland.