Slinger Power

3 generaties vrouwen power

Juni 2011 Malaga, Spanje

Ik kijk naar buiten. Mijn lief heeft al, volgens traditie, de slingers opgehangen. Ze hangen deze keer allemaal buiten in voorbereiding op een "meidenavond" ter ere van mijn 44ste verjaardag de volgende avond.
Het zal tevens -voorlopig?- mijn laatste verjaardag zijn in dit huis.
Op deze plek.
In dit land.
Wat ziet het er prachtig uit. Het is een stoffen slinger van wel 10 meter bestaande uit driehoekjes stof. Inmiddels al jaren in gebruik, met als meerwaarde dat er echt feest energie in de slingers hangt. Bij het ophangen komen we iedere keer de krabbels text tegen over de gelegenheid, datum, en naam van alle feestvarkens. Ook de plek staat erop vermeld, aangezien we niet zo honkvast zijn, belangrijke informatie om de gelegenheid levend te houden. En nu dus "Marina, 44, 2011, La Tierra" als nieuwste vermelding in het groene driehoekje.  Het staat zo feestelijk en vrolijk dat het feestje bij voorbaat is geslaagd.
Wat is het toch een heerlijk huis! Wat wil een mens nog meer...over ruim een maand zitten we in Heeswijk-Dinther...
Wat zal ik nog vaak denken aan deze plek, het gevoel van ultieme vrijheid en vrede. De krekels beginnen al aardig op gang te komen. Ik hoor het geritsel van de wilde varkens in de bosjes aan de overkant van de rivier. In de verte het gehinnik van de paarden. De kikkers in de vijver. Onze siamees mauwt er onrustig op los. Vanmiddag hebben we zijn broertje bij een lieve collega achtergelaten. Twee honden en één poes is al emigratie "bagage" genoeg. We hebben nu al  bijna slapeloze nachten over de reis die ons volgende maand te wachten staat. Drie dagen onderweg met kinderen, een volle achterbak, een hele dierentuin op de achterbank en vier harten vol emoties. 
Ik kijk uit naar morgenavond. Allemaal leuke meiden. Hoe ouder ik word hoe meer ik de waarde van vrouwen en vriendinnen voel. De vrouwen "power".  Ze kennen elkaar niet allemaal en ik probeer mij de klik voor te stellen. Leuk. Ik heb er zin in. Jeetje, 44! Het is wel een mooi evenwichtig cijfer. Kan ook makkelijk gedeeld worden (wat deed ik toen ik 22 was?) en verdubbeld (wat doe ik als ik 88 ben??)
En toch kan mijn moeder mijn geboorte nog in alle details navertellen alsof het gister was. En doet ze dat ook nog ieder jaar. Aanvankelijk, als jong meisje, tot mijn ergernis. Inmiddels, tot ergernis van dochterlief, doe ik precies hetzelfde. Ik snak zelfs steeds meer naar alle details. Ik was namelijk nogal een bevalling. De verhalen over mijn vader die stampei loopt te maken in het ziekenhuis toen ik, na drie dagen weeën, nog in geen velden of wegen te bekennen was. Hoe ik uiteindelijk op zondag met de keizersnede ben geboren. Hoe ik het misschien zelf heb uitgesteld omdat ik toen al wist dat ik een zondagskind was. De verhalen worden steeds mooier. De emoties van het leven steeds waardevoller. Het respect voor mijn eigen "power" moeder steeds groter. De drang om alles door te geven steeds krachtiger.

Misschien is het zo dat zolang je moeder de bevalling nog kan navertellen, het nog te relativeren valt. Dan ben je nog een kind eigenlijk. Dankjewel mam.

"Mam!? Kom je zo nog even beneden?" Ik doe de lichten uit en doof de kaarsen. Morgen ben ik jarig met als grootste kado de kans om met z´n vieren op avontuur te gaan naar het onbekende.
​De slingers? Die gaan mee, want die moet je tenslotte zelf ophangen, waar je ook bent. Driehoekjes genoeg.