Euforie

"Oh ik hoor het al, jullie zitten nog in het euforische stadium!" Het is altijd prettig, als iemand een paar stappen voor ligt om je voor te spiegelen waar je op af gaat. Net zo prettig als de lichtjes volgen van een auto die voor je rijdt in het donker over een kronkelweggetje in de bergen. In dit geval een vriendin, die een jaar eerder naar Nederland is gekomen uit Spanje, en bij het luisteren naar mijn enthousiaste verhalen over onze eerste weken in Nederland onze roze wolk onmiddelijk herkent.
En inderdaad, ruim een maand later begrijp ik wat ze bedoelt. Ik denk dat het begon toen ik merkte dat mijn " to do" bakje ook hier gewoon lekker vol stroomt met ontelbare dingetjes en paperassen. Dat ook hier de wasmand vol en de koelkast leeg raakt. Dat ik bij de Jumbo nog steeds niet alle kassiëres ken. Dat de boodschappen meestal nét niet in je fietstas passen. Dat onze dochter haar tranen probeert in te houden als ik haar bij het welterusten zeggen vraag hoe het met haar gaat. Dat onze zoon hier als een ongeleid projectiel door het dorp fietst.  Dat onze honden moeite hebben met socialiseren (lees: iedere hond/poes en konijn willen aanvallen). Dat je niet íedere keer dat je alwéér een domme vraag stelt kan vertellen dat je al zo lang weg bent uit Nederland maar ondertussen je wel een super sukkel voelt. Dat je het vertrouwde gevoel van "thuiskomen" mist.
"mam weet je, het was hetzelfde maar tóch anders..." Tessa heeft net een proefles ballet gedaan. Haar "eigen" dansschool in Spanje had een heel speciaal plekje in haar hart. Niet alleen een geweldige en leuke danslerares maar ook nog eens een heerlijk groepje vriendinnen. Als ze bij elkaar waren sprongen de vonken eraf. Ik kijk Tessa goed aan en zie dat ze er al een hele tijd moe en wit uitziet en al lang niet meer heeft gestraald. Ze heeft heimwee.
En eerlijk gezegd had ik dat vandaag ook een beetje. Het is vandaag een maand geleden dat we de verhuiswagen hebben leeg gehaald. De eerste euforie is over en nu moeten we ons leven vorm gaan geven. Gebrek aan houvast, drijfzand onder je voeten en critici op de loer. Volgens mij is dat heimwee. Het gemis van het bekende en vertrouwde. Zeker als je normaal gesproken niet op je mondje bent gevallen en overal raad mee weet knaagt het aan je zelfvertrouwen als je de simpele dageljkse dingen nog niet helemaal door hebt. Er is nog geen structuur, ondanks de family planner in de keuken, het nieuwe telefoonboekje en de gesynchroniseerde mac kalender.
Volgens mij is dit de niemandsland-fase tussen het bescheiden gevoel van op visite zijn en het gevoel hebben dat je gewoon mee mag doen. Op je eigen manier, gewoon zoals je bent. Ik ga er morgen mee beginnen. Het gaat bovenop de "to do" stapel.