Dat je nét niet zegt wat je eigenlijk wil zeggen en dat je je dan afvraagt wat dát dan eigenlijk wil zeggen...



Na een middag en een avond schrijven en denken en drie potentiële blogs verder probeer ik te achterhalen waarom ik niet tevreden ben met het resultaat. 

Je blog moet ergens over gaan natuurlijk, het liefst één onderwerp met een soort van conclusie aan het eind. Als je eraan begint moet je eigenlijk ook wel weten hoe het gaat eindigen. Wat je boodschap is enzo. En ja, als je meer dan één boodschap probeert te proppen in zo'n stukje tekst kom je natuurlijk aan het eind in de knoop want dan moet je ook met diverse conclusies komen. Kortom, je raakt je lezer kwijt, want wat wil je nu eigenlijk zeggen? 

Get to the point woman! 

Lezers zijn soms ook best wel ongeduldig. Mijn lief is mijn testlezer. Als hij, terwijl hij testleest, meezingt met een liedje op de radio of even half de stand van de voetbal checkt, dan weet ik het al. 
Propje maken en opnieuw beginnen. 

Na zo'n writers block avond vraag je je natuurlijk ook wel af waar je mee bezig bent. Ik bedoel, het is geen betaald werk. In die tijd kan ik ook andere nuttige dingen gaan doen.
En terwijl ik de wastafel sta te poetsen begrijp ik wat er aan de hand is. 

Ik moet niet zoveel willen zeggen.

Ik hoef niet in één stukje te vertellen én waarom ik yoga docente wil worden, wat dat inhoudt, wat die keuze voor mij betekent, hoe mijn leven er volgend jaar uit zal gaan zien, dat ik het best eng vind, maar dat ik ook zó opgelucht ben dat deze kogel door de tempel is. Én dat het past in mijn grote plaatje van macro naar micro en waarom ik dat een belangrijke stap vind in mijn eigen bewustzijn. 

Dat alles kan best wel even wachten.

Voor nu wil ik met jullie delen dat ik opgelucht ben en blij omdat deze stap alles voor mij verwezenlijkt wat ik belangrijk vind. En ook hier, zal ik mezelf regelmatig tegenkomen. 

Teveel tegelijk willen delen omdat het er allemaal zo toe doet. 

Het ontwikkelen van het vertrouwen dat alles zich op zijn tijd vanzelf ontplooit, zal ook mijn schrijven positief beïnvloeden. Terwijl het zoeken naar de juiste woorden mijn yoga boodschap zal versterken.

Dat dit nu online te lezen is betekent dat mijn lief niet heeft gezongen onder het lezen en de voetbalstand niet heeft gechecked. Als je ook tot hier bent gekomen, mijn dank voor het vertrouwen. Ik hoop dat je meegaat op mijn yoga ontdekkingsreis. 

En schroom niet om mij er zo nu en dan aan te herinneren 'to take it slow'. Want een conclusie zal je niet altijd krijgen, het gaat tenslotte om de reis.
Happy 2014! Take it slow.

Ja, en dan ben je langzamerhand een beetje gewend aan de efficiëntie van de Nederlander en dan ....... ben je in Zweden. Broerlief woont sinds 4 jaar met zijn Zweedse vrouw en kinderen in Zweden en ik ben op bezoek.
"Marina kijk nou even dit is leuk voor een stukje!" ik kan nooit onopvallend naar iemand kijken en zeker niet als mijn moeder heel "onopvallend" wenkt. 

De hele dag hebben we heerlijk rondgereden en genoten van de oneindige bossen, meren en houten huizen. Iedere keer valt het me op hoe gedisciplineerd de Zweden zijn. Qua gedrag op de weg, in restaurants en nu dus met het uitladen van een winkelwagentje. Een mevrouw naast ons houdt ieder artikel wat ze uit haar wagentje haalt in haar hand, draait het een kwartslag en plaatst het vervolgens zorgvuldig op de band. Het kan zijn dat ze zeker wil weten dat ze het juiste merk heeft gepakt, de houdbaarheidsdatum controleert of in gedachte nagaat of ze het wel echt nodig heeft. Ik heb geen idee. Een meneer voor ons vertoont hetzelfde gedrag. Is het haar man? Is dit een wedstrijd? Ongewild glijdt mijn blik over mijn aardappel handschoenen op de band. Wat voor geheime code zou hierop verwerkt kunnen staan? En dan snap ik het. Ieder artikel wordt geplaatst met de barcode richting de kassa lezer. Wat zijn wij toch een stelletje ongeregeld in Nederland dat ik dat nog nooit iemand heb zien doen! Net zo goed als we onze kinderen gewoon laten fietsen zonder helm! Bij elkaar achterop springen of helemaal volledig onverantwoord iemand mee nemen voorop het stuur! Levensgevaarlijk.
Hier hebben moeders óf vaders een jaar zwangerschapsverlof, gaan de kinderen bijna gratis naar de naschoolse opvang terwijl je werkt, krijgen alle kinderen een warme lunch op school en zijn in de supermarkten ecologische alternatieven voor alle producten. De naschoolse opvang is overigens alleen bedoeld voor de tijden waarop je werkt. Het is dus niet de bedoeling dat je lekker een dagje gaat winkelen en dus gebeurt dat ook niet. Gewoon omdat dat niet de bedoeling is.
Jonge kinderen groeien op met respect voor de natuur en begrip voor de seizoenen. Het is prachtig om te zien hoe mijn nichtje en neefje in de zomer net zo vanzelfsprekend rondrennen in hun zwembroek door de tuin als de meters sneeuw wegscheppen in de winter. Ze hebben het nooit koud. Ze hebben het nooit warm. Ze plukken overal bessen en bramen en op natte nazomer dagen cantherellen. Ze bakken taarten en koekjes en trekken hun schoenen uit bij de voordeur. Alle kinderen doen mee aan traditionele feestdagen. Niks geen gezeur van ik heb geen zin.
Het daglicht maakt mij wakker en ik lig te denken hoe laat het zou zijn. Ik kan misschien alvast een rondje lopen? Ben ik er lekker vroeg bij. Het blijkt 4:30 te zijn, dan toch nog maar even omdraaien en denken aan thuis waar mijn eigen liefjes in Brabant ook nog lekker in bed liggen. Wanneer ik uiteindelijk ben opgestaan en zeer gedisciplineerd aan mijn 5de loop begin besluit ik even snel over te steken op een plek zonder zebra pad. Er komt een Volvo aanrijden met iemand die mij vreemd aankijkt. Sorry, ik ben een losbandige Nederlander. Ze zullen zeker meteen begrijpen dat ik familie ben van die ene Hollander in de Villavågen. Die ene die al twee keer is gepakt door de politie omdat hij 33 reed waar je maar 30 mag rijden. Het zit in de familie, dat zie je zo.
Broerlief legt mijn neefje uit wat belasting is. Stel je voor, dat ijsje wat jij nu aan het eten bent daarvan moet je mij 52% "betalen", "kijk" met een enorme lepel verdwijnt de helft van het ijsje in zijn mond. "papá, dat is toch helemaal niet eerlijk!" ja schat, je krijgt niets voor niets.
Ik luister in het vliegtuig naar Ilse de Lange terwijl ik een zakje pinda's krijg van de stewardess gekleed in Royal Blue. Lekker weer naar huis.