Al jaren ben ik keihard bezig om iets op te bouwen. Iedere dag. Interesseert niemand natuurlijk wat ik er wel en niet voor doe, en dat neem ik ze ook niet kwalijk. Zielig ben ik evenmin. Het idealisme begint alleen een beetje een luxe te worden. Een luxe omdat ik het al jaren grotendeels bekostig met eigen spaargeld.
Zou cynisme beter betalen? vraag ik me soms af op grijze dagen. Wanneer ik lees dat ik alleen maar kan doen waar ik goed in ben zolang ik mijzelf staande kan houden financieel voel ik dat dat klopt. Natuurijk! Doe even een beetje zakelijk, please! Maar als je dan een leuke workshop organiseert en het wordt allemaal toch iets duurder dan je had gedacht, en niemand wil of kan eigenlijk meer betalen want, ja, beetje zelfde schuitje, dan kies ik voor mijn hart. Dan kies ik om het toch te doen voor minder. Zodat ik kan delen waar ik in geloof dat echt belangrijk is. Geld. Wat een gezeik. Ik kan me herinneren dat toen ik al een tijdje aan het schrijven was ik een mail kreeg van een oude kennis met de vraag waarom ik nooit iets over geld schreef? Sindsdien heb ik niets meer van hem gehoord. En ik weet dat alhoewel ik het echt een dooddoener vind om uiteindelijk geld te moeten verdienen, het wel een feit is. Ondanks alle goede intenties van alternatieve economieën van ruilen en delen er nog heel veel overblijft wat gewoon betaald moet worden. Ook weet ik dat ik het heel benauwd krijg van te weinig geld hebben, het beperkt namelijk echt je vrijheid en je zelfstandigheid. Niet voor iedereen hoor. Niet voor de echte helden. Maar ik ben gewoon een product van de jaren 80. Ga heel graag af en toe uit eten zonder me bij ieder glaasje wijn af te vragen of ik wel genoeg geld bij me heb. Ik wil graag verder op vakantie dan Domburg omdat ik andere culturen grenzeloos inspirerend vind. Ik wil naar de kapper om mijn grijze haren te verdoezelen. Ik wil graag in een huis wonen waar ik ook kan werken en waar we vrienden kunnen ontvangen zonder bij elkaar op schoot te hoeven zitten. Ik hoef geen dure auto of een winterjas van Ralph Lauren. Ik hoef ook niet iedere avond naar de film of het cafe. En dan ben je 48 en moet je blij zijn dat na 4 jaar inzet en netwerken iemand af en toe jouw stukje plaatst. Onbetaald natuurlijk. Want dat is een enorme goede kans om meer lezers te krijgen! Misschien is wat ik, en velen anderen doen, geen geld waard. Vindt iedereen het enorm sympathiek om te lezen enzo maar kopen ze liever die dag een worstenbroodje dan betalen voor inspiratie. Geef ze eens ongelijk. Inspiratie ligt gratis voor het oprapen. Tot dat er een dag komt dat inspiratie niet meer kan overleven omdat er niet alleen geen beleg is maar ook geen brood meer. De creatievelingen van deze wereld begrijpen wat ik bedoel. Dan bestaat de wereld wellicht uit worstenbroodjes en eenheidsworsten en is het te laat. Gewoon te laat. Het grappigste is nog wel dat ik niet eens bitter en cynisch kan blijven. Komt door die bloody inspiratie. Ach ja, "Je ken beter ten onder gaan met je eigen visie als met de visie van een ander" (Cruijff)
1 Comment
|
De kolibrie als inspiratie
Onderwerp
Alles
Archief
Oktober 2016
|
