Ooit was je 11 jaar oud...

Met straten vol van wapperende vlaggen en schooltassen kan het niemand ontgaan dat een hele groep jongeren begint aan de volgende fase van hun leven. Zo ook zoonlief, voor hem gelukkig zo snel mogelijk, op z'n zestiende.
Bij zo'n prachtig liedje als dat van Jeanine Zondag (hieronder) biggelen dan toch de tranen over mijn emotionele wangen. Wat er ook gebeurt in je leven, je kijkt er uiteindelijk altijd met een heel ander perspectief op terug. Het deed me denken aan dit artikel "One benefit of the past is that it is a dramatically foreshortened edited version of the present." En inderdaad, al die mooie momenten waar je nu op terug kijkt, of het nou een gemiddelde schooldag was op je 11de of een zomerdag 5 jaar geleden, je onthoudt het moment zonder de wellicht bezorgde gevoelens die je  had op dat moment over de toekomst of het verleden. 
Zoonlief gaat volgende week een week op "survival" met mijn broer en neefje in Zweden. Is hij bijzonder goed in geworden, overleven onder, voor hem, barre omstandigheden.

​Mijn dank gaat uit naar alle scholen en leraren die de vrijheid nemen om kinderen geen snelweg te bieden maar een reeks bospaadjes zonder navigatie. Nu maar hopen dat ook dochterlief, die voor de langere weg heeft gekozen, die bospaadjes mag gaan ontdekken op een school waar weinig tijd overblijft voor wandelingen.