Missie Zonder Naam

"Én.....? Hoe gaat het? Ben je nog thuis lekker een beetje aan het rommelen of ben je al aan het werk?" mijn buurvrouw bedoelt het natuurlijk goed maar het gevoel dat ik krijg is herkenbaar.

Het deed me denken aan mijn eerste echte baan waar ik binnen zes maanden de taken zo voor mezelf had uitgebreid dat ik eigenlijk twee functies had maar door mij nooit bezig te houden met profileren en mezelf verkopen kreeg ik er ook geen erkening voor óf salaris. Ook geen officiele promotie want dat had ik inhoudelijk zelf al gedaan en dat was natuurlijk veel goedkoper. Eigen schuld, dikke bult eigenlijk maar ik heb er nog altijd niet veel van geleerd. De laatste tijd begint er toch iets duidelijk te worden. Als ik blogs lees van anderen die zichzelf wel een naam geven en met een overtuiging precies doen wat ik doe ben ik daar altijd van onder de indruk. Tot het kwartje valt en ik me realiseer dat het enige verschil zit in de naam "what's in a name?" zeggen jullie dan verstandig. Maar toch klopt dat niet helemaal.

"Avant la lettre" vind ik daarom zo'n prachtige uitdrukking. Meestal komt diegene die deze beschrijving toekomt er zelf nooit achter dat zij of hij de aanzet was om er een begrip voor te bedenken. Shakespeare was een psycholoog "avant la lettre" en de "suffragettes" waren feministes "avant la lettre".

Gister had ik weer zo'n inzichtelijk moment. Alles wat ik lees, lees ik eigenlijk omdat ik verslaafd ben aan het gevoel iets te lezen wat mijn visie danwel op een bijzondere manier bevestigt of anders even graag volledig omver gooit. Ik krijg dan zo'n kippenvel gevoel. Gister dus ook. Ik las de "Opzij" van vorig jaar in de trein. Van vorig jaar omdat ik het bij de bibliotheek had gehaald sinds ik besloten heb dat het echt klinklare onzin is om geld uit te geven aan zoiets vluchtigs als een tijdschrift. Maar goed, dan wel weer enorm "toevallig" dat het artikel over "radical homemakers" eigenlijk op diezelfde dag waarop ik het artikel las weer heel aktueel werd omdat een van de bekendere bloggers net een boek heeft uitgebracht in New York over haar nieuwe leven in het landelijke Virginia waar ze bijna geheel self supporting zijn. Nou is dat feit natuurlijk alles behalve nieuw maar de stap voor een dergelijke schrijfster van modebladen als de Elle en de Cosmo verwacht je niet meteen gezellig- al jam makend en kippen voerend- blij in een overall door het leven te zien gaan en er bovendien met trots én humor over schrijvend. Het schijnt een "trend" te zijn. Zoveel mogelijk een huiselijke economie opzetten waarbij je zo min mogelijk afhankelijk bent van bronnen die je zelf niet kan beïnvloeden. Moestuin, houtkachels van je eigen omgezaagde takken, kleine vee stapel, zelf composteren en daarnaast, voor de nodige intellectuele uitdaging, innoverende projecten die je vervolgens gebruikt om over te schrijven en/of les in te geven. Het leven en de inkomsten divers houden door altijd alternatieven te hebben lijkt mij wel iets waar we allemaal over na zouden moeten denken. Voor diegene die dat onzeker vinden; geeft voor een baas werken tegenwoordig nog zekerheid? .

Toen wij nog in onze mooie finca woonden en als doel hadden zoveel mogelijk self supporting te zijn, zeiden we gewoon "we like to keep things simple".

Ik begrijp natuurlijk best wel dat de enige die last heeft van het feit dat mijn missie geen naam heeft ik zelf ben, en ik ook tevens de enige ben die er iets aan kan doen. 

Maar ja, met een missie zonder naam kan ik tenslotte nog alle kanten op...