Artikel in Brabants Dagblad (26 sept. 2015)

Het artikel dat zaterdag 26 september 2015 geplaatst is in het Brabants Dagblad, rubriek "Geachte..." (opinie). Zie tekst onder.

Geachte medemens op de vlucht,

Wij hebben geen idee hoe het voelt om vluchteling te zijn, vergeef ons dus bij voorbaat ons onbegrip en onze onhandigheid. Wij zijn namelijk al zo lang verwend dat wij ons vaak druk maken over onbelangrijke zaken. Over een vuilnisbak die niet recht staat, over eventjes wachten bij de huisarts, over geen kopje koffie krijgen bij de NS als er alweer 4 minuten vertraging is. We hebben altijd haast, moeten altijd ergens naartoe en gaan op vakantie naar een andere plek om te genieten van het leven. Sommige van ons werken met plezier, maar een grote groep werkt alleen om te betalen voor het huis en de onkosten. Niet in de mijnen hoor, en ook meestal niet meer dan 40 uur per week. De meeste achter een bureau met een computer en een koffie machine op loopafstand. Velen kijken uit naar hun pensioenleeftijd waarop ze eindelijk kunnen gaan genieten en tijd krijgen voor hobby's en de kleinkinderen. Misschien is het voor jullie moeilijk te bevatten dat we in al deze luxe en vrijheid toch nog zo vaak ongelukkig kunnen zijn. Veel mensen moeilijk om kunnen gaan met de hoge verwachtingen die een geoliede machine met zich meebrengt. Mochten jullie ooit bij mijn landgenoten thuis komen, verwacht dan geen grote, gevulde, gedekte tafel en stomende pannen met eigen gemaakte soep. Wij zijn namelijk een beetje “kat uit de boom kijkerig” en daarmee bedoelen we dat we niet voor zomaar iemand veel moeite gaan doen. Maar wees gerust, dit maken we allemaal heel duidelijk. Ja is ja en nee is nee.

Gelukkig zijn we ook open en vriendelijk, een mooie bijkomstigheid die wij ons kunnen permitteren in een vrij en veilig land. We houden van organisatie en structuur en zijn dit inmiddels zo gewend dat we misschien even moeten wennen aan mensen die dat niet meteen onder de knie hebben. Vertel ons dan wat verdriet en onzekerheid doet met je organisatietalent, vertel ons hoe het voelt om afhankelijk te zijn van mensen die je niet kent, in een land waar de taal en de gewoontes onbekend zijn. Vertel ons hoe het voelt om te kiezen om alles achter te laten voor de toekomst van je kinderen en na een maand reizen, nauwelijks slapen of eten te ….twijfelen, s’nachts op je camping bed in een sporthal.

Na een reis die oneindig leek begint de reis nu pas echt.

Wij hebben geen idee hoe het voelt om vluchteling te zijn. Geef ons tijd, heb geduld. Want we zijn ook leergierig en solidair. Als het moet. En nu moet het. 

Marina de Boer

"De oorlog in Syrië en de vluchtelingencrisis - in 6 minuten en 16 seconden. Het Duitse animatiebureau Kurzgesagt maakte dit geweldige filmpje. In no-time wordt duidelijk hoe groot de ramp is, waarom Europa te weinig doet en, belangrijker nog, waarom we deze uitdaging wél aankunnen." uit De Correspondent 

Lees ook "15 vragen en antwoorden..."