Ons eerste jaar in Nederland

"Volgens mij is het slim als je een lange broek aan trekt, vorig jaar baalde je zo van de brandnetels weet je nog?" terwijl ik het zeg realiseer ik me dat ik voor het eerst sinds we in Nederland zijn kan refereren aan vorig jaar. We wonen deze week nu 1 jaar hier en het is dus een mooi moment om te recapituleren. Hoe voelen we ons vergeleken met vorig jaar? Zijn we thuis? Hoe veel verder zijn we met ons leven? Is het zo gelopen als we hadden gehoopt?

Net als vorig jaar is onze zoon op kamp in het dorp. Het verschil is dat hij nu vrolijk Brabants mee praat en dat zijn vriendjes niet meer raar opkijken als hij iets niet begrijpt, dan leggen ze het gewoon even uit. "Zo grappig hè, dat jullie samen engels spreken" zeggen ze nog wel eens met een gemeende glimlach, maar dat het een beetje anders gaat bij Sebas thuis dat is eigenlijk gewoon normaal.

"Nou doei hè, ik ben benieuwd hoe we de jongens morgen thuis krijgen!" de moeders weten dat ik het "houdoe" nog niet helemaal aandurf en komen mij gelukkig tegemoet. 
In het korte stukje naar huis kom ik wandelend met hond en vrouw de opticien tegen, joggend de kantoorboekhandel meneer en fietsend de conciërge van de basisschool. Ik zwaai ook nog even naar de buurman op de hoek, hij is niet zo'n enthousiast type maar ja, als nieuwe bewoner moet je toch een beetje extra je best doen. Natuurlijk kom ik ook nog steeds iedere dag mensen tegen die je echt ongegeneerd aankijken omdat ze je gewoonweg niet kunnen plaatsen, en dat vinden ze wel een beetje vreemd.

De honden doen het een stuk beter, ze houden het op tot de uitlaatstrook. Sociaal is er nog wel ruimte voor verbetering. Er wonen twee baasjes met viervoeters in de straat waar toch echt een gedragstherapeut aan te pas moet komen. Ik laat even in het midden voor wie die dan moet komen natuurlijk. De dierenambulance kent de honden "uit Spanje" al inmiddels en de hele buurt is al een keer aan de deur geweest om ze terug te brengen na een escapade. Reacties varieërden van afkeurende blikken, vriendelijke tips en regelrechte beschuldigingen. Ik begrijp dat mensen vinden dat we er iets aan moeten doen maar ik begrijp de honden nog veel beter. Dat frisse groene gras is zo verleidelijk!

Wat ook erg fijn is, is dat ik nu gewoon de KPN kan bellen voor een abonnements wijziging zonder dat ze mij ervan verdenken dat ik 30 jaar opgesloten heb gezeten in de kelder. Ook de bankzaken en verzekeringen heb ik volledig under control. Maar ik juich nog steeds iedere dag voor de postbode.

Dochterlief geniet van haar laatste vakantie weken gevuld met logeerpartijtjes, bioscoop bezoekjes en winkelen met haar vriendinnen. Vandaag zelfs alleen met de bus, mét overstap. OV kaart bij zich, inchecken, uitchecken geen vuiltje aan de lucht. Vorig jaar hadden we niet geweten welke bus, waar naartoe, wanneer uitstappen, hoe in te checken en met wat. Nu stuurt ze me een whatsappje dat ze goed is aangekomen. Haar boeken met rollen kaftpapier liggen al klaar voor de 2de.

Zoonlief begint de middelbare school. "Maak je borst maar nat" zeggen we steeds. We weten uit ervaring dat een beetje opwarmen geen kwaad kan in zijn geval. Alhoewel, eigenlijk heeft hij zichzelf al dubbel en dwars bewezen.

En "thuis"? Ja, zo voelde het wel na de vakantie. Iedereen kan (bijna) alles vinden. We genieten van de mooie plek, de kerkklok op zondag ochtend, de grasmaaiers en snoeischaren op zaterdag. Zelfs de kletterende vrachtwagens om 4 uur s'ochtends horen inmiddels bij de gerustellende thuis geluiden.
De gezelligheid van een dorp heeft mij geraakt. Het geborgen gevoel, de veiligheid en de vanzelfsprekendheid van alles. Niet dat we daar al in meedoen; dát nog niet. Het wordt denk ik nog wel een jaartje observeren. Is niet erg, tegen die tijd zeg ik ook gewoon volmondig houdoe.

"Schat, je móet even komen kijken...!" mijn lief betrekt mij in de finale rekstok. Waar wíj waren toen Epke Zonderland Goud won? In oranje gehuld, ons eerste jaar Nederland aan het vieren.