Ik schrik wakker van een nogal hysterische kreet onder mijn slaapkamerraam gevolgd door het uitbundige, ietwat overdreven geschater meestal als gevolg van een olijk biertje teveel.
De schrik wordt meteen gevolgd door de gedachte dat ik zoonlief nog niet heb horen thuiskomen. 


​Ik slaapwandel mijn bed uit met handen op de tast langs de muren richting hal. De kamerdeur staat nog open, bed is leeg. Ik stommel terug naar mijn bed om te kijken hoe laat het is en of ik me zorgen moet gaan maken. 

Overdag ben ik het helemaal eens met mijn lief dat er waarschijnlijk geen veiligere plaats op aarde is om uit te gaan dan dit enorm vriendelijke stadje, maar nachts voelt dat toch anders. 

Half twee. Op zich nog niet veel aan de hand alhoewel ik natuurlijk liever had gehad dat hij om 1 uur met een kopje kruiden thee in bed had gelegen. 

We hadden het er een paar dagen eerder over gehad dat je op vakantie, en al helemaal hier, al je besef van tijd verliest. Dat besef gaat natuurlijk niet ’s-nachts opeens  over. 
Ik besluit gewoon door te slapen en me niet zo aan te stellen. De wind zorgt her en der voor klapperende deuren. Met de open ramen is iedere vrolijke vakantieganger mijn probleem geworden. Zowel aan de voorkant van het appartement als aan de achterkant wordt afwisselend gezongen en hard gelachen. We zitten in het centrum, lekker overal dichtbij. Ieder voordeel heb ze nadeel. 

Ik besluit heel rustig te gaan ademen, zo bewust dat ik al het buitengebeuren niet meer hoor. Dat werkt even, tot het niet meer werkt. Het bed voelt veel te hard en mijn hoofd wil nog een extra kussen. Mijn lief maakt een schattig poefff geluidje bij het uitademen dat na 10 minuten een stuk minder schattig wordt.

Ok, ik sta gewoon even op. Rondje lopen, ik kijk over het balkon naar de wereld van de wakkere mensen. Ik ben eigenlijk nooit zo’n nachtmens geweest. Na een uurtje of 12 wil ik gewoon slapen, is het mooi geweest. Wilde verhalen van over straat banjeren tot zonsopgang…? Nou ja, nu ik erover nadenk, dat is inderdaad één keer gebeurd. 

Meestal vind ik de sfeer er na de nachtelijke uren niet op vooruit gaan. Wordt het mij allemaal te agressief en losgeslagen. Nu weet ik dat ik een nogal gevoelig typje ben, inmiddels is er zelfs een naam voor “HSP”. Destijds was ik gewoon een party pooper. Was ik, na een uurtje of 4 gezelligheid, toe aan rust en reinheid.

Misschien is dat wel wat mij op deze plek zo aantrekt, de beschaving in de omgang van de mensen. Een soort ouderwetse vriendelijkheid. Geen botte, onbeschofte obers of buschauffeurs. Geen harde muziek in de winkels. Geen bekende ketens met schreeuwerige logos en overvolle prullenbakken. Wel prachtige ruige stranden, gezellige terrasjes, heerlijk eten en port in overvoed. Overal een glimlach, een schone stoep en een ‘obrigado’. En nee het is hier geen luxe oord of snob locatie. Het is een stadje waar de lokale gemeenschap nog goed de touwtjes zelf in handen heeft. Waar surfers van heinde en verre naartoe komen voor de beste swell. Waar op het centrale plein een feest wordt gehouden ter ere van de succesvolle  inzameling voor een tweede brandweerauto en zowel de Portugezen als buitenlandse toeristen toekijken. Alle leeftijden door elkaar heen wordt er gedanst op de muziek van een enkele keyboard speler die tevens de zanger is. 

Na heel veel jaren te hebben gewoond aan de Costa del Sol hebben we gezien hoe het niet moet. Ericeira is een verfrissend nieuw model voor toerisme. Zo kan het dus ook.
Gisteren hoorde ik een ouder dametje in gesprek met de buschauffeur zich uitten over hoe vriendelijk alle buitenlandse toeristen waren. Het wordt dus wederzijds gewaardeerd. De surfers die met hun lange wilde haren en gebruinde torso even hun zonnebril afzetten terwijl ze je vragen naar de weg voor de markt. De Ier die hier al 11 jaar komt, vertelt dat de Portugezen ook wel de Nederlanders van Zuid Europa worden genoemd omdat ze hun talen zo goed spreken.

Ik hou ervan als de kleine dagelijkse dingen een pleziertje zijn. De korte contacten op de markt beginnen en eindigen met een glimlach. Het geeft een mens hoop. Misschien wel vooral om een tegenwicht te bieden aan ‘de wereld is slecht’ berichten waar we ongevraagd mee worden doodgegooid. Zoals Krista Tippett zo mooi formuleert in haar boek “Becoming Wise”,  ‘That is not who we are'. In het kader van goed nieuws is geen nieuws zal deze column de voorpagina’s niet halen, maar mensen, het bestaat echt en ja het kan.

Het is inmiddels kwart voor vier en ik zit al ruim een uur aan tafel te schrijven wanneer ik in de verte de stem van zoonlief hoor aankomen. Niet door het volume, hij houdt ook niet van schreeuwen, maar iets in zijn timbre dat een moeder uit velen herkent.

‘En was het gezellig?’ 
‘Ja, heel erg sorry mam, dat ik zo laat was. Helemaal de tijd vergeten. Allemaal hele leuke mensen ontmoet, Nederlanders, Duitsers en Portugezen.’

Ik onderdruk mijn nieuwsgierigheid om te vragen naar meisjes. Ik bedoel, ik klink natuurlijk als een behoorlijke muts van een moeder met al mijn naïeve ‘good people’ teksten maar ik begrijp ook wel dat een jongen van 16 niet de hele avond in een kringetje gaat zitten manden vlechten.  

‘Ga je niet slapen mam?’
‘Ja ik ga zo. Nog even dit afmaken.’

Het lijkt erop dat inmiddels iedereen in bed ligt, ik besluit het dan ook maar weer eens te proberen. Voor de zekerheid met mijn oordopjes in met slaap muziekje. Zacht op de achtergrond hoor ik de poefffjes van mijn lief en de ontwakende duiven op het dak. 

Morgenochtend zit ik waarschijnlijk nietsvermoedend in de strandbus met de nachtbrakers en lachen we naar elkaar bij het instappen. 
​
We hebben allemaal meerdere kanten. Gelukkig weten zij niet dat ik eigenlijk een party pooper ben.

En dan nu toch maar eens een onderwerp aansnijden wat niet cool is en ongeveer zo sexy als een Hema onderbroek; 
het huishouden!

Het is eigenlijk wel grappig om te bedenken dat iedereen er mee te maken heeft. 


Echt iedereen. 

Ook coole sexy mensen. 

Ik heb jarenlang veel hulp gehad in het huishouden. Ik wilde graag een schoon en opgeruimd huis, werkte zelf buitenshuis en vond het een intelligente uitgave. De uren die ik s´avonds niet hoefde te besteden aan wastafels poetsen en vloeren dweilen kon ik lekker koken (kost meer tijd dan een hap op tafel zetten) en studeren en schrijven. 

Op de dag dat Cristi (mijn huisengel) kwam helpen ging ik natuurlijk wel eerst uitgebreid zelf door het huis om eventueel gênant bewijsmateriaal te verwijderen. 

Tóch even snel afwassen als we een dinertje hadden gehad de avond ervoor, de vuile was vast in de machine doen, bedden open slaan, ramen open, even een doekje over het toilet, schoenen onder de bank vandaan, dat werk. 

Cristi is niet alleen een huisengel maar ook een schat en dat is belangrijk want die unagi die verspreid je met alles wat je doet. De gedachte dat een onprettig persoon mijn bed opmaakt zou mijn nachtrust zeker niet ten goede komen.

Inmiddels ben ik al ruim 2 jaar volledig self supporting in het huishouden en sta ik er iedere dag weer versteld van hoeveel tijd er in allerlei lulligheden gaat zitten. Ik vertik het namelijk het huishouden een hoofdzaak te maken -ik heb immers wel wat beters te doen!- maar ondertussen ben ik er wel gemiddeld 4 uur per dag zoet mee, administratie & rekeningen betalen meegerekend. 

Part time baantje dus. 

Hier moet ik misschien wel even bij vermelden dat het natuurlijk in minder tijd ook kan maar dat ik een fijne woonplek wel mede bepalend vind voor ons geluksgevoel. Het ´gezellig maken` kost natuurlijk ook tijd maar ik gedij niet in ongezelligheid.

Om mezelf moed in te praten bedenk ik regelmatig allerlei enórme voordelen van het huishouden zelf in de hand te houden. 
Zie hier mijn lijstje!

1. Trek je niets aan van die Libelle lijstjes die je aanraden om iedere dag/maand/seizoen een vaste taak te doen. Echt te saai. Wacht op inspiratie en je doet het in minder dan de helft van de tijd. Er zijn gewoon dagen (volgens sommige onder invloed van de maanstand!) dat je sneller en met meer plezier de ramen lapt dan op andere dagen. Aan toegeven dus. Jij bent de baas ;)
2. Zet altijd een lekker muziekje op de achtergrond. Op Spotify zijn geweldige playlists om je op gang te krijgen. Als je dan lekker op dreef bent overdrijf het niet maar hou nog wat over voor morgen ;)
3. Probeer geen teleurstelling te voelen als weer niemand iets zegt over hoe schoon en gezellig alles is. Zie het als een compliment dat het niet opvalt!
4. Bij alles wat je doet in huis verspreid je unagi (woord bedacht door mijn lieve vriendin Martine en inmiddels niet meer weg te denken uit ons gezinsvocabulair, zeg maar positieve energie).  Dus als je de bedden opmaakt denk dan aan hoeveel je van diegene houdt die er s´nachts in slaapt. Stop een beetje Unagi in bed voor een goede nachtrust. Als je de kleren opvouwt bedenk dan wat voor avonturen de dragers allemaal zullen beleven de volgende keer dat ze dat kledingstuk aan hebben en stop er wat unagi in just to be sure.
5. Maak er een sport van om zo min mogelijk schoonmaakmiddelen te gebruiken. Azijn met een paar druppels essentiële sinassappel olie maakt goed schoon, ruikt heerlijk en kost een beetje. Bovendien kan je de emmer zo leeggooien in de tuin en gebruik je het water twee keer. In Nederland is dit een minder waardevolle tip dan in Spanje waar alle planten continu besproeid moeten worden.
6. Geniet van het boodschappen doen gewoon puur om het feit dat alles wat we nodig hebben gewoon te krijgen is!
7. Probeer de verwachting dat pubers een opgeruimde kamer hebben te laten varen. Uiteindelijk zal het goed komen. Hou je daaraan vast en bedenk dat je over een paar jaar, als ze uit huis zijn, met weemoed terug zal denken aan de zooi.
8. Het is niet te verwachten dat je ooit klaar komt (met het huishouden) het is meer een perpetuum mobile. Deze bewustwording werkt echt bevrijdend want het maakt dus niet uit wat je wel of niet doet vandaag, af krijgen doe je het toch niet. ´Enjoy the journey´zeg maar.
9. Strijken gaat geweldig snel in combinatie met je favoriete serie via uitzending gemist of Netflix. 
10. Ga alsjeblieft geen ruzie maken over wie wat moet doen. Het huishouden 'delen' is een utopie want jouw verwachtingen komen zelden overeen met die van de ander. Bepaal dus voor jezelf wat je belangrijk vind en doe dat gewoon, met unagi.
11. Hou je eigen lijstje tips bij en deel het met anderen (onder in de comments is helemaal leuk!). Gewoon om te laten zien dat ook coole sexy mensen hun hoofd onder stoelen en banken steken met de stoffer ;)

“Hij gaat goeeeeed! 
Hij gaat beeeeter! 
Yeahhhhh!”



Mijn buurman in de kring probeert onopvallend iets minder uitbundig zijn armen in de lucht te gooien. Hij heeft enorme zweetvlekken op zijn overhemd. Ik leef met hem mee. 

Het is inderdaad vreselijk. 

We staan in een kringetje. Ik met mijn ziel onder mijn arm. De rest ogenschijnlijk op zijn gemak. Het doel van de oefening is om de lach een beetje bij ons los te maken. Jezelf voor gek zetten, rare bekken trekken en zelfspot. Het komt allemaal voorbij. 

Niet mijn sterkste kant, dit soort groepsactiviteiten. Het liefst wil ik hard wegrennen. 

Maar dat doe ik niet. 

Wel check ik even of er ergens een stiekeme camera staat. Dit wordt bananasplit materiaal, ik voel het.

Ik lach als een boer met kiespijn terwijl ik om allerlei dagelijkse dingen in een deuk kan liggen.
 
Eigenlijk voel ik me dus gewoon dood ongelukkig, en dat in een college over Geluk.

Het onderwerp fascineert mij al jaren. Tenslotte is er niets zo universeels als het streven naar geluk. 

Van Buddha tot seriemoordenaar we hebben allemaal maar één diep verlangen.

Eén van de onderwerpen die voorbij komen is de kracht van de lach. Mooi verteld door Marieke van de Loo. Haar beweeglijkheid en stralende persoonlijkheid zijn een heel goed voorbeeld van haar eigen argument. Ze vertelt onderhoudend hoe haar aanstekelijke schaterlach aanleiding werd voor pesterijen op school, waar ze zich gelukkig inmiddels uitgelachen heeft.

Nadat we door elkaar heen moeten rennen alsof we achter een op hol geslagen grasmaaier worden meegesleurd (dit was overigens wel écht grappig) mochten we gelukkig weer gaan zitten.

Uit een korte evaluatieronde blijkt dat iedereen ontzettend ontspannen en euforisch is na deze oefeningen. Ik wil het groepsgeluk niet verstoren dus hou mijn plots opgekomen hoofdpijn maar even voor mezelf.

Bij vertrek bedank ik Marieke nog even. Voel me toch een beetje schuldig dat ik niet op kon gaan in de exercitie. Ze bedankt mij terug en vraagt hoe ik heet, ze geeft me stralend een hand. Dit was voor mij al genoeg geweest om de kracht van de lach te begrijpen.

Dat we met een positieve houding en een glimlach de wereld een beetje mooier kunnen maken vind ik zo een heerlijke gedachte.
Bij vertrek uit het opleidingsinstituut is er op dit late tijdstip nog iemand aanwezig bij de receptie. Ik glimlach en wens hem nog een fijne avond.

Spread happiness. 

We hebben tenslotte genoeg om gelukkig over te zijn. Maak maar ´ns een lijstje.

Ja, en dan ben je langzamerhand een beetje gewend aan de efficiëntie van de Nederlander en dan ....... ben je in Zweden. Broerlief woont sinds 4 jaar met zijn Zweedse vrouw en kinderen in Zweden en ik ben op bezoek.
"Marina kijk nou even dit is leuk voor een stukje!" ik kan nooit onopvallend naar iemand kijken en zeker niet als mijn moeder heel "onopvallend" wenkt. 

De hele dag hebben we heerlijk rondgereden en genoten van de oneindige bossen, meren en houten huizen. Iedere keer valt het me op hoe gedisciplineerd de Zweden zijn. Qua gedrag op de weg, in restaurants en nu dus met het uitladen van een winkelwagentje. Een mevrouw naast ons houdt ieder artikel wat ze uit haar wagentje haalt in haar hand, draait het een kwartslag en plaatst het vervolgens zorgvuldig op de band. Het kan zijn dat ze zeker wil weten dat ze het juiste merk heeft gepakt, de houdbaarheidsdatum controleert of in gedachte nagaat of ze het wel echt nodig heeft. Ik heb geen idee. Een meneer voor ons vertoont hetzelfde gedrag. Is het haar man? Is dit een wedstrijd? Ongewild glijdt mijn blik over mijn aardappel handschoenen op de band. Wat voor geheime code zou hierop verwerkt kunnen staan? En dan snap ik het. Ieder artikel wordt geplaatst met de barcode richting de kassa lezer. Wat zijn wij toch een stelletje ongeregeld in Nederland dat ik dat nog nooit iemand heb zien doen! Net zo goed als we onze kinderen gewoon laten fietsen zonder helm! Bij elkaar achterop springen of helemaal volledig onverantwoord iemand mee nemen voorop het stuur! Levensgevaarlijk.
Hier hebben moeders óf vaders een jaar zwangerschapsverlof, gaan de kinderen bijna gratis naar de naschoolse opvang terwijl je werkt, krijgen alle kinderen een warme lunch op school en zijn in de supermarkten ecologische alternatieven voor alle producten. De naschoolse opvang is overigens alleen bedoeld voor de tijden waarop je werkt. Het is dus niet de bedoeling dat je lekker een dagje gaat winkelen en dus gebeurt dat ook niet. Gewoon omdat dat niet de bedoeling is.
Jonge kinderen groeien op met respect voor de natuur en begrip voor de seizoenen. Het is prachtig om te zien hoe mijn nichtje en neefje in de zomer net zo vanzelfsprekend rondrennen in hun zwembroek door de tuin als de meters sneeuw wegscheppen in de winter. Ze hebben het nooit koud. Ze hebben het nooit warm. Ze plukken overal bessen en bramen en op natte nazomer dagen cantherellen. Ze bakken taarten en koekjes en trekken hun schoenen uit bij de voordeur. Alle kinderen doen mee aan traditionele feestdagen. Niks geen gezeur van ik heb geen zin.
Het daglicht maakt mij wakker en ik lig te denken hoe laat het zou zijn. Ik kan misschien alvast een rondje lopen? Ben ik er lekker vroeg bij. Het blijkt 4:30 te zijn, dan toch nog maar even omdraaien en denken aan thuis waar mijn eigen liefjes in Brabant ook nog lekker in bed liggen. Wanneer ik uiteindelijk ben opgestaan en zeer gedisciplineerd aan mijn 5de loop begin besluit ik even snel over te steken op een plek zonder zebra pad. Er komt een Volvo aanrijden met iemand die mij vreemd aankijkt. Sorry, ik ben een losbandige Nederlander. Ze zullen zeker meteen begrijpen dat ik familie ben van die ene Hollander in de Villavågen. Die ene die al twee keer is gepakt door de politie omdat hij 33 reed waar je maar 30 mag rijden. Het zit in de familie, dat zie je zo.
Broerlief legt mijn neefje uit wat belasting is. Stel je voor, dat ijsje wat jij nu aan het eten bent daarvan moet je mij 52% "betalen", "kijk" met een enorme lepel verdwijnt de helft van het ijsje in zijn mond. "papá, dat is toch helemaal niet eerlijk!" ja schat, je krijgt niets voor niets.
Ik luister in het vliegtuig naar Ilse de Lange terwijl ik een zakje pinda's krijg van de stewardess gekleed in Royal Blue. Lekker weer naar huis.