Toerisme, maar dan leuk

Ik schrik wakker van een nogal hysterische kreet onder mijn slaapkamerraam gevolgd door het uitbundige, ietwat overdreven geschater meestal als gevolg van een olijk biertje teveel.
De schrik wordt meteen gevolgd door de gedachte dat ik zoonlief nog niet heb horen thuiskomen. 


​Ik slaapwandel mijn bed uit met handen op de tast langs de muren richting hal. De kamerdeur staat nog open, bed is leeg. Ik stommel terug naar mijn bed om te kijken hoe laat het is en of ik me zorgen moet gaan maken. 

Overdag ben ik het helemaal eens met mijn lief dat er waarschijnlijk geen veiligere plaats op aarde is om uit te gaan dan dit enorm vriendelijke stadje, maar nachts voelt dat toch anders. 

Half twee. Op zich nog niet veel aan de hand alhoewel ik natuurlijk liever had gehad dat hij om 1 uur met een kopje kruiden thee in bed had gelegen. 

We hadden het er een paar dagen eerder over gehad dat je op vakantie, en al helemaal hier, al je besef van tijd verliest. Dat besef gaat natuurlijk niet ’s-nachts opeens  over. 
Ik besluit gewoon door te slapen en me niet zo aan te stellen. De wind zorgt her en der voor klapperende deuren. Met de open ramen is iedere vrolijke vakantieganger mijn probleem geworden. Zowel aan de voorkant van het appartement als aan de achterkant wordt afwisselend gezongen en hard gelachen. We zitten in het centrum, lekker overal dichtbij. Ieder voordeel heb ze nadeel. 

Ik besluit heel rustig te gaan ademen, zo bewust dat ik al het buitengebeuren niet meer hoor. Dat werkt even, tot het niet meer werkt. Het bed voelt veel te hard en mijn hoofd wil nog een extra kussen. Mijn lief maakt een schattig poefff geluidje bij het uitademen dat na 10 minuten een stuk minder schattig wordt.

Ok, ik sta gewoon even op. Rondje lopen, ik kijk over het balkon naar de wereld van de wakkere mensen. Ik ben eigenlijk nooit zo’n nachtmens geweest. Na een uurtje of 12 wil ik gewoon slapen, is het mooi geweest. Wilde verhalen van over straat banjeren tot zonsopgang…? Nou ja, nu ik erover nadenk, dat is inderdaad één keer gebeurd. 

Meestal vind ik de sfeer er na de nachtelijke uren niet op vooruit gaan. Wordt het mij allemaal te agressief en losgeslagen. Nu weet ik dat ik een nogal gevoelig typje ben, inmiddels is er zelfs een naam voor “HSP”. Destijds was ik gewoon een party pooper. Was ik, na een uurtje of 4 gezelligheid, toe aan rust en reinheid.

Misschien is dat wel wat mij op deze plek zo aantrekt, de beschaving in de omgang van de mensen. Een soort ouderwetse vriendelijkheid. Geen botte, onbeschofte obers of buschauffeurs. Geen harde muziek in de winkels. Geen bekende ketens met schreeuwerige logos en overvolle prullenbakken. Wel prachtige ruige stranden, gezellige terrasjes, heerlijk eten en port in overvoed. Overal een glimlach, een schone stoep en een ‘obrigado’. En nee het is hier geen luxe oord of snob locatie. Het is een stadje waar de lokale gemeenschap nog goed de touwtjes zelf in handen heeft. Waar surfers van heinde en verre naartoe komen voor de beste swell. Waar op het centrale plein een feest wordt gehouden ter ere van de succesvolle  inzameling voor een tweede brandweerauto en zowel de Portugezen als buitenlandse toeristen toekijken. Alle leeftijden door elkaar heen wordt er gedanst op de muziek van een enkele keyboard speler die tevens de zanger is. 

Na heel veel jaren te hebben gewoond aan de Costa del Sol hebben we gezien hoe het niet moet. Ericeira is een verfrissend nieuw model voor toerisme. Zo kan het dus ook.
Gisteren hoorde ik een ouder dametje in gesprek met de buschauffeur zich uitten over hoe vriendelijk alle buitenlandse toeristen waren. Het wordt dus wederzijds gewaardeerd. De surfers die met hun lange wilde haren en gebruinde torso even hun zonnebril afzetten terwijl ze je vragen naar de weg voor de markt. De Ier die hier al 11 jaar komt, vertelt dat de Portugezen ook wel de Nederlanders van Zuid Europa worden genoemd omdat ze hun talen zo goed spreken.

Ik hou ervan als de kleine dagelijkse dingen een pleziertje zijn. De korte contacten op de markt beginnen en eindigen met een glimlach. Het geeft een mens hoop. Misschien wel vooral om een tegenwicht te bieden aan ‘de wereld is slecht’ berichten waar we ongevraagd mee worden doodgegooid. Zoals Krista Tippett zo mooi formuleert in haar boek “Becoming Wise”,  ‘That is not who we are'. In het kader van goed nieuws is geen nieuws zal deze column de voorpagina’s niet halen, maar mensen, het bestaat echt en ja het kan.

Het is inmiddels kwart voor vier en ik zit al ruim een uur aan tafel te schrijven wanneer ik in de verte de stem van zoonlief hoor aankomen. Niet door het volume, hij houdt ook niet van schreeuwen, maar iets in zijn timbre dat een moeder uit velen herkent.

‘En was het gezellig?’ 
‘Ja, heel erg sorry mam, dat ik zo laat was. Helemaal de tijd vergeten. Allemaal hele leuke mensen ontmoet, Nederlanders, Duitsers en Portugezen.’

Ik onderdruk mijn nieuwsgierigheid om te vragen naar meisjes. Ik bedoel, ik klink natuurlijk als een behoorlijke muts van een moeder met al mijn naïeve ‘good people’ teksten maar ik begrijp ook wel dat een jongen van 16 niet de hele avond in een kringetje gaat zitten manden vlechten.  

‘Ga je niet slapen mam?’
‘Ja ik ga zo. Nog even dit afmaken.’

Het lijkt erop dat inmiddels iedereen in bed ligt, ik besluit het dan ook maar weer eens te proberen. Voor de zekerheid met mijn oordopjes in met slaap muziekje. Zacht op de achtergrond hoor ik de poefffjes van mijn lief en de ontwakende duiven op het dak. 

Morgenochtend zit ik waarschijnlijk nietsvermoedend in de strandbus met de nachtbrakers en lachen we naar elkaar bij het instappen. 
​
We hebben allemaal meerdere kanten. Gelukkig weten zij niet dat ik eigenlijk een party pooper ben.

---