(Leestijd 6 min.)
Wat is er toch gebeurd in Nederland dat alle kinderen één of ander etiketje krijgen? Van ADHD, ADD, hypersensitiviteit, dyslexie, dyscalculie, PDD-NOS, asperger, autisme maar ook hoogbegaafd zijn is zeker niet altijd een voordeel. En vooral, wie zijn die kinderen die geen etiketje hebben? Wat doen ze? Voelen ze zich niet ondergewaardeerd? Tellen ze wel mee?
Toen wij 5 jaar geleden in Nederland kwamen wonen werd na een paar jaar in gesprekken met leraren en mentoren al vrij snel duidelijk dat er iets met zoonlief “niet in orde” was. Hij toonde zorgwekkend gedrag. In de klas werd vooral gekletst, hij had standaard de verkeerde boeken bij zich en hij vergat altijd zijn agenda. Op zich eigenlijk niet zo erg want er stond toch niets in maar natuurlijk wel een vast onderdeel van de dagelijkse structuur. En structuur, daar was wel enig gebrek aan. Ik moet altijd een beetje grinniken als ik met Nederlanders praat over het belang van de agenda. Er worden er in geen enkel land zoveel verkocht als in Nederland. Toen onze oppas in Spanje 20 werd gaf ik haar een agenda. Ze straalde. ‘Wat handig!! Dan hoef ik nooit meer iets te onthouden!’ Ze had nooit eerder zo’n ding gebruikt. Ik werd altijd zenuwachtig als we een oppas afspraak maakte en ze dan altijd even omhoog keek en de datum en het tijdstip herhaalde als methode om het vast te leggen in haar geheugen. Ze had er 20 jaar op geoefend en het werkte perfect. Mijn Nederlandse DNA vond dit destijds een nogal een onverantwoorde levenshouding. Afspraken maken, op tijd zijn. We staan wereldwijd bekend als nr 2, net onder de Duitsers. Alhoewel we jarenlang in Spanje woonde bleef het wennen aan de pragmatische invulling van afspraken. Ik zal nooit vergeten dat op één van de vele keren dat we stonden te wachten in een café op een elektriciën, de man achter de bar, na onze onrust 20 minuten te hebben geobserveerd, ons vertelde dat diegene vast iets had wat belangrijker was waardoor hij zijn afspraak niet kon nakomen. Force majeur zeg maar. Anders was hij er wel geweest. Als je in Nederland woont en niet praktisch ingesteld bent heb je eigenlijk wel een groot probleem. Praktisch zijn, gewoon dingen doen, opschieten, logisch nadenken, we zijn er allemaal heel goed in. Maar, zoals met alles, wie bepaald wat nou echt belangrijk is? Als ik mijn vrienden in Spanje vertel dat een zakenlunch in Nederland vaak een broodje kaas is met een glas melk kijken ze mij aan alsof ik een barbaar ben. Als ik vertel dat op bezoek komen bij iemand rond etenstijd ‘not done’ is en, mocht die gelegenheid zich toch voordoen, dat je dan wel verondersteld wordt om snel te vertrekken, vinden ze dat bijzonder ongastvrij. Dat we na 7u avonds niet meer op straat komen vinden ze eigenlijk best zielig. Waar ik nog het meest verrast van ben is de vanzelfsprekendheid van onze eigen nationale gewoontes. Alsof de hele wereld zich houdt aan onze afspraken. Alsof onze standaard de enige is die telt. Hetzelfde geldt voor de diagnose van ADHD. Deze is gebaseerd op de Amerikaanse Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM). In Frankrijk wordt deze niet op dezelfde manier geïnterpreteerd. De symptomen die onder ADHD vallen worden in Frankrijk meer op een holistische manier als psychosociale afwijking benaderd waarbij de omgeving van het kind, het gezin, en zelfs voeding als mogelijke invloed en tevens behandeling wordt ingezet. Ritalin en vergelijkbare ‘medicatie’ wordt alleen gegeven bij extreme gedragsproblemen. Alhoewel ik als moeder de laatste ben die niet zou toegeven dat het soms enorm vermoeiend is om een kind te hebben die moeite heeft met structuur, heeft het mij vooral heel veel geleerd. Het heeft mij geleerd hoe obsessief wij er mee omgaan. Met leren op een bepaalde manier. De onzin van alleen je kennis testen met toetsen. De moedeloosheid die bij veel kinderen optreedt als ze “het” weer niet goed doen. Hoe enorm veel belang wij hechten als samenleving aan ‘je best doen op school’ en de stigmatisering van kinderen die hier niet aan voldoen. Dat hoger altijd beter is. Vervolgens zijn we allemaal onder de indruk van mensen die tegen alle regels in dingen op een vernieuwende manier doen. Die hun hele leven tegen alles hebben aangeschopt. Waarom vinden we die mensen op het moment dat ze schoppen alleen maar vervelend en zien we pas later dat waar ze tegen aan schopten eigenlijk al jaren op de schop had gemoeten? Onlangs zat ik met zoonlief bij een tweede gesprek bij een creatieve mbo opleiding waar de docente met een stalen gezicht vraagt hoe hij om denkt te gaan met de chaotische werkmethode van de leraren? Huiswerk kan namelijk gegeven worden via Facebook, magister of via de mail en moet ingeleverd worden op weer 8 verschillende manieren. Bovendien geeft de open ruimte waar ze met 90 leerlingen individueel geconcentreerd moeten werken wel erg veel prikkels. Het gebouw wordt nieuw gebouwd en vanaf September ingewijd. Het is een creatieve opleiding waar dus allemaal creatieve zielen bij elkaar zijn. Creatievelingen die door hun prikkelgevoeligheid dingen kunnen maken die ons raken. Een boodschap voor de architecten en het Ministerie van Onderwijs: Laat de leerlingen in het vervolg in godsnaam hun eigen gebouw ontwerpen en hun eigen leermethodes aangeven. Kunnen we waarschijnlijk allemaal iets van leren. PS: inmiddels weten wij dat zoonlief is aangenomen op de opleiding! Geïnteresseerd in het thema onderwijs? Lees ook: Onderwijs, waar dient het voor?
1 Comment
|
De kolibrie als inspiratie
Onderwerp
Alles
Archief
Oktober 2016
|