Herfst

(brief aan de achterblijvers herfst 2011)
Lieve Allemaal,
Sinds ik begonnen met met het bijhouden van een journaal zie ik alles met de ogen van een "schrijver". Iedere teleurstelling/irritatie/"happiness attack" en verwondering is in mijn hoofd aanleiding voor een leuk verhaal. Het heeft tevens een bijna therapeutische werking om overal iets positiefs in te zien. Ik doe dus mijn best om te blijven hangen in de verwondering, wel lekker eigenlijk.
De herfst is begonnen en tot nog toe geniet ik van de kou op mijn wangen omdat de zon mijn ogen nog steeds verblindt. Prachtig helder en koud. Als ik s'avonds de ronde doe met de honden langs de voetbalvelden zie ik ondanks de felle verlichting op het veld -het lijkt of iedereen voetbalt, hockeyed of rent s'avonds laat- een hemel vol sterren. Haast niet voor te stellen dat dit dezelfde sterren zijn waaronder ik 4 maanden geleden nog zwom in onze vijver.
De bladeren worden geel, dan rood en dan liggen ze met z'n allen op de grond. Niet voor lang natuurlijk want alles wordt keurig opgeveegd. Paul kan zich hier in de tuin zeer beperkt uitleven. Zoals Tessa zei een paar weken geleden toen we het hadden over het principe van "waste is food" (dat het eigenlijk beter is de bladeren te laten liggen om de aarde te beschermen tegen de winterkou) "ja mam, in La Tierra misschien maar hier in Nederland doen ze dat niet" en dat zeggen we natuurlijk wel vaker. Mucho "duurzaamheid" maar dan wél netjes. De "Natuur" is er vooral om Zondag in te wandelen.
De kinderen wennen gestaag. Sebastian gaat goed en zit op school al in het pre-Cito toets stadium. Een soort SAT die indicatie zal moeten geven voor het type voortgezet onderwijs. Hij leest en schrijft zeer goed Nederlands maar de grammatica is natuurlijk een heel ander verhaal. Hij  heeft een vriendje met een Italiaanse vader. De vader begrijpt hem en vertelde ons hoe zwaar het voor hem was om 30 jaar geleden te wennen als jongen van 19 in Nederland. Hij spreekt nu Brabants met een italiaans accent. Tessa doet erg haar best om de moed erin te houden. De uitdaging om onderdeel te zijn van het hip hop demo-team is zeker een belangrijk lichtpunt. Ze gaat ontzettend goed mee op school, werkt volkomen zelfstandig maar mist nog een beetje prikkels bij haar klasgenoten.
Toen ik net van de Bieb naar huis fietste -nadat ik de allochtoon rondleiding kreeg over pasjes, hoe te lenen, in te leveren en waar je wat kan vinden- realiseerde ik me dat terwijl dit voor mij een "feel good" moment is van nostalgie net zoals het koekje bij de bakker, plakje worst bij de slager en de vis kar op vrijdag op het plein, dit voor de kinderen allemaal nieuw is. Het is wel grappig, maar ze hebben er niets mee. Ik heb Tessa net opgezadeld met een snack van gebakken kibbeling en een Jan Jans en de Kinderen...
Deze maand begin ik als vrijwilliger bij vluchtelingenwerk. In de eerste instantie als taalcoach om te helpen met de eerste praktische fase van inburgering. Ik kijk er naar uit om nu eens een maatschappelijke bijdrage te leveren en een kijkje in de keuken te krijgen van deze "problematiek".  Ook begin ik één ochtend in de week te helpen bij een biologisch dynamische tuinderij waar ik nu iedere week de groenten koop. Hele mooi plek en heb zin om er heel veel te leren en lekker te wroeten in de aarde. Ik ben overigens onder de indruk van het aantal mensen dat hier vrijwillig werk doet zoals bij de voetbalclub, bejaarden, gehandicapten, bij het VVV kantoor, de bibliotheek en de jeugdsocieteit.
Paul gaat nog (iets minder vrijwillig!) iedere week naar Spanje. Helaas is er om gezondheidsredenen van de aanvankelijke koper een kink in de kabel gekomen en moet de praktijk nog verder door Paul gerund worden. Het is jammer dat hij nu nauwelijks toe komt aan inburgeren en eigenlijk een beetje in een "twilight zone" hangt. We hopen natuurlijk allemaal dat daar snel verandering in komt.
Voorlopig moet hij het doen met mijn verhalen over bijvoorbeeld de moeders met 3 kinderen op de fiets - voor, achter en baby in de sling! Het geduld en de rust waarmee kinderen worden opgevoed. De grondigheid waarmee het probleem van de lekkende accu van mijn auto wordt aangepakt, de fiets die ik mee krijg van de garage om mee naar huis te fietsen terwijl zij nog even verder sleutelen. Het telefoontje van de bank een uur nadat ik een aanvraag via internet heb doorgestuurd. Iedere dag de post keurig in de brievenbus! (Dit is voornamelijk gericht aan de vrienden in Spanje, zij alleen begrijpen mijn extase!) De fantastische medische opvang en thuishulp voor mijn zieke vader. Te pas en te onpas uit ik mijn enthousiasme en vertel ik iedereen hoe dankbaar ze moeten zijn om in zo'n goed georganiseerd land te wonen. Voorlopig blijf ik lekker hangen in de verwondering. Het contact met de vluchtelingen zal er zeker aan bijdragen.
Liefs voor jullie allemaal!