Reizen Anno 2016

Image is gelinked naar de bron

​

Onze goede vriend Ulf is de beste verhalenverteller die ik ken. Omdat hij uit de generatie is van mijn ouders en opgegroeid in een voor mij zowel buitenlands als buitenaards milieu kunnen we het waarheidsgehalte niet toetsen. Maar zoals mijn schoonvader altijd zei, een goed verhaal hoeft niet altijd waar te zijn.

---

Eén van de verhalen die hij vertelt in geuren en kleuren is over toen vliegen nog bijzonder was. Dat een vliegend gezelschap eerst samen uitgebreid een fijne maaltijd nuttigde alvorens met de reis te beginnen. De piloot kwam dan, zo rond het dessert, informeren of de reizigers ongeveer klaar waren om in te stappen, wat volgens Ulf zelden het geval was. De piloot bleef dan in de buurt en dronk een cognacje mee voor de gezelligheid. Volgens Ulf waren dat er zelfs wel een stuk of 4 maar het kan zijn dat Ulf tegen die tijd zelf een beetje dubbel zag dus dat laten we in het midden.
“Ja, dat was pas vliegen!” Zei hij dan met een grijns van oor tot oor.

Ik denk eraan terwijl ik een hard, uitgedroogd broodje eet in een krappe stoel omringd door de geuren en kleuren van 150 medepassagiers in een vlucht van Ryanair. Het is maar goed dat ik een beetje kan vliegen want de instructies waren onverstaanbaar in alle talen en ook de uitleg was met een totaal gebrek aan enthousiasme. Niet dat ik verwacht dat een steward blij doet over de nooduitgang en de mogelijkheid dat we met z’n150’en in de oceaan belanden met een geel reddingsvestje maar er was duidelijk gebrek aan hart voor de zaak. Dat, of ze realiseren zich inmiddels dat niemand eigenlijk wil weten wat er zou kúnnen gebeuren.

Vervolgens deden ze wel een rondje langs alle passagiers met een verassende toewijding of de riemen wel écht vast zaten en de schuifjes van de ramen wel écht helemaal open stonden. Het is natuurlijk wel essentieel om te weten wáár je neerstort.

“Luddieessssungentlemnesssnss disurcoptonspeaakkingfh duetowethhherrcundisionss willlandinKolnairport wewillkiiipuuuinformed wenweheffmorinforamtionasss."
Mijn lief en ik kijken elkaar aan. 
“Huh?”

Het klonk anders dan normaal dus vast geen goed nieuws. In combinatie met een Spaanse versie die klinkt alsof woorden eigenlijk volledig overgewaardeerd zijn als je alles ook gewoon achter elkaar aan kan plakken (en dan spreek ik nog vloeiend Spaans dus kan je nagaan) begrijpen we dat we door het slechte weer niet kunnen landen op het vliegveld waar onze auto staat. We vliegen een stukje door en gaan vanuit daar door met de bus.

Opvallend weinig reactie om ons heen van de medereizigers. Het blijkt dat  dat komt omdat de grote groep Duitsers het hele bericht in Spaans en Engels helemaal niet heeft begrepen. Er ontstaan vertalingen waar eigen interpretatie en verwachtingen worden gemengd met de beperkte informatie. In de rij achter mij begint een heel eigen verhaal zich onder de Duitsers te verspreiden.

​Bij het veilig landen op het verkeerde vliegveld weten we in ieder geval zeker dat we niet meer in Spanje zijn. Het regent pijpenstelen en het vliegveld staat blank. De co-piloot, de enige die wel kan praten, verteld ons dat ze aan het bellen zijn met Dublin om bussen te regelen. Altijd weer bijzonder om te zien dat er een vast percentage mensen opstaat en onmiddellijk gaat trekken aan tassen en alvast klaar gaat staan in het gangpad. Ik vraag me altijd af ook zij ook dezelfde zijn die je zuurstofmasker van je hoofd zouden rukken in een noodsituatie.

Na bijna twee uur wachten in een lucht waar ademhalen niet aantrekkelijk wordt verschijnt er eindelijk een bus die zich vult met de gangpad hangers. De tweede bus is voor ons en terwijl iedereen erop af rent stappen mijn lief en ik zelfingenomen als laatste in, want, ja wij zijn ook niet helemaal gek, dan stap je als eerste uit!

We moeten ons melden bij de informatie balie in de ontvangsthal. Die er natuurlijk niet is. Na wat heen en weer lopen besluiten we maar bij de groep te blijven, en dat lijkt iedereen al snel te denken. Tenslotte begon de reis al met het gevoel van veevervoer en dan wordt je vanzelf een kuddedier.

We proberen het risico in te schatten van in de rij gaan staan voor een broodje en water. Geen idee wat we allemaal nog moeten doorstaan en dan kunnen we maar beter voorbereid zijn. Mijn lief wordt uitgescholden door een Duitse mevrouw omdat zij eerder in de rij stond en hij volgens haar voordringt. Ja we zijn allemaal om 4:30 opgestaan en de sfeer begint er enigszins onder te lijden. De dames van de broodjeszaak snappen ‘überhaupt nicht’ waar al die hongerige mensen plotseling vandaan komen.

Geen mens te bekennen die iets weet. Moeten we nou gewoon wachten? Iets ondernemen? Er komt een lange man aan in een officieel pak die iets zegt waardoor er mensen meelopen en andere achterblijven. De vraag die de rest heeft is natuurlijk: wat heeft hij gezegd? 

We besluiten de meute te volgen. De waarschijnlijkheid dat de bus ergens buiten staat is groter dan dat hij de ontvangsthal binnen komt rijden. Eerst een bus voor Dusseldorf.

Tussen de groep gefrustreerde mensen staan gelukkig altijd ook mensen die gewoon blijven lachen. Eén meisje is een opvallend zonnestraaltje, gezellig aan het kletsen met haar opa en begint enthousiast te springen en te zwaaien als onze bus eraan komt. De buschauffeur lacht bij dit ontvangst. De goeie sfeer is gezet.
Boel inladen, muziekje op de radio en rijden maar. 

Aangekomen bij Weeze meteen door naar onze auto. Mijn lief en ik zitten inmiddels al bijna 10 uur vredig naast elkaar. Nog eentje en we zijn thuis.

Eenmaal aangekomen, weer met z’n vieren onder één dak kunnen we eindelijk ontspannen en slaat de vermoeidheid toe. We vliegen elkaar in de haren over iets volledig onbelangrijks. 
Toch ’ns aan Ulf vragen of cognac dit had kunnen voorkomen. 
​
Zo lang op elkaars lip zitten is ook niet gezond. Ik bedenk dat het niet voor niets is dat bij varkens de staarten worden geknipt en bij kippen de snavels. Moeten ze misschien bij Ryanair ook aan gaan denken.