Samen Onderweg

Volgens de Tom Tom is er een kortere weg. We moeten de snelweg af, stukje om. 
De vraag is dan natuurlijk altijd of iedereen die melding krijgt en of we dan zometeen gezellig samen op de b-route in de file staan. We nemen het risico. 
Als we dan toch in de file rijden dan maar liever op een b-route. 

---

Ik ben altijd geraakt door het idee van door een dorp sjezen, langs wandelende mensen, vrouwen die de stoep vegen, kinderen die spelen met een bal. En dan soms heel even een milliseconde oogcontact. Heel even kruisen onze levens elkaar. Is er wellicht een gedachte, een besef van een vliegensvlug moment van begrip, herkenning. Je gaat ervan uit dat je elkaar nooit meer ziet, maar dat weet je natuurlijk nooit zeker. Misschien kom je elkaar nog eens tegen bij de Eiffel Toren, jaren later als je allebei een weekendje Parijs hebt georganiseerd. Toevallig hetzelfde weekend, op dezelfde plek op hetzelfde moment. Mocht het zo zijn dat je daar naast elkaar in de rij staat een kaartje te kopen, herken je elkaar natuurlijk niet. Misschien heb je wel dezelfde vragen over het leven, vergelijkbare afwijkingen. Je zal het nooit weten. 

We hebben diezelfde ochtend afscheid genomen op de surf club. De kinderen mochten op “de muur” ("alleen voor de leuke mensen!") hun bericht schrijven. Er was nog een klein gaatje over. Allemaal leuke mensen, die je nooit hebt gezien of zal ontmoeten. Of wel….?Misschien heb je wel met de buurjongen van de jongen die naast je staat op de muur in een vlucht naar Malaga gezeten. Who knows. Misschien kom je elkaar wel tegen de volgende keer dat je gaat kanoën in de Dordogne.

We stoppen voor een korte lunch en plas pauze. In de file, nu bij de toiletten. Voor en achter je mensen, jongeren, ouderen, kinderen. Allemaal onderweg.

We stappen weer in. Ik nestel mij op de bijrijder stoel tussen kussens, tassen met dingen die je allemaal in de buurt moet/wil hebben. Ik mopper een beetje op mezelf dat ik het iedere keer voor elkaar krijg om mijn tentje op te zetten op een autostoel en daardoor zelf nauwelijks mijn benen kwijt kan. Ik sluit de deur en open nog even het raam voor een laatste teugje frisse lucht. Ik vang de blik van een vrouw aan de overkant geparkeerd in een vergelijkbare ingebouwde zitpositie, ze kijkt naar me en glimlacht in herkenning. Ik glimlach terug. Gelukkig ben ik niet alleen.

Als ik een inzink momentje krijg probeer ik mij voor te stellen hoe onze avond zal zijn op ons logeer adres. Ik realiseer me dat de uren file en de b-routes hebben gezorgd voor behoorlijke vertraging. We komen als we mazzel hebben pas rond 8 uur s'avonds aan. Ik raak dan altijd licht in paniek bij de gedachte dat ik na zo’n lange dag opgevouwen te hebben gezeten wel eens met een waardeloos maaltje in een slecht bed terecht zou kunnen komen. Ik besluit ons logeer adres even te bellen dat we wel komen, zij het iets later dan gepland. Ik vraag voorzichtig wat de diner mogelijkheden zijn. Op ons eerste B&B adres konden we nog geen glaasje water krijgen dus ik heb geleerd dat sommige hun aanbod behoorlijk letterlijk nemen.

Het was geen probleem, we konden “mee eten”. Alhoewel mee eten natuurlijk uiterst gastvrij klinkt kan het van alles betekenen. Ik was nog niet echt gerust gesteld. Mijn moeder was ondertussen druk aan het appen om ons nog een beetje moed in te praten. Het was een "heel mooie plek" en zag er "echt goed uit allemaal". Ze had het even gegoogeld. 

We rijden de oprit op van La Commanderie. Er staan een stuk of 10 autos. Ok, mee eten betekent dus dat er meer gasten zijn. Een prachtig kasteel achtig huis omringd door een enorm park,  een leuk chaotische ontvangst, mensen die binnen in de keuken en buiten aan een lange tafel aan glaasjes wijn zitten en kletsen. Er wordt ook Nederlands gesproken. Een echtpaar uit Rijsen, bij mijn moeder in de buurt, een groepje vrienden uit Amsterdam, een marathon loper uit Arnhem. Een familie uit Zwitserland. Een heerlijke kamer, overal kunst en prachtige kleden. Een eeuwen oude houten trap die je komst al vanaf de eerste trede aankondigt. 

We komen in gesprek met de rest van de gasten en na een korte wederzijdse inschatting blijken we allemaal zin te hebben in een leuke avond. We lachen tot we buikpijn hebben. Het eten is heerlijk, de sfeer uitgelaten, gekke verhalen wisselen serieuze thema's af over hoe biologisch de wijn met keurmerk nou helemaal is, hoe lang onze samenleving nog overleeft en wat je je vader eigenlijk nog had willen vragen voordat hij overleed. We kennen nauwelijks elkaars namen. Het stel uit Rijsen staat wellicht volgende week naast mijn moeder bij de bakker en ik heb misschien wel met de Amsterdammer in hetzelfde cafe gestaan in de jaren 90. Wie zal het zeggen.

Bij iedere ontmoeting laat je een stukje van jezelf achter en neem je een stukje van de ander mee. Contact. Hoe vluchtig ook, je bent voor altijd een millimomentje een herinnering in iemands leven.

We rijden de volgende ochtend met een blij gevoel, ondanks de lichte kater, weg bij La Commanderie. 

Het was mooi.